|
Als patient heb je in Nederland te maken met wachttijden.
Een voorbeeld is mijn sleutelbeen waaraan ik naar ik hoop en bid aanstaande woensdag geholpen word. Toen ik, vijf dagen na mijn DBS operatie in januari 2008 ten val kwam en mijn rechter sleutelbeen brak, liep ik al bij een orthopeed wegens pijnklachten in de rechter schouder. Rechts is overigens mijn slechte kant, rechts zit ook mijn stimulator ingebouwd.
Uiteindelijk opperde de orthopeed, toen ik vroeg of er niet geopereerd kon worden, een second opinion.
Dezelfde dag heb ik mijn gegevens zelf naar Groningen gefaxt, om een maand later te merken dat ze niet waren gearriveerd. In juli 2008 onmiddellijk voor de tweede keer de papieren gefaxt. In januari 2009 werd ik gezien op de polikliniek en was de professor het met me eens dat de botstsukken beter aan elkaar vast konden worden gezet, in april 2008 ben ik door de anesthesie in Groningen gezien, en ik ben dus nu, half oktober aan de beurt, als er tenminste geen griep uitbreekt of een spoedoperatie plaats mpet vinden.
De wachttijd was vanaf mijn val 21 maanden, vanaf mijn vraag of er niet geopereerd kon worden 16 maanden, vanaf de beslissing van de chirurg negen maanden.
Nu kan ik me voorstellen dat zo'n neurostimulator en de zvp de zaak behoorlijk compliceren. Maar ik heb de indruk dat de wachtlijsten nog steeds een probleem vormen, maar dat ik de politiek er niet meer over hoor.
Hoe zijn jullie ervaringen, en zou de Parkinson-verniging iets kunnen doen om de wachtlijsten te bekorten?
|
Inloggen
Registreren
Help
Zoeken
