Hallo iedereen hier,
Ik heb eerder gepost over mijn moeder die Parkinson heeft en mijn vader die rond de Kerst die diagnose blaaskanker kreeg te horen.
Nou super heftig hier geweest, pa geopereerd op 20 januari, heeft 3 weken in het ziekenhuis gelegen en een zogenaamde Indiana Pouch gekregen (= een continent (inwendig) stoma).
Aan de buitenkant zie je niks aan hem. Geen zakje, slangetje of wat dan ook.
@ Koos: jij bent altijd wel graag op de hoogte van medische dingen lijkt me. Google maar eens op Indiana Pouch, dan weet je wat voor operatie hij achter de rug heeft.....
Maar pa helemaal van de wap door 10 uur narcose, ja zó lang duurde de operatie, morfine daarna en ook nog vochttekort. Kalium/natrium-balans was helemaal zoek. Je wilt het niet weten wat we 4 dagen met die arme man meegemaakt hebben.
Totaal van het padje af, wartaal tot en met. Hij zag en hoorde dingen die er absoluut niet waren, keek "wild" uit zijn ogen, maar ja, je kunt er niet tegenin gaan hoor want in zijn ogen was dat allemaal heel erg echt. Op een gegeven moment dachten we echt, hij is lichamelijk ziek het ziekenhuis in gegaan maar hij komt er geestelijk ziek uit. Post operatief delirium heet zoiets in moeilijke taal. Er zijn er bij die er in blijven en er nooit meer uitkomen.
Hij heeft op een gegeven moment ´s nachts alle infusen, 4 stuks, eruit getrokken, alle katheders eruit getrokken, 6 stuks, en daarna ´s ochtends om half 6 mijn ma gebeld of ze hem kwam halen want het waren allemaal bandieten in dat ziekenhuis. Snap nog niet dat hij toen wel zo goed bij zinnen was om haar tel.nr. gebeld te krijgen met zijn gsm, maar zo zie je maar meer..
Zij heeft ons gebeld, wij ons helemaal rot geschrokken natuurlijk, daar in alle vroegte naar toe en nadat ze hem verzorgd hadden en infusen en katheders terug erin gedaan hadden, heel de dag op zijn kamer gebleven om hem `rustig` te houden... Maar ja, toen pas wisten ze van dat vochttekort en dat was echt funest eraan geweest. Het ging daarna gelukkig snel beter, maar erg slordig dat dat niet opgemerkt werd. Echt elke milliliter die hij dronk werd opgeschreven, maar ook elke milliliter die in zon zakje naast zijn bed terecht kwam werd ook opgeschreven, dus......
Klein rekensommetje lijkt me.
Pfff. En dan mijn ma met haar Parkinson. Ik ben dus enig kind en heb de nodige kilometers gemaakt tussen hun huis, ziekenhuis en ons eigen huis. Maar goed, ma aan het eten gehouden, dat was het belangrijkste. Die kan echt geen gram missen gewoon, dus vaak bij haar gaan koken of iets gaan halen en bij/met haar eten toen. Ze heeft het goed doorstaan. Ik vond haar erg dapper en op een gegeven moment zat ik er helemaal doorheen en kon zij mij troosten. Dat vond ik toch wel heel speciaal nog. Meestal `troost` ik haar nu.
Met pa gaat het inmiddels gelukkig de goede kant op. De kanker is weg, geen bestraling-chemo nodig, hij is nu weer mobiel, kan weer wandelen, beetje fietsen en ook weer autorijden, dus de echte stress is nu weg. Hij moet 3 mei pas weer op controle, dus dat vind ik een goed teken.
Maar het waren tropentijden hoor. Dan mis je pas een broer of zus die iets over kan nemen.
Ze hebben 3 weken thuisverpleging gehad, want wat hij nodig had was toch wel heel speciaal. In hun dorp van ruim 20.000 mensen zijn er blijkbaar maar 2 anderen die ook een Indiana Pouch hebben, dus dat komt niet echt vaak voor.
En ook ma, daar moest ik ook nog mee gaan boodschappen doen, voor haarzelf naar het ziekenhuis voor haar Parkinson, mee naar de tandarts etc.... Gewoon geen eigen leven meer, dat was 3 weken helemaal van de baan.
Ik ben zó blij dat het met mij pa weer goed gaat nu. OK, hij is nog echt niet de oude en dat duurt ook nog wel een tijdje, maar hij heeft goede moed en hoop en hij doet het toch allemaal maar met zijn nieuwe systeem. Plassen via een slangetje wat je in je navel moet stoppen... Ik bedoel maar.
Pff, dit was het even voor nu.
Ik ga weer meer hier rondkijken op het forum, maar was het even kwijt de laatste tijd.
Catherine