|
Hans Bogers
Nieuwe toepassingen voor oude medicijnen in de behandeling van de Ziekte van Parkinson, © Daniel Waterman (2011)
Woord vooraf:
Mijn naam is Daniel Waterman. Ik ben beslist geen medische specialist, noch wil ik beweren enige expertise te hebben op het gebied van de Ziekte van Parkinson. Alvorens door te gaan naar de hoofdmaterie van dit artikel wil ik als kanttekening plaatsen dat ook leken in de geschiedenis belangrijke ontdekkingen hebben gedaan, en alhoewel wetenschap en medicijn tegenwoordig meer en meer tot het vakgebied van hoog getrainde experts behoren, is het nog altijd mogelijk dat belangrijke ontdekkingen en inzichten door gewone mensen kunnen worden gedaan. Derhalve wil ik waarschuwen dat de volgende ideeën momenteel niet op wetenschappelijk bewijs steunen, en dat ik slechts gebruik maak van publicatie om mogelijk relevante inzichten in het publieke domein te krijgen, met de hoop dat de relevante autoriteiten en experts deze ideeën oppikken en er wat mee doen.
Mijn ‘expertise’:
Allereest heb ik sinds enkele jaren te maken met twee naaste familieleden die de Ziekte van Parkinson, of op zijn minst Parkinson achtige symptomen vertonen, waarvan er een, mijn Oom, inmiddels vorig jaar is overleden. Zodoende heb ik zowel via mijn familie en via vrienden uit deze patiëntengroep inmiddels het een en ander geabsorbeerd over medicijnen en behandelingen, zowel als de persoonlijke uitdagingen van mensen met P.
Daarnaast heb ik sinds mijn 16de redelijk veel persoonlijke ervaring met drugs gebruik, met name cannabis en psychedelische middelen van zowel chemische als plantaardige oorsprong, en heb ik in de laatste vijftien jaar vrij intensief met het van oorsprong Amazonische brouwsel ayahuasca gewerkt, d.w.z. dat ik het middel in een strikt georganiseerde religieuze context heb gebruik ten behoeve van mijn eigen spirituele ontwikkeling en zelfonderzoek. Gedurende deze jaren heb ik enkele malen voor langere periodes in de Amazone gebied bij inheemse volkeren het middel ayahuasca gebruikt teneinde meer te leren over het therapeutisch en medicinaal gebruik van psychoactieve planten en de theorieën, geloof en betekenis daarvan in de traditionele context. Dat heeft ertoe geleid dat ik inmiddels ongeveer tien jaar een onderzoek schrijf naar het gebruik van psychoactieve middelen binnen de Westerse context.
Bovenstaande ervaring is relevant om twee redenen: ten eerste heeft het mij belangrijke inzichten verschaft betreffende de werking van de geest, cognitieve functie en bewustzijn, en de mogelijke relaties tussen deze dingen en psychische en fysieke gezondheid. Daarnaast heb ik veel inzichten gekregen in de motivatie, en vooral hoe angst, trauma en geweten van invloed zijn op de gezondheid en incasseringsvermogen.
Daarnaast heb ik in het kader van mijn onderzoek naar geestverruimende middelen ook het een en ander opgepikt over de farmacologie van deze middelen. De discussie en het onderzoek naar de werking van bewustzijns veranderende middelen overlapt op diverse punten met het onderzoek naar neurologische aandoeningen.
Onderzoek naar psychedelica en mogelijke relatie met Parkinson onderzoek:
Inmiddels enkele jaren geleden publiceerde de BBC een interview met stuntman Tim Lawrence, die op jonge P kreeg. Lawrence experimenteerde met het in de club scene razend populaire XTC (MDMA) en ontdekte dat alle verschijnselen van P tijdelijk verdwenen. Deze beweringen (op video vastgelegd en dus onomstreden) leiden tot kritiek van de op dat moment dominante aanpak van P omdat men zich tot op dat moment voornamelijk had gericht op dopamine als de kritieke neurotransmitter in de P en Lawrence ‘experiment’ deed vermoeden dat serotonine mogelijk een veel belangrijkere rol speelde. Dit alles heeft mogelijk weinig verband met de psychedelische werking van XTC, alhoewel ik liever XTC zou slikken dan Levodopa. Ik heb verder weinig gelezen dat er uit vervolgeonderzoek belangrijke nieuw bevindingen naar voren kwamen voor wat betreft de behandeling van P, mogelijk omdat dat onderzoek zich grotendeels buiten het publieke oog afspeelt, en mogelijkerwijs omdat het handelt om een momenteel verboden middel XTC, waarvan de Amerikaanse FDA ooit heeft beweerd dat het mogelijk P zou kunnen veroorzaken, een bewering dat later stilzwijgend is ingetrokken nadat bewezen werd dat het onderzoek vol gaten zat.
