Parkinson Vereniging

Maatschappij
Complementaire, alternatieve of intergratieve behandelwijzen zijn hot in Nederland. Minstens 1 miljoen mensen maken gebruik van een niet reguliere therapie. Hier vindt u waardevolle informatie over wat hierover leeft in Nederland
De auteur beging zijn betoog uiterst boeiend. We staan even stil bij zijn inleiding. Hij stelt dat het reductionisme binnen de hedendaagse geneeskunde een diepe invloed heeft. Als een onderdeel van een klok kapot is zoekt men naar een nieuw onderdeel en hoopt daarmee de klok te kunnen repareren. Dat klopt voor een klok, maar niet voor een mens. Bijvoorbeeld de recente inzichten rond het behandelen van suikerziekte. Suikerziekte leidt tot allerlei problemen. Regel de suiker beter en de problemen worden minder. Niet dus! Bij strakke bloedsuiker regulatie worden de problemen juist groter! Ook chemotherapie kan averechtse effecten hebbenaldus het volgende citaat:
Wel onderdelen repareren, maar het geheel wordt daar niet beter van! De auteur geeft vervolgens in dit artikel een toelichting op het probleem van onderdelen behandelen en het geheel schaden. Hij wijst erop dat dat samenhangt met het veroorzaken van chaos in het systeem, bijvoorbeeld chaos in de samenhang der cellen bij het geven van chemotherapie. Dit komt omdat we binnen de hedendaagse geneeskunde geen rekening houden met het optreden van nieuwe eigenschappen op basis van de samenhang van simpelere onderdelen, zogenaamde emergente eigenschappen. Een voorbeeld is het zelfbewustzijn van de mens. Dat is een emergente eigenschap op basis van onze biologisch uitgegroeide hersenen. Hij stelt: Clinical therapies must be individualized, balancing the parts of the system and the response of the patient as a whole. Clinical research involving pharmaceutical agents needs to focus more on the differential responses within diverse patient populations. This philosophy should be extended to the public to encourage healthy lifestyles rather than depending on the quick fix of drugs as panaceas.

Bron
The Conflict Between Complex Systems and Reductionism by Henry H. Q. Heng, PhD In: JAMA. 2008;300(13):1580-1581

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

Algemeen
Parkinson is een aandoening van het zenuwstelsel, waarbij zenuwcellen die dopamine aanmaken
(dopaminerge neuronen) afsterven. De motorische symptomen van Parkinson kenmerken zich door tremor (trillen),
rigiditeit (stijfheid), evenwichtsstoornissen en moeite met beweging van het lichaam. In West Europese landen en
Noord Amerika, krijgen per bevolkingspopulatie van 100.000, uiteindelijk 80-240 mensen Parkinson, vaak in de
leeftijdscategorie van 50-80 jaar [Tanner en Goldman, 1996]. Daarmee is het voornamelijk een ouderdomsziekte,
maar de ziekte kan zich in enkele gevallen al op jongere leeftijd voordoen. Parkinson wordt verdeeld in primaire en
secundaire Parkinson. Primaire Parkinson betreft degeneratie van dopaminerge neuronen, dat waarschijnlijk wordt
veroorzaakt door genetische afwijkingen, die erfelijk kunnen zijn. Secundaire Parkinson kan veroorzaakt worden door
invloeden van buitenaf, zoals een hersenbloeding, gifstoffen uit geneesmiddelen, drugs, of het milieu.Dit bescheiden onderzoek heeft het effect van acupunctuur of zijn effectiviteit als behandelwijze bij mensen
met de ziekte van Parkinson, niet met overtuigende wetenschappelijke bewijsvoering kunnen aantonen. De
parkinsonpatiënten uit dit onderzoek spreken echter wel van het gevoel dat zij baat hebben bij een behandeling door
een acupuncturist. Hopelijk geeft dit rapport een voldoende overzicht van de tot nu toe behaalde resultaten van
onderzoek naar acupunctuur als behandeling bij de ziekte van Parkinson en dient het als stimulans voor toekomstige
wetenschappers om verder door het oog van de naald te kijken. De ziekte van Parkinson is een aandoening die de zenuwen aantast (neurodegeneratieve aandoening) en
kenmerkt zich door het voorkomen van bewegingsstoornissen. Daarnaast ervaren parkinsonpatiënten ook vaak
moeilijkheden op mentaal, emotioneel en cognitief gebied. Parkinson komt in West Europese landen en Noord
Amerika circa 80-240 keer per 100.000 mensen voor, vooral in de leeftijdscategorie van 50-80 jaar.
In 2005 heeft de Wetenschapswinkel Geneesmiddelen van de Universiteit Utrecht op verzoek van de
Werkgroep Alternatieve Therapieën (WAT) van de Parkinson patiëntenvereniging onderzoek gedaan naar het gebruik
van alternatieve middelen bij parkinsonpatiënten. Uit dat onderzoek bleek dat acupunctuur een van de meest
gebruikte alternatieve behandelwijzen is. Om die reden heeft de WAT de Wetenschapswinkel Biologie gevraagd om
onderzoek naar het effect van acupunctuur bij parkinsonpatiënten te doen. Dit rapport doet daar verslag van. Dit
inventariserende onderzoek is uitgevoerd door middel van een literatuurstudie, twee schriftelijke enquêtes en semigestructureerde
interviews.
Klinische studies naar het effect van acupunctuur bij gezonde mensen en proefdieren, geven aan dat de
activiteit binnen hersengebieden en neurotransmitters erdoor wordt beïnvloed. Acupunctuur heeft waarschijnlijk een
beschermende werking en een positieve invloed op verschillende zenuwcellen in hersengebieden die betrokken zijn
bij mentaal, cognitief, motivationeel en emotioneel functioneren bij mensen. Voor parkinsonpatiënten kunnen de
gevonden resultaten van belang zijn omdat zij door de aandoening een verhoogd risico hebben op depressie,
cognitief disfunctioneren, concentratieproblemen en angststoornissen, zoals overmatige stress, paniek en agitatie. De
betekenis van deze bevindingen zijn echter moeilijk terug te voeren tot een effectieve behandelwijze voor
parkinsonpatiënten, vanwege het ontbreken van eenduidige onderzoeksresultaten en onderzoeksopze Uit
literatuuronderzoek blijkt depressie een van de meest frequente psychische aandoeningen bij de ziekte van Parkinson
te zijn. 60% uit de acupunctuurgroep meldt verbeteringen in de klacht “depressie” en 50% in de klacht
“slaapstoornis” dankzij acupunctuur .
7
Wetenschapswinkel Biologie
De enquêtes, semi-gestructureerde interviews en literatuuronderzoek wijzen uit dat acupunctuur vooral een
bijdrage levert op emotioneel en mentaal gebied. Dit kan indirect een positieve invloed hebben op motorische
symptomen. Onduidelijk is of de emotionele en mentale verbeteringen veroorzaakt worden door het klinische effect
van acupunctuur of vooral het psychologische effect, van een behandeling door een acupuncturist. De vraag of
acupunctuur het gebruik van reguliere medicatie bij parkinsonpatiënten, en in het bijzonder die van levodopa kan
uitstellen, is waarschijnlijk afhankelijk van het ziektestadium van de patiënten. Een vroeg stadium blijkt hiervoor een
voorwaarde te zijn. Voorlopig duiden bevindingen er echter op dat vooral de progressie van de ziekte van invloed is
op hoe lang een parkinsonpatiënt zonder zijn reguliere medicatie kan. Uit de resultaten van dit inventariserende
onderzoek blijkt vooralsnog niet dat acupunctuur het reguliere medicijngebruik, en in het bijzonder levodopa, bij
parkinsonpatiënten kan verminderen.
8Aanleiding en doel van het onderzoek
De werkgroep Alternatieve therapieën van de Parkinson Patiëntenvereniging heeft in 2005 een onderzoek
laten uitvoeren bij de Wetenschapswinkel Geneesmiddelen van de Universiteit Utrecht. Doordat de reguliere
geneesmiddelen vaak onvoldoende werken en er veelal bijwerkingen optreden gaan mensen met de ziekte van
Parkinson steeds vaker over op het gebruik van alternatieve middelen. Uit dit onderzoek bleek dat acupunctuur een
van de meest toegepaste alternatieve therapieën is bij de leden van de vereniging: 10 % van de respondenten op de
enquête heeft acupunctuur toegepast of past het nog toe [Harlaar, 2005]. Geëxtrapoleerd naar de vereniging als
totaal betreft dat ongeveer 350 leden. Naar de huidige stand van zaken kunnen noch de reguliere geneeskunde noch alternatieve therapieën dit
proces stoppen respectievelijk omkeren. Uitgangspunt voor de behandeling van Parkinson is dan ook het zoveel
mogelijk tegengaan van de negatieve ontwikkeling ervan en het tot een redelijk niveau onderdrukken van de
symptomen en daarbij zoveel mogelijk handhaven van de kwaliteit van leven. Gezien de resultaten van het eerder
uigevoerde onderzoek kan acupunctuur hier mogelijk een rol in spelenBehandeling met medicatie
Tot op heden is de behandeling van Parkinson vooral gericht op het herstel van de afgifte van dopamine
door dopaminerge neuronen in de substantia nigra. Medicijnen voor Parkinson kunnen in drie categorieën ingedeeld
worden [Leentjes, 2002]. De eerste categorie omvat medicijnen die direct of indirect het niveau van dopamine in de
hersenen verhogen. Een bekend voorbeeld van een dergelijk medicijn is levodopa, dat de bloedbreinbarrière kan
passeren en in de hersenen omgezet wordt in dopamine. Andere medicijnen zijn stoffen die dopamine imiteren, of
stoffen die de afbraak van dopamine vertragen of saboteren. Afbraak van dopamine vindt plaats door het enzym
monoamine oxidase (MAO) en de medicijnen (MAO-remmers) saboteren de werking van dit enzym. De tweede
categorie van medicijnen bestaat uit stoffen die effect uitoefenen op andere neurotransmitters dan dopamine
(remmers van afbraak serotonine, norepinephrine en Ach) en daarmee symptomen van Parkinson bestrijden. De derde
categorie van medicijnen zijn stoffen die specifiek non-motorische symptomen van Parkinson bestrijden. Een
voorbeeld hiervan zijn antidepressiva tegen depressie, dat bij de ziekte van Parkinson een hogere prevalentie heeft
dan bij andere aandoeningen [Leentjes en Verhey, 2002]. In hoofdstuk vijf en zes wordt hier verder op ingegaan.
Bij een patiënt met Parkinson kan de geneesheer een dunne
pols waarnemen. Met een dunne pols wordt bedoeld,19Vanuit China heeft acupunctuur zijn intrede in deze landen
gedaan en daaruit zijn verschillende varianten van acupunctuur ontstaanEen dergelijk onderzoek, is het onderzoek naar de rol van acupunctuur in pijnbeleving. In 1970
kreeg acupunctuur meer aandacht in het westen en werd vooral gebruikt voor onderdrukking van pijn, zoals bij
operaties. De eerste onderzoekenOp lokaal niveau van de plek van insertie van de acupunctuurnaald
treedt een reactie op die veroorzaakt wordt door de stroom (verschil in elektrisch potentiaal tussen de naald en huid).
Hierbij komen opioïde stoffen vrij en stoffen die vrijkomen door beschadiging van het weefsel door de
acupunctuurnaald, zoals, histamine, prostaglandines, substantia P, serotonine, bradykinine, cytokines en
proteolytische enzymen.

