Beste lezer,
sinds mijn 7e jaar is er iets met mijn vader (ik ben inmiddels 32). Beetje bij beetje werd duidelijk wat ie heeft: Parkinson. Toen was er weinig over bekend en helaas ook weinig aan te doen. Jaar na jaar werd het slechter en inmiddels is mijn vader niet meer thuiswonend: hij verblijft permanent in een verpleeghuis.
Mijn moeder had vroeger eerst de zorg voor haar kinderen en later voor haar man. Haar wereld is hierdoor heel klein gebleven. Ze is somber over de toekomst, heeft eigenlijk geen sociaal leven. Mijn vader is in mei 60 geworden, zijzelf is net 59. Betekent ook financiele onzekerheid, wat ook weer een boel zorgen met zich meebrengt. Ik help haar zover ik kan, maar ik moet ook mezelf in bescherming nemen. Het zou mooi zijn als ze andere mensen leert kenne, zodat haar wereldje wellicht ietsje groter wordt.
Ze is wel bij maatschappelijk werk geweest om te praten, maar ziet ze het nut niet van in. Haar man krijgt ze er niet mee terug en ze voelt zich niet begrepen. Ze is ook bij de GGZ (geweest), maar ook hier ziet ze het nut niet van in.
Wat ze eigenlijk wil is praten met iemand die in eenzelfde soort situatie zit: partner heeft parkinson en verblijft in verpleeghuis. Is er iemand die mijn moeder hiermee kan en wil helpen? Is er iemand die ook in zo'n zelfde situatie zit?
Ik hoop het.
Alvast bedankt voor je reactie!
Met vriendelijke groet, Suzanne
|