Parkinson Vereniging

Forum Parkinson Vereniging
Het is nu do maart 28, 2024 3:19 pm

Alle tijden zijn GMT + 1 uur [ Zomertijd ]




Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 2 berichten ] 
Auteur Bericht
BerichtGeplaatst: zo mei 01, 2016 5:34 pm 
Offline

Geregistreerd: zo mei 01, 2016 5:17 pm
Berichten: 1
Tja, voor iedereen is het aanpassen/accepteren van de ziekte van Parkinson weer anders.

Mijn man is nu 63 en kreeg 3 jaar geleden de diagnose Parkinson. Er waren al jaren grote problemen.
Acht jaar geleden al ging het plassen niet meer zoals het hoort, dus naar de dokter, naar het ziekenhuis en: "Nee hoor, met uw prostaat is alles in orde".
Na jaren lang op een koor gezongen te hebben ging het zingen vijf jaar geleden steeds slechter. Na twee woorden, kwamen de woorden niet meer: "Ik heb denk ik lucht te kort, ik zal eens naar de dokter gaan". Naar de dokter, naar het ziekenhuis, "Nou meneer uw hart en longen zijn prima in orde".
Zolang we ons heugen gaan we 's winters skiën. Mijn man was een super-talent. Zo'n tien jaar geleden zei onze zoon: "Ik weet niet wat het is maar papa wordt echt ouder, hij lijkt wel bang te worden en de bochten lukken niet meer" en gaf hem vervolgens een privé-skiles cadeau voor z'n verjaardag. U begrijpt de lessen hebben niet geholpen, hij is inmiddels gestopt met de wintersport.
Het eten ging steeds langzamer, dus ik schepte z'n bord alvast op en hij ging, zonder dat hij het zelf door had, over op links eten terwijl hij altijd rechtshandig was.
Als we een ommetje maakten, verstapte hij zich nogal eens en wekelijks had hij wel een misser op de trap bij ons in huis.
De kaartclub zei me: "Hij moet eens naar de dokter, er klopt iets niet, het lijkt wel of hij niet ziet waar z'n koffiekopje staat, z'n hand gaat er zo langzaam en aarzelend naar toe".
Na het werk was het eten en slapen in de stoel tot het bedtijd werd. In het weekend sliep hij tot na de middag en in de avond sliep hij gewoon weer verder in de stoel.
Fut om het hoognodige in de tuin te doen en de gewone herstel klusjes in huis had hij niet meer.
Met wielrennen en z'n clubje is hij ook al een hele poos gestopt: "De mannen gaan te hard".
Na veel aandringen van de kinderen en mij ging hij weer eens naar de dokter voor de stijvigheid. Doorgestuurd naar de Fysio en maar weer oefenen. Het werd er echter niet beter op.
Een zwager had na een druk feestje tegen mijn broer gezegd: "Joh wat is er toch met hem, het lijkt wel of hij dementeert, er is geen normaal gesprek met hem te voeren".
Het omdraaien in bed werd moeilijker en het hele lijf werd stijver. "Mijn lijf is op", zei hij weleens: "Ik heb altijd al een zwakke rug gehad daar komt het allemaal van".

Ik had zelf al eens aan Parkinson zitten denken, maar hij had geen tremor.
Tot hij op een avond in de stoel zakte en zei: "Het gaat met mij niet goed, ik hoor me sloffen als ik loop en als ik me op het werk, in de spiegel van een raam zie lopen lijk ik wel een oude vent, zo krom loop ik".

Ik was blij dat hij eindelijk toegaf dat er iets niet goed was. We hebben samen gezeten en het bleek dat we beiden apart hadden zitten googelen en aan Parkinson dachten.
Het was vrijdagavond en hij zou maandag de dokter bellen voor een afspraak. Die werd gemaakt voor een volle week later. Toen ik vroeg waarom het niet eerder kon zei hij: "Het kon wel direct, maar nu heb ik toch nog een weekje geen Parkinson" en er verscheen een big smile op zijn meestal starre gezicht.

We maakten een lijstje van alle klachten en dat werd meegenomen naar de huisarts. Alle klachten te samen gaven een duidelijk beeld, voor ons, voor de huisarts. Een week later kon hij bij de neuroloog terecht, die had het bij het binnenkomen al gezien. Wat testjes en een scan om andere zaken uit te sluiten, maar geen twijfel mogelijk ---De ziekte van Parkinson---.