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

ANP
Gepubliceerd op 10 augustus 2009 14:11, bijgewerkt op 14:13
RIJSWIJK -
Ouderen die minimaal een keer per maand aardbeien eten, gaan cognitief minder snel achteruit dan leeftijdgenoten die de vruchten niet eten. Bij vrouwen die veel aardbeien eten, is het verschil nog veel groter.
Dat hebben Amerikaanse wetenschappers van de Tufts University in Medford vastgesteld, zo maakten zij maandag bekend. De onderzoekers bekeken ouderen die meedoen aan het Chicago Healthy Aging Project.
Antioxidanten in de aardbeien beschermen de membranen van zenuwcellen tegen infecties en oxidatie. Daardoor vertragen ze het verouderingsproces in het lichaam en dus ook in de hersenen.
Al eerder was bekend dat alle bessen goed zijn voor de gezondheid. Zo zijn frambozen de grootste leverancier van vitamine C. Regelmatig bessen eten beschermt tegen hartziekten, tegen infecties en tegen bepaalde kankersoorten

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

Home Medisch A-Z Man Vrouw Mijn Kind
Meld je nu aan!

En ontvang gratis de nieuwsbrief


Snotterig?

Probeer het anti-verkoudheiddieet


Sint is in het land

Waarom chocola gezond is


Eten & drinken Bewegen Psyche Seks & relatie Uiterlijk Reizen & vrije tijd
U bevindt zich hier: Man / Psyche / Groot onderzoek naar bijnadoodervaringen
Groot onderzoek naar bijnadoodervaringen
Geplaatst op: 18-11-2008 Stuur door Print Lettergrootte


Artsen van 25 Britse en Amerikaanse ziekenhuizen doen de komende 3 jaar mee aan het grootste onderzoek naar bijnadoodervaringen dat ooit gehouden is.

De artsen willen de ervaringen bestuderen van 1.500 patiënten die een hartstilstand krijgen en deze overleven. Statistisch gezien zullen ongeveer 200 van hen een bijnadoodervaring hebben.

Bijnadoodervaring
Het is nooit bewezen dat mensen die geen hartslag of hersenactiviteit hebben - en dus klinisch dood zijn – dingen kunnen waarnemen of uit hun lichaam kunnen treden. Gehoopt wordt dat het bewijs daarvoor nu wel gevonden wordt. Volgens de leider van het onderzoek is er nooit goed wetenschappelijk onderzoek verricht naar bijnadoodervaringen.

Hersenactiviteit
De dood is volgens de onderzoekers niet een plotselinge gebeurtenis, maar een proces. Het hart komt tot stilstand, de longen functioneren niet meer en de hersenactiviteit valt weg. Dit proces kan, afhankelijk van medische hulp, enkele seconden, minuten of enkele uren duren.

Klinisch dood
Als het hart op gang kan worden gebracht, is er een kans dat de patiënt weer tot leven komt. Ongeveer 15% van de mensen die uit hun klinische dood terugkeren, zegt een bijnadoodervaring te hebben gehad. Uit vergelijking van meerdere onderzoeken blijkt dat bijnadoodervaringen in alle culturen voorkomen, bij jong en oud, bij alle geloven en alle rassen.