Een belangrijke en tot op heden niet onderzochte toepassing van XTC in de behandeling van P zou kunnen zijn het sporadisch toedienen van het middel om krampen en stijfheid te verhelpen, iets waar alle Parkinson patiënten last van hebben, en wat mogelijk niet alleen te maken heeft met het verloop van de ziekte, maar met de medicatie.
Voor wat de ayahuasca betreft zijn er ook interessante onderzoeken gaande. Dit middel bevat o.a. een MAO remmer. Momenteel zijn er enkele onderzoeken gaande naar de mogelijke betrokkenheid van MAO bij het ontstaan van P.
Al met al behelst dit onderzoek niet zo heel veel momenteel, we weten gewoon niet waar de heren onderzoekers mogelijk op zullen stuiten. De enige reden waarom ik het hier ter sprake breng is omdat het aannemelijk maakt dat mogelijke inzichten en doorbraken in het onderzoek naar neurologische problemen en de behandeling daarvan uit hele gekke hoeken kunnen komen en dat wij niets op voorhand moeten uitsluiten.
‘Dope’ en ‘dopamine’:
Voor de duidelijkheid herhaal ik nog even dat het volgende zuiver speculatief is, en dat ik mogelijk een aantal zaken geheel verkeerd heb begrepen.
Op basis van redelijk veel persoonlijke ervaring verkeer ik onder de indruk dat de dopamine huishouding sterk kan worden beïnvloed, niet alleen door neurologische problemen, dieet en fysieke activiteit, maar ook door psychische omstandigheden, stemming, emoties etc. Derhalve is het belangrijk om bij het zoeken naar de mogelijke ‘oorzaken’ van neurologische aandoeningen niet alleen te kijken naar factoren als ouderdom, pesticiden in ons eten, medicijn gebruik etc. Maar ook naar verschillen tussen wat we een ‘natuurlijke’ of ideale levensstijl noemen, en die wij in de moderne samenleving erop na houden. Om een voorbeeld te noemen, veel voedings-middelen bevatten tegenwoordig stoffen die we nooit eerder in de afgelopen miljoen jaar aten, en waar ons gestel niet op is aangepast. Veel van die voedingsmiddelen zouden een nadelige invloed op gezondheid kunnen hebben op de lange termijn. Voorbeeld daarvan is het alomtegenwoordige suiker, een middel dat toegevoegd wordt aan bijna alle levensmiddelen, bijvoorbeeld in de vorm van glucosestroop uit mais. Er zijn aanwijzingen dat deze suikers eiwitten/enzymen bevatten die niet alleen schadelijk zijn voor de gezondheid, maar die ook een werking hebben om neuroreceptoren, te vergelijken met de werking van sommige (hard) drugs, en derhalve mogelijk een rol spelen in ADHD, een collectie gedragssymptomen die soms gepaard gaan met typisch het soort gedrag dat we aan verslaving toeschrijven.
Bovenstaande is niet bedoeld als inleiding tot een verhandeling over mogelijke verbanden tussen vervuiling, of chemische toevoegingen in moderne voedingsmiddelen. Ik wil er slechts op wijzen dat er mogelijk een belangrijk verband is tussen het lichaamseigen vermogen om de aanmaak en het metaboliseren van dopamine en serotonine en hele gewone activiteiten, zoals het eten van brood, Cola, suikers. Ook is het bekend dat fysieke activiteit zoals sporten, buiten wandelen, lachen, dansen, en dergelijke een invloed hebben op gezondheid en stemming. De bosjesmannen van de kalahari woestijn in Zuid-Afrika rennen bij de jacht op herten soms 40 kilometer op een dag, tot hun prooi dermate vermoeid is dat ze het kunnen benaderen en vangen. Dergelijke fysieke prestaties zijn een zeldzaamheid geworden in de westerse samenleving, en dat heeft onvermijdelijk een gevolg voor de gezondheid, ook al eten wij dan misschien beter en hebben we minder kans om te sterven aan een infectie.