En nu kom ik terug op aanpassen en accepteren.
Wij woonden in een groot vrijstaand huis met een enorme tuin. Vroeger hield mijn man graag alles zelf bij, echter de laatste jaren kwam het meeste op mij neer.
Na de diagnose zei hij: "Wat vind je, de kinderen wonen op zichzelf, het huis is veel te groot en de tuin is eigenlijk ook te groot voor twee. Ik zou hier graag met jou oud willen worden, het is allemaal zo vertrouwd, we hebben hier zoveel samen beleefd, maar ik word hier iedere dag geconfronteerd met wat ik niet meer kan en met mijn Parkinson". "We kunnen wel aanpassen, maar als ik op een gegeven moment iedere dag met een traplift naar boven moet en alles in en om het huis door een ander moet laten doen.........."?
Toen hebben we samen gehuild, hier hadden we samen zolang gewoond en zoveel meegemaakt, hier lag ons leven tot... nu toe.

We zijn een rondje gaan rijden in het dorp, waar zouden we kunnen en willen wonen om samen oud te worden? Waar zouden we niet dagelijks geconfronteerd worden met de beperkingen die Parkinson meebrengt nu en vooral in de toekomst? Gelijkvloers en liefst met een klein tuintje.

Een half jaar na de diagnose is ons huis verkocht en precies 10 maanden na de diagnose woonden we in een begane grond appartement met een tuintje.
We hebben 60% aan ruimte in huis en 60% aan tuin ingeleverd, vervolgens 70% van onze inboedel opgeruimd.
Er zijn geen drempels in ons nieuwe stekkie, de badkamer is kaal gebroken en het is een ruime inloopdouche geworden. De kamer/keuken heeft alleen een keukeneiland, een tafel en 4 stoelen, een bank, 2 gemakkelijke stoelen en twee hoge bijzettafeltjes, maar heeft veel loopruimte. Vanuit de kamer is een deur naar de tuin, helemaal bestraat maar met twee kleine perkjes.
En.... geloof het of niet, we zijn zó gelukkig met ons nieuwe stekkie. Natuurlijk, het is eigenlijk 15 jaar te vroeg, maar het leven loopt zo als het loopt. Niemand heeft het ons aangedaan.
Wij kijken niet naar wat we niet meer kunnen of niet meer hebben. Wij kijken naar wat we wel kunnen en wel hebben!!

Tot slot besef ik heel goed dat iedereen is zoals die is. Dat het voor iedereen anders is om je leven en omgeving aan te 'kunnen' passen aan een leven met Parkinson. En dat het acceptatie proces voor iedereen weer anders is.

Maar Ik......ik ben enorm blij met mijn man die........ is zoals die is!!

IK!


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: zo jul 10, 2016 9:48 am 
Offline

Geregistreerd: za apr 23, 2016 2:29 pm
Berichten: 1
Ik zit nog maar net op het forum. Wil je even laten weten, dat dit stukje heel herkenbaar is. Ook ik loop tegen een grote tuin aan, en een groot huis. Verhuizen is voorlopig voor ons geen optie. Ik heb een mooie, bloeiende pedicure praktijk aan huis. Wat ik wel doe, is nu meer hulp inschakelen. Zo komt er nu 1x per week een huishoudelijke hulp. Dat scheelt al heel veel. En ik heb nu een klusjesmannetje, die regelmatig hier wat klussen opknapt, voor een schappelijke prijs. Ben er nu mee bezig om de tuin onderhouds vriendelijk te maken. Dus meer betegelen met wat bloembakken. Wel sta ik ingeschreven voor een ander huis, als het hier echt niet meer gaat, en daar zie ik best wel tegenop. Moet er niet aan denken, om hier weg te moeten. Maar , misschien zou dat ook weer rust geven. Bedankt, voor je stukje


Omhoog
 Profiel  
 
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 2 berichten ] 

Alle tijden zijn GMT + 1 uur [ Zomertijd ]


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 6 gasten


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen

Zoek naar:
Ga naar:  
cron
Powered by phpBB® Forum Software © phpBB Group
phpBB.nl Vertaling