Toekijken vanaf het plafond
De meeste mensen die een bijnadoodervaring hebben meegemaakt, zeggen dat ze bepaalde dingen zien: een tunnel, aangenaam wit licht, overleden familieleden of een film over hun leven. Patiënten vertellen ook wel dat ze zichzelf van bovenaf waarnamen terwijl ze dood waren. Zo keken sommigen vanaf het plafond van de behandelkamer toe hoe artsen en verpleegkundigen probeerden hun leven te redden.

Eindeloos Bewustzijn
Een van de belangrijkste onbeantwoorde vragen in de wetenschap is: waar zetelt bij de mens het bewustzijn. De Nederlandse oud-cardioloog Pim van Lommel publiceerde in 2001 een onderzoek in The Lancet over bijnadoodervaringen. In 2007 schreef hij een boek, getiteld "Eindeloos Bewustzijn". Hij stelt daarin dat het bewustzijn niet gekoppeld is aan het lichaam en na de dood blijft voortbestaan in een ruimte zonder tijd en plaats. Zijn theorie van een "non-lokaal" (en dus overal aanwezig) bewustzijn kreeg kritiek uit de wetenschappelijke hoek, want Van Lommel kon niets bewijzen.

‘Niet uitsluiten’
De leider van het Brits-Amerikaanse Aware-onderzoek, Dr. Sam Parnia, wil de mogelijkheid dat het bewustzijn een 'afzonderlijke entiteit' is niet uitsluiten. Maar dan moet volgens hem in de Aware-studie eerst wetenschappelijk bewezen worden dat het bewustzijn doorgaat terwijl er geen hersenactiviteit meer is.

Hallucinaties
Een van de gangbare wetenschappelijke theorieën over bijnadoodervaringen is dat het brein tijdens een hartstilstand door zuurstoftekort hallucinaties produceert. Deze droombeelden zouden door de patiënt ten onrechte ervaren kunnen worden als een uittreding. Het Aware-onderzoek moet aantonen of het inderdaad gaat om hallucinaties of dat er werkelijk waarnemingen worden gedaan.

Foto’s en tekeningen
Om er achter te komen of mensen met een bijnadoodervaring ook echt iets kunnen zien, worden tijdens de onderzoeksperiode foto’s en tekeningen zodanig in behandelkamers van de betrokken ziekenhuizen geplaatst dat ze alleen vanaf een hoge positie gezien kunnen worden. Als patiënten tijdens een bijnadoodervaring een nauwkeurige beschrijving kunnen geven van een afbeelding, kan volgens dr. Parnia van een hallucinatie geen sprake zijn. Voor het onderzoek worden ook psychologische tests gehouden en uitvoerige metingen gedaan van hersenactiviteit tijdens de periode van klinische dood.

Veel verhalen
Er zijn veel verhalen bekend over bijnadoodervaringen. Sommige mensen kunnen precies beschrijven wat ze zagen op het moment dat ze klinisch dood waren. Zo geeft Pim van Lommel in zijn boek een voorbeeld van een uittredingservaring van een van zijn patiënten. Het ging om een man die na een hartinfarct al in een diepe coma verkeerde toen hij het ziekenhuis inkwam. Daar onderging hij met succes een uitvoerige hartreanimatie. Na te zijn bijgekomen uit zijn coma wist hij precies te vertellen welke verpleegkundige tijdens de behandeling het kunstgebit van de man had uitgenomen en op welk kastje het was neergelegd.

‘Taboe doorbreken’
Van Lommel vindt dat alle werkers in de gezondheidszorg, stervende patiënten en hun familie, op de hoogte zouden moeten zijn van de bijzondere ervaringen die tijdens een periode van klinische dood kunnen optreden.
Mensen die een bijnadoodervaring hebben beleefd en er over willen praten, worden vaak niet geloofd. Soms voelen ze zich voor gek verklaard. Er heerst een taboe op dit soort ervaringen en dat zou doorbroken moeten worden, vindt Van Lommel.

Auteur: Jan Willem Wensink
Bronnen: BBC, Universiteit van Southampton, Eindeloos Bewustzijn


NEEM NU EEN GRATIS ABONNEMENT OP DE NIEUWSBRIEF VAN DOKTERDOKTER.NL


Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.
Zoeken




• Man
• Vrouw
• Mijn kind


> Zwemmen in ijskoud water
geplaats op: 30.10.2008
> 'Stayin' alive' ideale nummer bij reanimatie
geplaats op: 17.10.2008
Geen relaties.
Geen relaties.
Over dokterdokter.nl Colofon Adverteren Gebruikersvoorwaarden Privacy statement Sitemap RSS

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

Cannabis lachtherapie bij Parkinson
Share | Op het internationale congres in Parijs, 2009, met de focus op de ziekte van Parkinson was ook een beetje aandacht voor alternatieven naast de pillen. Zoals bewegingstherapie en speltherapie. Het is in principe zo duidelijk: use it or loose is. Als je een ziekte hebt waarbij een stuk immobiliteit ontstaat, dan is het in optimale conditie brengen van het lijf zinvol. Dan heb je betere compensatie mechanismen, het humeur wordt beter, de sociale interacties nemen toe en de kwaliteit van leven ook. Maar over de rand van de hoed kijken is lastig. Tot nu toe gaat het lekker passief allemaal. Je 'hebt' de ziekte van Parkinson, je gaat naar de neuroloog en je krijgt daar pillen voor. Dom, dom, dom. We moeten verder gaan, activiteit opzoeken, met fysiotherapeuten oefenen, Salza gaan dansen (een echte activiteit in de Nederlandse Parkinson community door de Parkinsonpatient Hans Bogers sterk gepopulariseerd!). En verder durven gaan. Kijken wat de individuele patient helpt, zonder meteen allerlei gigantische farmaceutische studies te willen doen. Lachen en Cannabis gebruiken bijvoorbeeld. Lachtherapie. Cannabis. Ooit over nagedacht?
Parkinson patienten geven aan dat ze baat hebben bij Cannabis gebruik. [1] En Cannabis wordt goed verdragen. Cannabis is ook vanuit wat we weten over de hersenen bij de ziekte van Parkinson zinvol om in te zetten. [2] [3][4]

Samenwerking Cannabinoid en dopaminerg systeem
We geven even wat wetenschap: In een van de posters van het 16de congres over de ziekte va Parkinson (2005) (Parkinsonism & Related DisordersVolume 11, Supplement 2, 2005, Pages 104-105, Abstracts of the 16th International Congress on Parkinson's Disease and Related Disorders) staat:

Camlabinoid CB1 receptors and their endogenous ligands, endocannabinoids, play an important role in the striatum. We investigated CB 1 receptor expression in animal models of Par!dnson's disease (PD) and their changes in response to levodopa treatment.

Er werd een een diermodel gebruikt, en omdat er weinig onderzoek op dit gebied gedaan wordt beschrijven we het in meer detail:

Rats were unilaterally injected with 6-hydroxydopamine (12.5 gg), or vehicle, in tile medial furebrain bundle and after three weeks were given injections oflevodopa and benserazide (15 and 3.5 mg/kg, twice daily, i.p., 21 days) or vehicle. Striatal proteins were electrophoretically separated and tile CB1 receptor protein content quantified by Western blot.

