Verder heeft hij vaak stijve spieren, af en toe duizelig, aantal x gevallen (bij het uittrekken van zijn broek) of wanneer hij over iets heen moet stappen. Hij schrijft altijd wat kriebelig, maar hij heeft de laatste tijd ook moeite om woorden te schrijven, hij moet er eerst over na denken. Hij lijkt niet echt tegen drukte om zich heen te kunnen en ik vind dat info ook niet echt bij hem binnenkomt zoals vroeger. Nu heeft hij altijd al van rust gehouden trouwens.. Hij lijkt ook wat depri(hij is nooit het zonnetje in huis geweest)maar het ergste van allemaal is dat hij het zelf niet wil erkennen. Als ik na een autorit (ong 1 uur) tegen hem zeg..wat kom je lastig de auto uit pap, dan zegt hij..dat komt door de lange autorit. Als ik een dag na het hardlopen dit zeg..dan zegt hij..dat komt van het harlopen.
Het gekke is, hardlopen gaat best goed. De oefeningen mss iets minder, maar als hij rent zie je weinig aan hem.
Komt iemand dit bekend voor?
Ik heb het ook met mn moeder over gehad en die heeft zoiets van..als hij de diagnose krijgt, dat hij helemaal bij de pakken neer gaat zitten en wellicht zijn werk ook niet meer kan doen (hij werkt nu nog 40u als onderhoudsmedewerker bij een woningcoöperatie) Mn pa erkent zelf dus ook niet dat hem iets mankeert..dus dat maakt het extra lastig.
Wat is wijsheid?
|