In de afgelopen miljoenen jaren leden onze voorouders regelmatig honger, en bezaten zij vrijwel geen pijnstillers. Derhalve vinden we bij vrijwel alle ‘natuurvolkeren’ tradities die erop gericht lijken om lichaam en geest sterker te maken zodat het grotere weerstand heeft. Om een voorbeeld te noemen, bij de Fulani, een nomadische stam uit West Afrika is het gebruikelijk dat mannen die op het punt staan te trouwen elkaar in een publieke ceremonie te lijf gaan met lange stokken waarmee ze elkaar op de ribben slaan, kneuzingen veroorzakend, en waarschijnlijk soms zelfs breuken. De aanstaande bruidegom toont zijn moed door geen spiertje te vertrekken. In de Amazone bestaat onder sommige stammen een soortgelijke inwijding, waarbij gebruik wordt gemaakt van mieren waarvan de beet behoorlijke pijn veroorzaakt. Het doel van dergelijke inwijdingen is niet alleen om kracht of moed te testen: mogelijkerwijs is het leren omgaan met pijn een belangrijke vereiste van het auto-imuun systeem, dat door dergelijke rituelen geprikkeld wordt. Zo ook draagt langdurig vasten, lange ekstatische rituelen met dans, drum en zang bij tot het ekstatische vermogen, de dopamine aanmaak wordt vergroot en daarmee het goedgevoel. Ik spreek nu uit eigen ervaring want ik heb ook weleens 12 uur achter elkaar gedanst en heb me daarna soms wekenlang goed gevoeld, alsof ik high was.
Ik kan nog uren uitwijden over het brede scala aan middelen en activiteiten waarmee mensen hun eigen ‘chemie’ aanmaken en onderhouden. Een mooi woord daarvoor is ‘neuroplasticiteit’ en ik citeer hier even uit een interview met Dr. Gabor Mate om duidelijk te maken waar ik op doel:
‘AMY GOODMAN: How do you think kids with ADD, with attention deficit disorder, should be treated?
DR. GABOR MATÉ: Well, if we recognize that it’s not a disease and it’s not genetic, but it’s a problem of brain development, and knowing the good news, fortunately—and this is also true for addicts—that the brain, the human brain, can develop new circuits even later on in life—and that’s called neuroplasticity, the capacity of the brain to be molded by new experience later in life—then the question becomes not of how to regulate and control symptoms, but how do you promote development. And that has to do with providing kids with the kind of environment and nurturing that they need so that those circuits can develop later on.’[i]
Voor alle duidelijkheid: de moderne samenleving heeft veel voordelen gebracht in termen van betere levensverwachtingen, comfort, veiligheid etc. Echter zitten aan al deze voordelen ook nadelen: zo heeft de moderne consument tal van mogelijkheden tot zijn/haar beschikking om een gevoel van gelukzaligheid op te wekken. Het spectrum beslaat eten en drinken, activiteiten waarin we instant afleiding vinden, en natuurlijk drugsgebruik. Medici waarschuwen al heel lang voor bepaalde trends en overheden moeten soms dwanmatig optreden om mensen ervan te weerhouden middelen te gebruiken die eigenlijk slecht voor ze zijn zoals vet, alcohol en tabak. Vanuit het perspectief van de pharmacologie of neurologie zijn deze trends steeds meer overeenkomsten gaan vertonen met drugs gebruik en verslaving, en we weten inmiddels dat vaak dezelfde receptoren en dezelfde neurotransmitters in het geding zijn.
