Hoi Marant, Mijn vader was tot een aantal jaren terug een heel handig persoon en kort geleden realiseerde ik me ineens echt wat voor 'andere' man hij nu is. Nu is het slechter worden van mijn vader snel gegaan, maar als ik lees dat de situatie van jouw vader al in 2 jaar tijd zo geworden is schrik ik daar wel van! Verdriet is bij mij iets wat er heel af en toe uitkomt, maar verder voel ik wel vaak de pijn. Net als het gemis van mijn moeder (zij overleed onverwachts op 29/9/06, 53jr), is er eigenlijk al het gemis van de man die mijn vader was. Keihard vond ik het toen ik me dat realiseerde... Na 2 jaar dokteren is 4 jaar terug bij mijn vader (toen 63) ZvP vastgesteld. Dit speelde precies rond het plotseling overlijden van mijn moeder. Hij bleef alleen achter (met zijn ziekte) en wist zelf al dat thuis blijven wonen niet lang zou gaan. Hij is toen na een aantal maanden verhuist naar een aanleunwoning. Ook ging autorijden steeds minder goed, dus werd hij weer een stuk afhankelijker. Er volgden perioden van piekjes en dalen. Vanuit die dalen werd hij niet meer zoals daarvoor. Ondertussen moet ook regelmatig weer zijn medicijnen bijgesteld worden. Vorig jaar werd tijdens een opname in het ziekenhuis een medicijn toegediend waarvan de neuroloog dacht dat het laatste was wat hij kon proberen, waarop veel Ppatienten goed reageren... Maar mijn vader dus totaal niet. De neuroloog weet het nu eigenlijk ook niet meer. Terug naar zijn aanleunwoning is mijn vader niet meer gegaan. Hij woont sinds maart in een verzorgingstehuis. Wennen aan zijn nieuwe omgeving is erg zwaar geweest, ook in de afgelopen maanden is hij verder achteruitgegaan. Met name geestelijk, maar daarnaast ook zeker lichamelijk. Afgelopen week is er al een gesprek geweest dat de zorg die gegeven kan worden wellicht al gauw niet meer voldoende is en dan... verpleeghuis... Zelf ben ik moeder van kinderen van 4 en 7 jaar en mijn lieve schat begrijpt ook heel veel van het proces wat mijn vader doormaakt, hij werkt ook in de zorg. Dat is erg fijn, samen er over te kunnen praten. Doordat ik in het 1e jaar van onze jongste zoon (waarin mijn schoonmoeder en moeder overleden) moeite had om mijn werk op te pakken heb ik in 2007 besloten te stoppen met werken. Daardoor heb ik, naast wat me in ons gezinsleven bezighoud, wel erg veel ruimte om over van alles te piekeren. Maar heb ik niet de druk van een baan en dat scheelt denk ik toch wel. Anderen zullen denken dat het ook afleiding kan geven, maar uit ervaring weet ik hoe moeilijk ik het vond mijn aandacht bij het werk te houden. Wat mij ook helpt, en wat ik in mijn directe omgeving wel mis, is om ervaringen te kunnen delen met lotgenoten. Dus dat doe ik (nu voor de 2e x) online... Iedereen gaat natuurlijk op zijn/haar eigen manier om met emoties. Laat het over je heen komen, hoe verdrietig het je ook maakt, het hoort er nu een beetje bij. Wellicht ebt het na een tijdje weer weg, ga je er op een andere manier mee om... Sterkte hierbij!!
@ glimmertjes: jouw verhaal over homeopathie ga ik ook eens overwegen, wat je zegt die randverschijnselen wil je beperken waar mogelijk! Mijn vader gebruikt een groot deel van zijn leven veel medicijnen en dat kan al een rol gespeeld hebben in de verloop van zijn ZvP.
Groetjes, Petra
|