Conclusion: Our results imply that: 1. physiological up-regulation of striatal CB 1 receptets in response to acute, but not chronic levodopa is disrupted in tile lesioned striatum, this might underlie tile development of levodopa-induced dys!dnesia; 2. levels of 2-arachidonoylglycerol and anandamide are modulated differentially by long-ternl levodopa treatment, suggesting they play different roles in this structure.

Wat betekent dat? Heel simpel gezegd dat het ingebouwde Cannabis systeem dat we in onze eigen hersenen hebben in samenwerking werkt met het dopaminerge systeem.

Verder verscheen er kortgeleden een farmacologisch verhaal over de rol van Cannabinoiden bij de ziekte van Parkinson, dat we hier citeren:

Parkinson's disease (PD) is a chronic, progressive neurodegenerative movement disorder. In PD, dopamine production in the basal ganglia is altered.
Patients with Parkinson and Huntington disease tend to have impaired functions in these regions. Oxidative damage of dopaminergic neurons has been postulated as a mechanism of neuronal degeneration.

The cannabinoid system, therefore, might play some physiological role in the control of movement by the basal ganglia. The globus pallidus and substantia nigra pars reticulata contain the highest density of CB1 receptors in the body. CB1 receptors are also abundant in the putamen, part of the relay system within the basal ganglia that regulates body movements, and in thecerebellum, which coordinates body movements. Cannabinoid receptors are also found in the neurons that project from the striatum and subthalamic nucleus, which inhibit and stimulate movement, respectively. They are, therefore, possible additional sites that might underlie the effects of cannabinoids on movement. This is supported by the finding that CB1 knockout mice exhibit lower locomotor activity (Zimmer et al., 1999). Furthermore, the concentration of anandamide in the globus pallidus and substantia nigra is three times higher than in other brain regions.

The evidence of the implication of cannabinoids in PD is based on the demonstration of a powerful action, mostly inhibitory, of synthetic, plant-derived and endogenous cannabinoids on motor activity. In addition, the fact that CB1 receptor binding was altered in the basal ganglia of humans affected by several neurological diseases and, also of rodents with experimentally induced motor disorders, further supports this contention (Sañudo-Peña et al., 1998; Romero et al., 2002).

Furthermore, evidence suggests that cannabinoids may prove useful in Parkinson's disease by inhibiting the excitotoxic neurotransmitter glutamate and counteracting oxidative damage to dopaminergic neurons. The inhibitory effect of cannabinoids on reactive oxygen species, glutamate and tumour necrosis factor suggests that they may be potent neuroprotective agents (Molina-Holgado et al., 1997).

Current treatments for PD, based on the replacement of dopamine in the brain, are often not satisfactory, due mostly to dyskinesic motor side effects, and new approaches are needed.

Cannabis-derived compounds may be used medicinally in the treatment of PD mainly because they inhibit the transmission of neural signals, and they inhibit movement through their actions on the basal ganglia and cerebellum, where cannabinoid receptors are particularly abundant (Venderova et al., 2004). Cannabinoids decrease both the inhibitory and stimulatory inputs to thesubstantia nigra, and therefore might provide dual regulation of movement at this nucleus, producing an upregulation of CB1 receptors.

Standard treatments of PD with levodopa may be constrained in the long term by the development of dyskinesia. In a randomized, double-blind, placebo-controlled, crossover trial, the authors demonstrate that the cannabinoid receptor agonist Nabilone (a THC synthetic derived) significantly reduces levodopa-induced dyskinesia in PD (Sieradzan et al., 2001).

The lateral segment of the globus pallidus is thought to be overactive in levodopa-induced dyskinesia in PD. Some authors suggest that CB1 receptor agonists could have value only in reducing L-dopa-induced dyskinesia (Brotchie et al., 1997; Fox et al., 2002; Brotchie, 2003; Carroll et al., 2004) and antagonists could prove useful in the treatment of parkinsonian symptoms, which was also demonstrated in a recent clinical study (Sieradzan et al., 2001).

The antidyskinetic function of cannabinoid agonists may be exerted through inhibition of GABA reuptake in the lateral part of the globus pallidus. Augmentation of GABAergic transmission in the indirect pathway may alleviate dyskinesia (Venderova et al., 2005).

This issue is supported clinically by the finding that 14% of PD patients self-report improvement in their dyskinesia with cannabis use.

Tegen Pijn en voor lachen
Er kan dus een project starten: Parkinson, tegen pijn en voor lachen! We vinden dat de hedendaagse patient met chronische aandoeningen veel duidelijker zelf als controle kan gaan dienen of een bepaalde behandeling zinvol is. We zijn nu alleen slaven van grote gerandomiseerde studies. Maar vooral bij chronische pijnen en chronische bewegingsstoornissen merken de patienten zelf precies aan hun eigen lijf wat een bepaalde behandeling doet. Dus ook of Cannabis gebruiken enof lachtherapie zinvol is. Het is te gek voor woorden dat we de patienten dat recht willen ontzeggen om zelf te voelen wat bij hun werkt, ons als artsen beroepend op klinische studies... Daar is niet genoeg onderzoek om dat te ondersteunen, zeggen we dan. Onzin, patienten kunnen dat zelf vaak heel goed aangeven. Vooral bij chronische neuropathische pijnen en de ziekte van Parkinson!

Verder hebben veel meer Parkinson patienten dan we denken ook die chronische pijnen, zogenaamde neuropathische pijnen. Tegen neuropathishe pijnen kan Cannabis ook goed ingezet worden. [5][6] [7] In een recent overzicht staat dat ook overduidelijk:

..current data obtained from basic research and from analysis of the available controlled trials indicate that cannabinoids can be accepted as a useful option in the treatment of neuropathic pain. [8]

Lachen is ook gezond. Er is aardig wat materiaal dat ondersteunt dat lachen met oudere patienten zinvol is. [9][10] Zelfs glimlachen heeft al positieve effecten! [11]

Lachen en blowen: de lachende boeddha

Dus als we even onze serieuze medische gezichten op de hoedenplank laten staan, zou het serieus zinvol kunnen zijn om met kleine groepjes Parkinson patienten te gaan blowen en lachen, of lachen en blowen. Nu moeten we in onze maatschappij met zijn anti instelling wel even wat opzij zetten. Dat blowen zo gevaarlijk is bijvoorbeeld. En dat het niet hoort. En dat je een randdebiel bent als je blowt. Allemaal bizarre vooroordelen, die voortkomen uit de zinloze war against drugs.

Maar het is tijd voor vernieuwing in onze beklemde samenleving. En samen bewegen, lachen en blowen zou wel eens bijzonder positief kunnen zijn. Wie zet de eerste stap? Op het congres in Parijs waren in ieder geval de eerste geluiden te vinden dat je patienten met de ziekte van Parkinson meer moet bieden dan alleen wat pilletjes! En laat er nu een Cannabis soort zijn die de lachende boeddha heet...