Nu lijkt het logisch dat wanneer het lichaam constant in aanraking komt met infectie verwekkende kiemen, of stoffen die het afweersysteem ‘triggeren’, er op een bepaalde moment een verandering plaats vindt. Dat is inmiddels bewezen met bepaalde vormen drugsgebruik: het lichaam krijgt bepaalde middelen toegediend die uiteindelijk in de hersenen terechtkomen waar er veranderingen plaats vinden (gewenning) waardoor wanner het middel niet meer wordt toegediend de eigen productie tekortschiet met een soort afkick verschijnsel, ontwenning. Men vermoedt inmiddels dat dit ook een oorzaak is in het ontstaan van depressies, maar in hoeverre eigen verantwoordelijkheid een rol speelt in veranderingen van het ‘suikerspiegel’ van de dopamine or serotonine systeem is niet bekend, en ik weet zelfs niet of hier serieus onderzoek naar wordt verricht. Mijn twijfels stoelen o.a. op logische feiten over de financiering van medisch onderzoek, en het is duidelijk dat er meer onderzoek wordt gedaan naar dure farmaceutische preparaten dan naar dietaire oorzaken in het ontstaan van ziekten, die daarmee mogelijk kosteloos zo niet vele malen goedkoper kunnen worden behandeld, hetzij genezen.
De waarschijnlijkheid dat iets eenvoudigs ten gronde ligt aan het ontstaan van neurologische ziekten moeten we derhalve serieus nemen. De lijst van ‘gewone’ voedingsmiddelen die een invloed hebben op hormonen, dopamine, peptiden, serotonine en meer van deze lichaamseigen stoffen is erg lang en ik ga het hier niet geven, maar neem nu zoiets eenvoudigs als koffie en thee. Dit zijn zeer gewaardeerde psychoactieve stoffen die in de meerderheid van de moderne maatschappijen gulzig worden gebruikt: men probeert zelfs gebruik van koffie te stimuleren!
Voordat ik verder ga met speculeren en me op gevaarlijk glad ijs begeef, wil ik even stilstaan bij een aantal oude gebruiken die men in verscheidene vormen tegenkomt in alle oude medische en spirituele tradities.
Vasten:
Het idee van vasten, het voor kortere of langere tijd niet tot je nemen van bepaalde voedingstoffen, al dan niet gepaard met onthouding van andere activiteiten zoals seks is al duizenden jaren gangbaar in de Oosterse spirituele en helende tradities, en bijvoorbeeld de Islam (Ramadan). Enerzijds heeft het onthouden een ‘louterende’ werking op de geest, met de bedoeling dat men nederigheid leert door aan den lijve te ervaren hoe dominant de geestelijke en lichamelijke behoeften zijn. Anderzijds heeft het vasten soms ook ten doel het lichaam te ontlasten van giftige stoffen die zich mogelijk ophopen in bloed, maag, darmen, en de psyche. Daarmee staat vast dat het effect van vasten niet uitsluitend fysiek is, en als wij de Oosterse leermeesters moeten geloven heeft het een zuiverende werking op zowel lichaam als geest. Naast het vasten bestaan er tal van technieken die erop gericht zijn om het lichaam daadwerkelijk te reinigen. Zo bestaat er in Thailand een afkickmethode die onder andere stoelt op het consumeren van grote kwantiteiten water, al dan niet met een middel dat als purgatief ervoor zorgt dat bij het overgeven allerlei onzuiverheden worden afgevoerd, gifstoffen die ofwel in het lichaam zijn gekomen door drugsgebruik en de slechte eetgewoonten die daarmee gepaard gaan, of met het afkicken zelf. Vermoedelijk wort bij deze methode ook het balans in de hersenen hersteld, en men gebruikt allerlei kruiden om tekorten aan vitaminen en mineralen aan te vullen.
Om terug te keren naar de relevantie van deze technieken voor de Ziekte van Parkinson: mocht er bij iemand een diagnose worden gesteld van Parkinsonisme, dan is het mogelijk dat een eerste aanpak zou zijn het ontgiften van het lichaam, met bijvoorbeeld speciale aandacht voor dieet en andere gewoonten die van invloed zouden kunnen zijn op dopamine en serotonine huishouding, inclusief medicijnen, tabak, koffie, en dergelijke.
Nog een laatste opmerking: trillen is een bekend symptoom bij onthoudingsverschijnselen. Drinkt U regelmatig koffie met veel suiker, probeer dit dan zelf uit.
