De operatie is geslaagd. Zijn PSA waarde was meteen 0 in januari maar mijn vader is momenteel in een verschrikkelijk slechte conditie. Hij snapt nog steeds niet wat er nu precies is gebeurd en waar het nodig voor was. Door de operatie is hij incontinent geworden en hij moet heel veel oefeningen doen. Maar hij heeft er geen zin in, stelt het uit etc. 's Nachts is hij zo stijf van zijn parkinson dat hij niet zonder hulp van mijn moeder het bed uit kan. Hij moet vijf keer per nacht naar het toilet. Dus mijn moeder is ook aan het eind van haar Latijn. Een ergotherapeut is al langs geweest om te kijken welke hulpmiddelen er nodig zijn. Hij is niet meer naar de fysiotherapeut geweest vanwege de incontinentie (weerzin/schaamte) en gaat fysiek rap achteruit. Heeft geen zin meer om zijn sokken aan te doen. Alles is hem te veel moeite, mn s' ochtends. Vraagt mijn moeder bij alles om hulp, maar die trekt het zo ook niet lang meer. 's Avonds redt hij zich veel beter. Waar ik me momenteel ook veel zorgen over maak is zijn geestelijke conditie. Hij praat helemaal niet over wat er is gebeurd, is vaak warrig en wist bijvoorbeeld deze week niet meer hoe hij zichzelf moest aankleden. Als ik langs kom vraagt hij altijd waar mijn kinderen zijn terwijl het gewoon schooldagen zijn. Hij is afwezig, angstig voor inbrekers. Praat slechter dan voorheen (weigert naar logopedie te gaan) enz enz.
|