Referenties
[1]: Venderová K, Růzicka E, Vorísek V, Visnovský P. | Survey on cannabis use in Parkinson's disease: subjective improvement of motor symptoms. | Mov Disord. | 2004 Sep;19(9):1102-6.
[2]: Müller-Vahl KR, Kolbe H, Schneider U, Emrich HM. | Cannabis in movement disorders. | Forsch Komplementarmed. | 1999 Oct;6 Suppl 3:23-7.
[3]: Iuvone T, Esposito G, De Filippis D, Scuderi C, Steardo L. | Cannabidiol: a promising drug for neurodegenerative disorders? | CNS Neurosci Ther. | 2009 Winter;15(1):65-75.
[4]: Corey S. | Recent developments in the therapeutic potential of cannabinoids. | P R Health Sci J. | 2005 Mar;24(1):19-26.
[5]: Anand P, Whiteside G, Fowler CJ, Hohmann AG. | Targeting CB2 receptors and the endocannabinoid system for the treatment of pain. | Brain Res Rev. | 2009 Apr;60(1):255-66. Epub 2008 Dec 25.
[6]: Russo EB. | Cannabinoids in the management of difficult to treat pain. | Ther Clin Risk Manag. | 2008 Feb;4(1):245-59.
[7]: Karst M, Bernateck M. | [Pain relief with cannabinoids-- the importance of endocannabinoids and cannabinoids for pain therapy] | Anasthesiol Intensivmed Notfallmed Schmerzther. | 2008 Jul;43(7-8):522-8.
[8]: Martín Fontelles MI, Goicoechea García C. | Role of cannabinoids in the management of neuropathic pain. | CNS Drugs. | 2008;22(8):645-53.
[9]: McMahan SC. | Infinite possibility: clowning with elderly people. | Care Manag J. | 2008;9(1):19-24.
[10]: Bergin CJ. | Chronic thromboembolic pulmonary hypertension: the disease, the diagnosis, and the treatment. | Semin Ultrasound CT MR. | 1997 Oct;18(5):383-91.
[11]: Brutsche MH, Grossman P, Müller RE, Wiegand J, Pello, Baty F, Ruch W. | Impact of laughter on air trapping in severe chronic obstructive lung disease. | Int J Chron Obstruct Pulmon Dis. | 2008;3(1):185-92.

2008;9(1):19-24.
[10]: Bergin CJ. | Chronic thromboembolic pulmonary hypertension: the disease, the diagnosis, and the treatment. | Semin Ultrasound CT MR. | 1997 Oct;18(5):383-91.
[11]: Brutsche MH, Grossman P, Müller RE, Wiegand J, Pello, Baty F, Ruch W. | Impact of laughter on air trapping in severe

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

VOEDINGSSUPPLEMENT GUNSTIG VOOR PARKINSONPATIËNT

‘Een voedingssupplement met co-enzym Q10 kan gunstig zijn voor mensen met de ziekte van Parkinson.’ Dat zegt Hans Bogers, die het supplement zelf al meer dan een half jaar gebruikt. ‘Het heeft mij tot nu toe geholpen de depressie te voorkomen die ik voelde aankomen.’

‘Laat ik vooropstellen dat Q10 geen wondermiddel is,’ legt Hans uit, ‘en het is zeker ook niet het enige complementaire middel dat ik naast de reguliere medicatie gebruik. Maar binnen dat complexe geheel speelt de stof als algemene energieleverancier wel een zeer belangrijke rol. Energie is een schaars goed voor Parkinsonpatiënten, die bovendien een risico lopen van 40-80% om in een depressie te belanden. Door mijn energie – en dus het actieve leven – zo goed mogelijk op peil te houden, mede met Q10, heb ik dat risico vooralsnog weten te vermijden.’

Radicale omslag
Hans werkte vroeger als therapeut onder andere met gehandicapte mensen in de dagopvang. ‘Maar plotseling belandde ik aan de andere kant van de streep,’ zegt hij. ‘Nu komt het busje mij ophalen en zit ik twee dagen in de dagopvang.’
Die radicale omslag voltrok zich twee jaar geleden, toen hij niet alleen door een hersenbloeding werd getroffen, maar ook de ziekte van Parkinson bleek te hebben. De doktoren hadden de hoop op een beetje levenskwaliteit al min of meer opgegeven, maar Hans dacht daar heel anders over. ‘Ik hoorde ze op zeker moment praten, terwijl ik er onder de slangen en sondes naast lag. Toen dacht ik: “Ik zal jullie nog eens wat laten zien”… En dat is ook gelukt,’ besluit hij lachend. Het is een succes dat Hans mede dankt aan zijn kennis van wat hij noemt de complementaire behandelmethoden voor zijn chronische ziekte.

Positieve benadering
‘Het laatste wat je als Parkinsonpatiënt moet doen, is bij de pakken gaan neerzitten,’ legt hij uit. ‘Kijk naar wat je wel kunt, en niet naar wat je niet meer kunt – en zoek natuurlijk alle mogelijkheden op om positief te blijven. Daarbij helpt niet alleen een supplement als Q10, maar bijvoorbeeld ook het deelnemen aan de Parkinson Bewegings Groepen (PBG’s). Ik duidt al die mogelijkheden buiten het reguliere medische circuit meestal aan als complementaire, aanvullende, mogelijkheden. Die zijn ongelooflijk belangrijk, zeker omdat sommige Parkinsonmedicijnen voor een deel van de patiënten bijzonder ernstige bijwerkingen vertonen.’

Ontremmingsstoornissen
Onlangs schreef Hans Bogers in het blad van de Parkinson Patiënten Vereniging samen met Dick Wijdenes een artikel over die bijwerkingen van Parkinsonmedicatie (Papaver, december 2006), gebaseerd op artikelen in het Amerikaanse zusterblad en in het Magazine voor het Europese Parkinson Verpleegkundigen Netwerk. ‘De kern van het artikel is dat Parkinsonmedicatie het tekort aan de boodschapperstof dopamine in de hersenen aanvult, maar dat dit bij 3-5% van de patiënten tot zogenaamde ontremmingsstoornissen leidt: zij hebben hun impulsen niet meer onder controle en ontwikkelen bijvoorbeeld eet-, gok-, koop-, of seksverslavingen.’

Andere aanpak belangrijk
De psychische en sociale gevolgen van zulke effecten zijn zeer ernstig, en het is dan ook van groot belang dat patiënten – en hun omgeving! – van deze mogelijke bijwerkingen op de hoogte zijn, meent Hans. ‘En natuurlijk moeten ze ook op de hoogte zijn van eventuele andere methoden om hun aandoening te behandelen. Bij die complementaire aanpak is, zoals ik al zei, een belangrijke rol weggelegd voor het voedingssupplement co-enzym Q10.’

Hans Bogers

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

Artikel voor Papaver 07-2006
Hans Bogers en Dick Wijdenes

De schaamte voorbij
Onvoorziene bijwerkingen van Parkinson medicatie.