Tot slot: over de voor’s en tegen’s van vasten, vooral m.b.t. de Ziekte van Parkinson weet ik niet heel veel, maar er is enorm veel informatie over te vinden op het internet. Vast staat dat onze voorouders soms gewoon niets te eten hadden, en dat dat een norm is waarvan wij zijn afgeweken in de moderne samenleving. Dat kan bijvoorbeeld gevolgen hebben voor het spijsverteringssysteem, bijvoorbeeld in de darmen waar door het snelle eten van grote hoeveelheden kalorierijke en vezelf arme voeding het eten onvoldoende wordt verteerd. Hierover zij opgemerkt dat veel neurotransmitters in het spijsverteringssysteem en de darmen worden aangemaakt en ik heb van een arts ooit gehoord dat stoelgang en darmen het eerste worden beinvloed bij Parkinson. Is het mogelijk dat het probleem in de darmen begint? Of dat het te maken heeft met een veel te rijke dieet, i.p.v. een tekort aan vitaminen en mineralen? Wie gaat het uitzoeken?
Pijn:
Het spreekt voor zich dat onze voorouders een hogere pijndrempel nodig hadden, en waarschijnlijk ook hadden. Men zegt weleens dat pijn onze grote leermeester is: zonder pijn zouden we immers niet leren om op te letten. Echter er zijn vele soorten pijn, inclusief langdurige chronische pijn, waarvan het nog de vraag is of de beschermende of signaal functie opweegt tegen de invloed op de levenskwaliteit en geluk. Overigens zijn artsen soms erg karig met het voorschijven van pijnstillers, mede vanwege de mogelijkheid van verslaving. Er zijn echter grote schreden gezet in de behandeling van pijn, en naar verwachting hoeft niemand in de toekomst nog pijn te leiden. Daarbij zij opgemerkt dat het ontbreken van enige mate van pijn of fysieke ongemak niet een wenselijke situatie is, zelfs al is het mogelijk om op welke manier dan ook een constante gevoel van euforie op te wekken. We moeten ons soms naar voelen om een vergelijk te hebben wanneer we ons wel goed voelen. Deze stelling leidt direct tot de kern van mijn betoog dat fysieke pijn ook gezond kan zijn, en een gevoel van euforie kan opwekken. Denk maar aan de pijn die hardlopers voelen, en de euforie die ze tijdens het hardlopen of meteen daarna ervaren. D.w.z. dat beheersbare, en vrijwillig opgewekte pijn anders wordt ervaren dan extreme pijn, of pijn waarover men geen controle heeft, en waarvan men bovendien ‘het nut niet ziet’. Sommige psychotherapeuten beweren overigens dat pijn door verschillende mensen anders wordt ervaren, en dat mensen die traumatische ervaringen hebben, bijvoorbeeld misbruikt zijn of verwaarloosd werden als kind, op latere leeftijd een andere gevoel hebben bij pijn en dreigende ziekte.
Evenals het stimuleren van de auto-immuun systeem en de aanmaak van dopamine en serotonine lijken een aantal van de tradities die onze voorouders volhielden erop te zijn gericht om de aanmaak van lichaamseigen ‘endorphinen’ (morphineachtige stoffen) te stimuleren. Theoretisch gezien zou het lichaam door bepaalde prikkels te krijgen een betere respons ontwikkelen op pijn, wat bijvoorbeeld Yogi’s in staat stelt om over hete kolen te lopen, of op een spijkerbed te liggen. Echter zijn er bij een aantal volkeren nog veel extremere varianten van dergelijke praktijken die zowel deel uitmaken van inwijdings rituelen, alsook mogelijk behoren tot bittere noodzaak. Wanneer het lichaam te lang geen beweging heeft, wordt de aanmaak van endorphinen mogelijk beinvloed, waardoor de gezondheid wordt aangetast. Dit heeft mogelijk relevantie als we denken aan het wandelen in de natuur, in kou, of het nemen van koude douches, het baden in natuur water, en meer van dergelijke activiteiten die niet alleen fysieke belasting opleveren, maar waarbij lichamelijk ongemak moet worden overwonnen.
