Willem, het helpt niet om thuis te zitten, pillen te slikken en niets te doen. Je wordt er steeds stijver van, en je voelt je ook met de dag ellendiger worden. Tenminste zo verging het mij. Een aantal gesprekken met een deskundige heeft mij erg goed gedaan en geholpen. Wat ik ook uit ervaring weet is dat bewegen helpt; je voelt je beter, je lijf is minder stijf en je gaat de stoel en de deur uit. Begin met elke dag een klein ommetje en je zult merken dat je per week een meter verder komt. Als het regent neem je de paraplu mee. Ik heb twee motto's: 1 "wat je overkomt daar kun je niets aan doen, maar wel hoe je er mee omgaat". 2 "ik laat mijn leven niet door ziektes en dokters bepalen, dat doe ik zelf". Elke dag ga ik naar buiten, lopen, fietsen ( wordt lastiger na 11 jaar Parkinson). Hoeveel moeite en tijd het me ook kost, ik doe nog steeds veel in het huishouden.
Ik weet niet waar je woont, maar is er in je omgeving een Parkinsoncafé? Je kunt ze vinden via de Website van de Parkinson-Vereniging. Kies: wat doen wij? en daarna PV in de regio, daarna Parkinsoncafé. Je komt er lotgenoten tegen, je kunt eens lekker van je afpraten, maar je hoort en ziet ook hoe mensen omgaan met Parkinson. Er wordt ook veel gelachen. Ik blijf vinden dat Parkinson een ontzettend ellendige aandoening is. Maar, ik ben niet zielig. Ik kan een heleboel niet meer, maar ik kan ook nog heel veel wel. Natuurlijk word ik heel boos en verdrietig als ik weer iets niet meer kan. Dan huil ik, scheld ik, en daarna gaat de "knop" om en soms maak ik een stevige grap over de ellende en kan weer lachen.
Hier, in Gouda schijnt de zon !! Agnes
|