Het is een wat ongebruikelijk begin van een niet minder ongebruikelijk verhaal.
Om dit enigszins begrijpelijk te maken zullen wij maar gelijk met de deur in huis vallen: onder invloed van medicatie worden de voor de ziekte van Parkinson kenmerkende tekorten aan de boodschapperstof dopamine in de hersenen aangevuld, dit kan gepaard gaan met bijwerkingen. Tot zover weinig schokkends, ware het niet dat er een kleine groep patiënten ook last blijkt te hebben van zeer ‘controversionele’ bijwerkingen. Parkinsonmedicatie kan bijwerkingen geven in het zogenaamde impulsspectrum; een centrum dat beloning en bevrediging reguleert. Deze bijwerkingen hebben te maken met eet-koop-gok-seks gedragingen die buiten de normale belangstellingssfeer liggen. Parkinson patiënten bleken bijvoorbeeld grote sommen geld uit te geven aan gokactiviteiten of dwangmatig seksuele activiteiten te ontplooien. Niet alleen heeft men in dat geval een vermoeiende chronische en progressieve ziekte, daarboven op komen dan nog de verontrustende verschijnselen van een impulsstoornis met ingrijpende consequenties.
In Papaver is er incidenteel en op individuele basis wel eens wat over deze bijwerkingen gepubliceerd, maar nergens was sprake van de onderkenning dat dit verschijnsel een structureel gegeven is bij het gebruik van deze vorm van de dopamine werking versterkende medicatie. In Nederland bestaat een uitgebreid systeem van registratie van bijwerkingen van medicijnen, waarbij ook patiënten op vrijwillige basis rechtstreeks meldingen bij een onafhankelijk instituut kunnen doen. Het Lareb (www.lareb.nl) vervult deze functie en toen wij daar desgevraagd de meldingen rondom Parkinson medicatie en impulsstoornissen opvroegen, had men slechts een enkele melding in de computer staan. Gezien de al bekende ervaringsverhalen van Parkinsonpatiënten rees het vermoeden dat het hier sprake was van een grote onderrapportage. Onafhankelijk van elkaar zijn tegelijkertijd enkele Parkinsonpatiënten uit Nederland in de pen geklommen en hebben respectievelijk in Papaver en op verschillende Parkinson websites oproepen geplaatst met het verzoek aan mensen die bovenstaande complicaties herkenden, zich te melden. In totaal zijn er op deze wijze 25 reacties binnengekomen van mensen die Parkinsonmedicatie gebruikten en melding maakten van eet-koop-gok-seksstoornissen, die men liever vandaag dan morgen kwijt zou zijn.
Dit brengt ons op het volgende probleem: er lijkt een dubbele ontkenning over dit heikele onderwerp te heersen. Patiënten praten liever niet over deze als ongebruikelijk ervaren impulsstoornissen, en ook de hulpverlener is niet degene die het onderwerp gemakkelijk op tafel legt. Deze dubbele ontkenning zorgt ervoor dat het onderwerp onder tafel blijft en dat men de bovengenoemde problemen in isolement doormaakt. Gelukkig waren er ook een aantal patiënten de schaamte van de bijwerkingen voorbij en zij vroegen zich hardop af wat er met hun leven aan de hand is.
In de Verenigde Staten is al meer met deze materie gedaan en wie het internet op surft en de Amerikaanse Neurologie- en Parkinsonsites bezoekt, ziet snel dat het onderwerp daar hoog op de agenda staat. In sommige Amerikaanse publicaties wordt zelfs gesteld dat 3-5 % van de Parkinson patiënten dergelijke bijwerkingen zouden kunnen hebben; naar de Nederlandse situatie omgerekend zou het dan om 1500 á 2000 patiënten gaan.
Dit is niet de plaats voor een uitgebeid artikel over wetenschappelijke rapporten over dit onderwerp, wel publiceren we een aantal ervaringsverhalen van mensen die zo dapper waren om hun, soms schokkende, ervaringen met ons te delen. Op deze manier kunnen de eerst verborgen bijwerkingen dan eindelijk openlijk besproken worden.

Ervaringsverhalen:
Nog met Dick afstemmen:


Ten slotte is dit een oproep aan mensen die Parkinsonmedicatie gebruiken om alle bijwerkingen daadwerkelijk bij de behandelende hulpverlener te melden. Het is van groot belang dat de hulpverlener in staat is in de korte tijd van het spreekuur een sfeer van vertrouwen te creëren, waarin ook de in eerste instantie wat lastiger liggende onderwerpen aan bod kunnen komen. Ook willen wij de mensen vragen om ervaringen met de bijwerkingen rechtstreeks te melden bij het instituut voor bijwerkingen van medicijnen, het Lareb, omdat op deze wijze de bijsluiters eventueel aan de nieuwe meldingen kunnen worden aangepast. Het Lareb heeft op ons verzoek een stuk geschreven over de werkwijze van dit instituut en benadrukt het grote belang dat patiënten de bijwerkingen in volledige anonimiteit bij deze organisatie kunnen melden.

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

Concept interview Frank Kooman door Hans Bogers januari 2006.

Inleiding
Het accepteren dat je de ziekte van Parkinson hebt is voor velen een jarenlang proces. Dit gold ook voor de 48 jarige Schiedammer Frank Kooman, die in 1997 van zijn arts de diagnose ziekte van Parkinson te horen had gekregen. Hij leefde een in alle opzichten gezond bestaan; door zijn voorliefde voor sport had hij een goede lichamelijke conditie en geestelijke weerbaarheid. Op sportgebied nam hij deel aan fietstochten van het kaliber Tour de France etappes en liep hij diverse marathons. In korte tijd veranderde zijn perspectief van een actief en weerbare politieman die deelnam aan ME-acties en als rechercheur alle kanten van de samenleving leerde kennen, naar een mens met een chronische ziekte. Maar ondanks de tegenslagen blijft hij een positieve levensinstelling houden

Een sportief leven
‘Zo rond mijn zestiende jaar ben ik stevig gaan sporten. Ik kocht een oude racefiets die ik zelf opknapte en ben intensief gaan fietsen. Later ben ik gaan hardlopen. Mijn dagen waren goed gevuld: van ’s ochtends zeven tot ’s avonds negen uur werken, trainen en avond atheneum Ik ben te laat begonnen om een echte topper te worden. Mijn marathontijd is voor de 42 kilometer twee uur en dertig minuten en de twintig kilometer heb ik in één uur en drie minuten gelopen. En geloof me, dat is erg snel.
In 1989 ging ik bij de politie Schiedam aan de slag; zeven jaar als agent op straat en daarna zeven jaar als rechercheur. In hetzelfde jaar trouwde ik met Jacqueline en kregen wij twee dochters. De toekomst zag er rooskleurig uit. Sport bleef altijd heel belangrijk voor mij. Zo heb ik, in verschillende functies, tien jaar aan de Roparun meegedaan. Dit is een estafetteloop van Rotterdam naar Parijs over 520 kilometer, die ik als één van de acht hardlopers ook zes maal heb gelopen.

Parkinson kondigt zich aan
In 1997 begon ik bij het sporten problemen te krijgen met mijn uithoudingsvermogen. Ik werd eerder moe, maar ook kleine dagelijkse dingen zoals tandenpoetsen gingen moeizamer. Met deze klachten ging ik naar de huisarts en zei: “Ik denk dat ik de ziekte van Parkinson heb.” waarop de huisarts antwoordde: “Daar zeg je nogal wat.”
Ik werd doorgestuurd voor verder onderzoek naar een neuroloog en kwam uiteindelijk in het Dijkzichtziekenhuis bij dr. Boon die de diagnose bevestigde. Op mijn werk heb ik het nog een tijdje verborgen weten te houden, maar na verloop van tijd ga je wat krommer lopen en krijg je problemen met de motoriek. Voordat het te veel op zou vallen heb ik het zelf kenbaar gemaakt, door in een briefing te vertellen dat ik de ziekte van Parkinson had. Eigenlijk is er heel positief op gereageerd. Er werd gezegd: “we willen jou zo lang mogelijk bij de club houden” en die belofte hebben ze tot op heden gestand gedaan. Daar ben ik ze heel dankbaar voor. Toch moest ik onder invloed van de ziekte van Parkinson stappen terug doen, zoals het inleveren van mijn vuurwapen een keerpunt was.’