Wie dit eens uit wil proberen: ga eens een hele dag wandelen, en kijk hoe dat van invloed is op de nachtrust, en het lichaamsgevoel de volgende dag. Feit is dat een gezonde dosis pijn en ongemak geen enkel probleem is, en zelfs heel gezond kan zijn. Dat is relevant wanneer we naar leefomstandigheden in de moderne wereld, waar steeds minder van het lichaam wordt geeist, en waardoor allerlei pijn en ongemak steeds minder goed wordt verdragen. Of er een verband bestaat tussen endorphinen en de aanmaak van dopamine of serotonine weet ik absoluut niet, echter lijkt het me dat zo een verband van wezenlijk belang zou kunnen zijn in het begrijpen van ouderdomsverschijnselen en neurologische problemen.
Kambo
De Kambo kikker leeft in de Amazone. Het heeft een bijzondere afweer mechanisme, en scheidt een gif uit dat een sterke toxische werking heeft op andere dieren. Toen ik in 2001 in Brazilie was werd voor het eerst in de pers gerept van een natuurlijke stof die het auto-immuunsysteem zou stimuleren, en werd er door enkele dappere westerlingen een inwijding ondergaan, die een soort inenting met de gif van de Kambo kikker behelst. Zonder risico’s is het toedienen van de gif niet, en er zijn in het verleden ook mensen aan overleden. Echter hebben zich sinds 2001 duizenden mensen met de gif laten behandelen. Het behoorde ooit tot het arsenaal van de inheemse sjamanen, en wordt inmiddels gepromoot, al dan niet terecht, als en gezonde, zij het vrij extreme ervaring. Ik heb zelf Kambo enkele malen toegediend gekregen: men brandt met een houtje een kleine gat in de hoornhuid van bovenarm of been, en brengt het gif aan. Dit veroorzaakt na enkele minuten een toxische reactie dat gepaard kan gaan met verhoogde bloeddruk, hartslag, misselijkheid en braken. Volgens wetenschappelijk onderzoek bevinden zich in het gif stoffen ‘peptides’ genaamd, die lijken op eiwitten, en waarvan wordt vermoed dat ze het auto-immuunsysteem stimuleren. Uit eigen ervaring wil ik slechts kwijt dat ik na een behandeling een duidelijk verschil heb ondervonden in mijn allergische reacties en dat ik voor het eerst in 48 jaar vrij kon ademen door mijn neus. Of er werkelijk een verband bestaat tussen de behandeling met Kambo en deze verbeteringen in mijn gezondheid kan ik niet zeggen. Echter als het zo is dan moet ik zeggen dat dat een spectaculaire gegeven is.
De relevantie van bovenstaande m.b.t. de Ziekte van Parkinson is mij niet duidelijk, volstaat te zeggen dat de Kambo een alternatieve geneesmiddel zou kunnen zijn die een hele bijzondere werking heeft zowel vanwege de purgatieve effecten als vanwege mogelijke effecten op het auto-immuunsysteem, euforische stemming (ik heb gehoord dat mensen die langdurig depressief zijn soms baat hebben gehad bij een behandeling). Aangezien het hier gaat om een middel waar men in de westerse wetenschap nauwelijks onderzoek naar heeft gedaan kan ik hier verder weinig over vertellen. Echter, mijn opmerkingen over Kambo zijn tevens een inleiding tot het laatste en waarschijnlijk meest controversiele deel van deze verhandeling:
Cocaine
De wonderlijke werking van cocaine is reeds heel lang bekend. Minder goed bekend is dat het middel tot de jaren 30 in de VS gewoon vrij verkrijgbaar was bij apotheken, hetgeen natuurlijk ook een hoop misstanden opleverde. De maatschappelijke ravage die wij tegenwoordig met het middel associeren is echter niet zozeer het gevolg van eigenschappen van het middel zelf, als wekl mede te wijten aan de legale status ervan, en de hoge winst die criminelen, en incidenteel ook politici verdienen aan het verhandelen ervan. Alhoewel veelvuldig gebruik bvan het middel tot gewenning en verslaving kan leiden, geldt dat niet voor orale inname ervan, en vooral niet voor het kauwen van de blaadjes die een ietwat lichte euforie en verhoogde allertheid geven, maar geen sterke knal zoals bijvoorbeeld het roken van het middel in de vorm van crack cocaine.
