Na een leven waarin ik als normaal mens over straat liep, ben ik ten gevolge van een hersenbloeding, knieletsel en parkinson slecht ter been. Ik moet altijd á la dr. House met een wandelstok lopen Mijn been sleept altijd-waardoor de hond van de buren denkt dat ik boos ben- hierdoor val ik altijd in de picture. Omdat ik zelf jarenlang als professioneel hulpverlener heb gewerkt, hoor ik de mensen bijna hardop denken; "Wat zal die onder de leden hebben" Onbevooroordeel een ander mens tegemoettreden is mijn les die ik hieruit probeer te halen. Dit verlies van anoinimiteit vind ik soms erg lastig Hans Bogers
_________________ met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan
|