Het aanvaarden van de ziekte
‘Binnen 2 jaar was ik er slechter aan toe dan nu. Ik kon bijna niets meer, behalve driemaal per dag uit bed kruipen. Ook voor mijn vrouw was dit natuurlijk een grote schok, zij zag haar eerst kerngezonde man steeds verder achteruit gaan. Daarbij kwam dat de kinderen één en vier jaar waren toen de diagnose gesteld werd.
Mijn situatie verbeterde toen ik Amantadine voorgeschreven kreeg, dit is een mijns inziens ten onrechte vergeten medicijn. Door de werking van Amantadine voelde ik mij binnen twee dagen een ander mens. Ik kreeg als het ware een duw in mijn rug de goede kant op. Ik wist niet wat ik meemaakte.’
Zo noemt Frank nog een aantal punten, waardoor hij er niet omheen kon dat de ziekte van Parkinson grote invloed op zijn leven had. Dit resulteerde onder meer in de halvering van het aantal werkzame uren en aanpassing van de werkbelasting, zodat Frank nu nog parttime actief is in de kantoordienst van de politie Schiedam.

Ervaringen met alternatieve geneesmethoden
Frank is bij een tiental hulpverleners op consult geweest, dit alles in een poging om in een zo goed mogelijke conditie te blijven. Hij memoreert een gesprek met dr. Ko, een anesthesist uit het Schieland Ziekenhuis die hem zei: “Je moet eerst de ziekte aanvaarden en pas daarna ertegen vechten en niet andersom.” ‘Dit is een van de belangrijkste lessen die ik geleerd heb. Sommige patiënten doen het omgekeerde en dat leidt tot veel extra frustratie.
Vanaf toen werd mijn instelling: “Oké, dan wordt het allemaal maar wat minder. Ik geloof niet dat ik het van Parkinson kan winnen, maar ik ga wel zo lang mogelijk vrolijk door.”
Mijn vrouw heeft mij altijd bijgestaan, zij is mij door dik en dun blijven steunen.’
Frank is nu nog actief met sporten: hij rijdt tweemaal per week een half uur op de racefiets en loopt hij vijfentwintig minuten hard. Ook hier moet hij de juiste maat in acht nemen, want bij te grote inspanningen kondigen de bij Parkinson patiënten bekende aan-uit verschijnselen zich aan, waardoor zijn veiligheid in het geding kan komen.
Vol enthousiasme vertelt hij over zijn één na laatste Roparun die hij in 2001 meeliep. De opbrengsten bedroegen vijf miljoen gulden en werden besteed aan palliatieve kankerzorg, vakanties voor terminale patiënten, cliniclowns etc.
Hij werd uitgedaagd voor deze loop, maar was zich bewust van het risico dat áls hij uitviel zijn ploeggenoten de extra kilometers zouden moeten lopen. Uiteindelijk schreef hij een brief aan de organisatie, waarin hij vertelde over de ziekte van Parkinson en zijn wens om mee te doen. Voor eventuele uitval vroeg hij een reserveloper mee te mogen nemen. Dit werd goedgekeurd en zodoende is hij in Rotterdam van start gegaan en heeft uiteindelijk, na flink afzien, lopend de finish in Parijs gehaald. ‘Daarna heb ik in 2004 nog een keer de marathon uitgelopen, ditmaal zonder reserveloper. Ik was overtuigd dat ik hem uit kon lopen en het is gelukt ook! Na jaren met ziekte van Parkinson te leven merk ik wel degelijk flinke beperkingen in mijn dagelijks functioneren en ben ik afhankelijk van de juiste medicatie. Maar ik blijf altijd proberen er iedere dag het beste van te maken.’ Als besluit van het gesprek spreekt de Schiedammer nog een toekomstverwachting uit: ‘Ik hoop dat ze binnen vijf jaar een keer “Eureka!” roepen in een laboratorium en dat er een middel gevonden wordt dat de voortgang van de ziekte tot stilstand brengt.’


Hans Bogers

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

Onderzoek dat gedaan is naar Q10 was niet beslissend.
Je kunt dus niet zeggen dat het "gunstig" is, ook niet dat het niet gunstig is.
Koos

De functie van het eiwit dat zich ophoopt in de hersenen van Alzheimerpatiënten is eindelijk bekend. Het dient om ijzer in hersencellen onschadelijk te maken. Faalt dat, dan gaan hersencellen dood van dit metaal. Het onderzoek lijkt zowaar op weg te zijn‏

De functie van het eiwit dat zich ophoopt in de hersenen van Alzheimerpatiënten is eindelijk bekend. Het dient om ijzer in hersencellen onschadelijk te maken. Faalt dat, dan gaan hersencellen dood van dit metaal. Het onderzoek lijkt zowaar op weg te zijn naar een effectief medicijn.

