Parkinson Vereniging

Ik maak mij zorgen om mijn vader (70). Zomer vorig jaar is na aanhoudende plasklachten geconstateerd dat hij prostaatkanker had. De tumor was dermate agressief dat besloten is de prostaat volledig te verwijderen. Dit is vlak voor de kerst gebeurd. Mijn vader nam tot op dat moment vier maal daags twee tabletten Cinemed. Hij ging niet topfit de operatie in.
Uiteindelijk is mijn vader half december geopereerd. Hij heeft lang bij moeten komen van de narcose. Was pas laat wakker. ' S avonds was hij echter goed bij en hebben we goed kunnen praten over wat er was gebeurd. In de loop van de volgende avond is hij binnen een paar uur helemaal achteruit gegaan. Hij is in een delier terecht gekomen die zijn weerga niet kende. Hij was boos, vertrouwde niemand meer, heeft zijn infusen eruit getrokken. Pas diep in de ochtend hebben andere familieleden hem weer in zijn bed gekregen. Daarna heeft hij twee dagen non stop gehallucineerd.Hij had geen idee waar hij was. Van de psychiater heeft hij toen een anti-psychoticum gehad (seroquel) en dat hielp heel snel en heel goed en binnen 24 uur was hij weer bij zijn positieven. Vier dagen na de operatie is hij mee naar huis gegaan.

De operatie is geslaagd. Zijn PSA waarde was meteen 0 in januari maar mijn vader is momenteel in een verschrikkelijk slechte conditie.
Hij snapt nog steeds niet wat er nu precies is gebeurd en waar het nodig voor was. Door de operatie is hij incontinent geworden en hij moet heel veel oefeningen doen. Maar hij heeft er geen zin in, stelt het uit etc.
's Nachts is hij zo stijf van zijn parkinson dat hij niet zonder hulp van mijn moeder het bed uit kan. Hij moet vijf keer per nacht naar het toilet. Dus mijn moeder is ook aan het eind van haar Latijn.
Een ergotherapeut is al langs geweest om te kijken welke hulpmiddelen er nodig zijn. Hij is niet meer naar de fysiotherapeut geweest vanwege de incontinentie (weerzin/schaamte) en gaat fysiek rap achteruit. Heeft geen zin meer om zijn sokken aan te doen. Alles is hem te veel moeite, mn s' ochtends. Vraagt mijn moeder bij alles om hulp, maar die trekt het zo ook niet lang meer. 's Avonds redt hij zich veel beter.
Waar ik me momenteel ook veel zorgen over maak is zijn geestelijke conditie. Hij praat helemaal niet over wat er is gebeurd, is vaak warrig en wist bijvoorbeeld deze week niet meer hoe hij zichzelf moest aankleden. Als ik langs kom vraagt hij altijd waar mijn kinderen zijn terwijl het gewoon schooldagen zijn. Hij is afwezig, angstig voor inbrekers. Praat slechter dan voorheen (weigert naar logopedie te gaan) enz enz.

Volgende week wordt hij voor het eerst weer gezien door de neuroloog. Hetgeen ik werkelijk heel raar vind. Hij is al gezien door de parkinsonverpleegkundige. Ik ga mee, heb ik besloten om ea aan te kaarten. Mijn moeder denkt dat het nog wel goed komt met zijn incontinentie, maar ik ben vooral bang dat we in de volgende fase van het ziekteproces zijn beland.
Zijn er mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en hoe hebben jullie gehandeld?
Welke zorg kun je vragen?
Welke zorg ben je zelf blijven geven?
Wat is er nog mogelijk aan medicatie om zijn Parkinson meer in te dammen dat hij 's nachts weer iets beter is?
Zou de verwardheid nog het gevolg van de narcose zijn? Heeft iemand dat wel eens meegemaakt met een Parkinsonpatient? Of gaat hij dementeren?
Moet hij eigenlijk ook nog door een psychiater gezien worden, ik heb het gevoel van wel. Of is dat ongebruikelijk?

Groet van een bezorgde dochter