Het verbod op het middel cocaine en het gevaar van misbruik, (al dan niet terecht) heeft ertoe geleid dat men er in de medische wetenschap tegenwoordig nauwelijks meer gebruik van maakt. Er zijn tegenwoordig effectievere pijnstillers. Echter heeft cocaine nog een aantal andere effecten die mogelijk van belang zijn bij overwegingen om het in te zetten bij ouderen, mensen die dementeren, alzheimer en mogelijk de ziekte van P. Het blijkt namelijk uit onderzoek dat het roken van tabak, het drinken van koffie en het eten van cacao mogelijk gezonde effecten hebben op P en dementie. We hoeven hier niet in te gaan op de alom bekende negatieve gevolgen van roken voor de gezondheid. Nicotine kan tenslotte ook worden ingenomen als pil of als pleister. Wat vooral van belang is hier, zijn de opwekkende aspecten van deze middelen, en mogelijk hun positieve effecten op de neurologie.
Voor diegenen die stuiten op ethische bezwaren bij het gebruik van cocaine wil ik voorop stellen dat ik het nu niet heb over hangjongeren die uit verveling cocaine gebruiken, of het nuttigen van grote hoeveelheden cocaine zoals in de film scarface. Een mogelijkheid die ik wel voorzie, is datm, mocht na zorgvuldige onderzoek blijken dat cocaine een positieve uitwerking heeft op de geest en lichaam van oudere mensen, of mensen die een chronische ziekte hebben, het middel door een bevoegde huisarts zou kunnen worden voorgeschreven.
Hoe kom ik nu op dit idee?
Enige tijd geleden werd mijn moeder, die de Ziekte van P heeft, geopereerd aan een versleten heup en kreeg zij een nieuw kunstheup. Deze operatie verliep voortreffelijk dankzij een ruggeprik. De stof die men vermoedelijk gebruikte bij deze ruggeprik was lidocaine of een andere syntetische variant op cocaine. Het viel mij op dat mijn moeder in de dagen na de operatie niet alleen weinig last had van pijn, en nauwelijks een pijnstiller heeft gebruikt, maar ook zeer opgewekt en alert was. Is het mogelijk dat dit een nawerking van de verdoving was, en wat betekent dit?
Voor de operatie had mijn moeder langdurige en chronische pijn, niet alleen in haar versleten heup, maar ook in haar rug (door de slijtage kon zij niet recht lopen) en in haar voeten. Mogelijk was haar opgewekte bui een nawerking van het tijdelijk verminderen van de pijn. Na een paar weken echter kwam de pijn terug met een ontsteking in haar rechter been, en de gevolgen voor haar stemming en staat van alertheid bleven niet uit.
Zo op het oog heb ik hier enkele opmerkingen over: mogelijk waren de positieve effecten van de verdoving het gevolg van een vermindering in de pijn die mijn moeder zo lang ervaart dat ze zich er haast niet meer bewust van is, en dus ook nauwelijks beseft in hoeverre het voortdurend invloed heeft op haar stemming. Mogelijk is er iets heel anders aan de hand, en heeft de ruggeprik met lidocaine een hele sterke positieve invloed gehad op haar levenskwaliteit. Deze tweede mogelijkheid stelt ons voor een logische probleem: cocaine is verboden, en het lijkt niet zinnig om een arts voor te stellen een experiment aan te gaan met mijn moeder door haar nog een ruggeprik toe te dienen. Ik zou natuurlijk zelf cocaine kunnen ‘scoren’ echter is het vooroordeel van mijn moeder en haar angst om verslaafd te raken een belemmerende factor. Bovendien is het illegaal. Ik zou natuurlijk ook kunnen proberen mijn moeder coca thee te schenken, iets wat de Inca’s al deden en wat absoluut geen verslavende werking heeft. Echter is er nog een probleem: mijn moeder neemt alleen het advies van medici in witte jassen aan. Kortom: wie durft het aan? Wie gaat onderzoeken of cocaine een positieve invloed heeft op mensen met de Z van P?
Daniel Waterman
2011
_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan
|
Inloggen
Registreren
Help
Zoeken