Bij de meeste overleden Alzheimerpatiënten is de oorzaak van hun geestelijke aftakeling goed zichtbaar in de hersenen. Er zijn veel hersencellen afgestorven en tussen de overlevende cellen zitten klompjes samengekleefd eiwit. Zijn die eiwitklonters oorzaak of gevolg van de ziekte, of misschien beide? Dat is nadat Aloïs Alzheimer ze voor het eerst beschreef nog meer dan honderd jaar een raadsel gebleven. Bovendien is al die tijd niet duidelijk geworden welke functie het klontervormende eiwit, amyloïd beta geheten, bij gezonde mensen vervult.
Een groep Australische en Amerikaanse onderzoekers heeft nu beet. In het vooraanstaande wetenschappelijke tijdschrift Cell beschrijven ze niet alleen waar het eiwit toe dient, maar wijzen ze ook een plausibel mechanisme aan dat verklaart waaraan de hersencellen doodgaan én stellen ze een mogelijke aanpak van de ziekte voor. Dat is nogal wat. Maar het vergde dan ook tien jaar van hard werken.
Eerst de functie van amyloïd beta. De ophopingen in de hersenen van Alzheimerpatiënten bestaan hoofdzakelijk uit een in stukken geknipt eiwit dat bij gebrek aan bekende functie ‘amyloïd precursor protein’ is genoemd, kortweg APP. Het team onder leiding van Ashley Bush (Universiteit van Melbourne) en Jack Rogers (Harvard) zag dat een onderdeel van APP sterke overeenkomsten vertoonde met het eiwit ferritine, dat ijzerionen omzet van de gevaarlijke vorm Fe2+ naar de onschadelijke variant Fe3+.
Bij tests bleek APP inderdaad diezelfde omzetting te stimuleren, sterker zelfs dan ferritine. Vervolgproeven toonden aan dat APP buiten de cel het ontstane Fe3+ overdraagt aan gespecialiseerde eiwitten, die het afvoeren.
IJzerrijk dieet
Wat gebeurt er met hersencellen als APP ontbreekt? Hoopt ijzer zich dan op? Genetisch veranderde muizen lieten het zien. Bij een normaal dieet hadden ze 26 procent meer ijzer in hun hersenen, en na acht dagen ijzerrijk voedsel nog 13 procent extra. Het zat precies in de cellen die bij de ziekte van Alzheimer doodgaan. En trouwens ook in de lever, maar dat terzijde.
Een verhoogd gehalte gevaarlijke ijzerionen zorgt voor ‘oxidatieve stress’, dat wil zeggen een overschot aan stoffen die met van alles en nog wat reageren en dus schade aanrichten in de cel. Uiteindelijk gaat die cel daaraan dood. Dat gebeurt bij de ziekte van Alzheimer. Inderdaad hebben net overleden patiënten opmerkelijk veel ijzer in hun aangetaste hersendelen. Blijkbaar heeft APP z’n werk niet goed gedaan bij deze mensen. Bij patiënten met andere vormen van dementie is er niets mis met APP, aldus het team, dat ook dit heeft uitgezocht.
Hoe komt het dat APP in de hersenen van Alzheimerpatiënten zijn plicht verzaakt? Er is niet te weinig van, zagen de onderzoekers al snel, dus er moet iets zijn dat de werking van APP blokkeert. Zou het zink (Zn2+) kunnen zijn, vroegen ze zich af. Dat metaal is de enige stof waarvan bekend is dat hij de omzetting van ijzer op andere plaatsen in het lichaam remt.
Sabotage
In de hersencellen van de patiënten bleek niet meer zink te zitten dan normaal. Maar in de eiwitklonters buiten die cellen wel, en dat is de plaats waar APP actief zou moeten zijn. Dat zink bleek zich gemakkelijk uit de eiwitklonters los te maken, om vervolgens APP te saboteren. Behandelden de onderzoekers plakjes hersenweefsel van Alzheimerpatiënten met een stof die zink wegvangt, dan ging het APP weer normaal functioneren.
Die zinkbindende stof zou wel eens een krachtig medicijn kunnen zijn tegen de ziekte van Alzheimer, een aandoening waar ondanks honderd jaar onderzoek nog steeds geen kruid tegen gewassen is. Daarover schrijven Bush, Rogers en hun collega’s in hun artikel niets.
Maar een persbericht van het tijdschrift stelt het volgende: ‘De bevindingen betekenen mogelijk dat zink een ideaal doelwit is in de strijd tegen de ziekte van Alzheimer, zeggen de onderzoekers. Inderdaad hebben dierproeven en vroege, korte klinische experimenten met zink-ionofore geneesmiddelen, waaronder clioquinol en PBT2, in mensen met de ziekte van Alzheimer, tot nu toe veelbelovende resultaten opgeleverd. PBT2 wordt nu verder onderzocht.’
Hoop op genezing
Dat klinkt behoorlijk opwindend. Uiteraard benadrukt Rogers ook nog even dat hij ‘de hoop op genezing van Alzheimer niet al te hoog wil opvoeren’, maar dat dit beslist een belangrijke stap is op weg naar een therapie die het ziekteproces zou kunnen vertragen.
Rest nog de beginvraag: zijn de eiwitklonters nu oorzaak of gevolg? Waarschijnlijk beide, in de visie van Bush en Rogers. Als er te veel gevaarlijk ijzer in een cel zit, voert die de productie van APP op. Dat wordt buiten de cel geremd door zink, en dan in stukken geknipt. Die eiwitfragmenten klonteren samen. Het zink blijft in de buurt, en kan gemakkelijk nieuwe exemplaren van APP verlammen, waarna het proces zich herhaalt. Een einde aan de saboterende werking van zink zou deze kettingreactie een halt kunnen toeroepen, en dus de geestelijke achteruitgang van Alzheimerpatiënten stoppen. Als dat slaagt, is het een medische revolutie die haast wel een Nobelprijs moet opleveren.
Elmar Veerman


Reacties
E10
17 september 2010
Clioquinol is al een bestaand geneesmiddel dat gebruikt werd (oud medicijn)en wordt tegen schimmel- en amoebeinfecties. Ik denk dat het alternatief gebruiken van bestaande medicijnen tegenwoordig een grotere rol gaat spelen om de ontwikkelingskosten en ontwikkelingstijd in de hand te houden. Octrooien zij tegenwoordig vluchtiger geworden. PBT2 is trouwens ook een quinol. Ik weet uit de praktijk dat bij huisdieren vaak vergiftiging optrad en zelfs dodelijk was (pathologie). Het clioquinol is neurotoxisch (Alzheimer!)in hoge doseringen, dus de verhouding tussen curatief en toxisch (veligheidsmarge) zal hier een grote rol spelen bij langdurige toediening.

Met vriendelijke groeten,
Ook bereikbaar via jchbogers@ziggo.nl (bekijk ik dagelijks)

Hans Bogers
Tel 070-3462217

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

http://noorderlicht.vpro.nl/artikelen/43952375/
gevonden op bovenstaande website met nog meer info
hans

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

Hier zou ik graag een topic willen starten waarin mensen hun ervaringen met alternatieve middelen kwijt kunnen.
En waarin daarover vragen kunnen worden gesteld.
Ik wil hier ook graag wat info kwijt over wat de wetenschap erover te melden heeft.
Tot nu toe loopt de discussie over zo'n onderwerp meestal spaak omdat er direct geroepen wordt: placebo.
Dat is niet juist, er is genoeg goed onderzoek waaruit dat blijkt.
Ik hoop dat deze discussie iets anders kan verlopen, en niet direct geblokkeerd wordt door dit soort tegenstellingen.
Omdat mij blijkt uit de bijval die ik heb gekregen dat er behoefte bestaat aan informatie en discussie over dit onderwerp.

xxx is farmaceutisch bioloog aan de Universiteit van Groningen.
Hij houdt zich bezig met geneeskrachtige planten.
Hij noemt deze: "farmaceutische fabriekjes".

Hij zou graag willen dat de plantaardige geneesmiddelen terug kwamen in de apotheek.
Als geregistreerd geneesmiddel, zodat gebruikers naar behoren geïnformeerd kunnen worden over werking èn bijwerking ervan.

Hij betreurt het dat er in Nederland weinig belangstelling is om in deze tak van de farmacie te investeren.
In zijn geboorteland Duitsland zijn de ontwikkelingen wat dat betreft aanzienlijk verder.
Hij zegt: "Het is een kwestie van cultuur. Er is in Nederland onvoldoende kennis binnen de medische stand over de geweldige mogelijkheden van de rationele fytotherapie."

"Alleen een kleine groep van synthetische geneesmiddelen wordt erkend als absoluut noodzakelijk. Maar er is een heel breed spectrum aan fytotherapeutica, niet alleen de gestandaardiseerde geneesmiddelen, maar ook een groot aantal zelfhulpmiddelen."

Dit en meer kun je lezen in het verslag over de lezing die xxx gaf op 22-09-2009 aan een groep apothekers in kruidentuin De Kruidhof in Buitenpost, een onderdeel van het werkgebied van xxx.
Link:

Beste RIW,

Bedankt voor het starten van deze nieuwe topic, kruiden, homeopathie en meer.
Ik ben zelf zeer geinteresseerd in de alternatieve geneeskunde en ben dus blij met deze opnieuw heropende topic en hoop dat we met elkaar over dit onderwerp van gedachten kunnen wisselen en ervaringen kunnen delen.
Naar verwachting zullen er meerdere forumleden behoefte hebben aan dit onderwerp.
Laten we een ieder uitnodigen aan dit onderwerp deel te nemen, zowel alternatief als regulier! Want mijns inziens is het de juiste balans tussen beiden die het beste resultaat kan geven.
We leven allemaal onder dezelfde hemel,
toch hebben we niet allemaal dezelfde horizon.
Laten we dit van elkaar respecteren, elkaar aanhoren en leren van elkaar!

Gretto