Hoi Irene en anderen, Ook ik ben nieuw nu op dit forum. Mijn vader lijdt aan PSP, en zit denken wij al in een zeer ver gevorderd stadium. Ik denk nu zo'n 8 jaar ofzo, maar dat is zo moeilijk te zeggen. Achteraf denk je wel, van toen.... en toen... Sinds mei, toen hij plotseling thuis niet meer wakker kon worden werd de grens getrokken en hebben we moeten besluiten dat hij naar een verpleeghuis moest. Mijn moeder kon het niet langer aan. idd de onrustige nachten, maar ook steeds meer zorg en niet meer weg kunnen, zelfs niet voor boodschappen. Mijn vader gaat namelijk in een impuls staan en dan blijkt dat hij dat niet meer kan, valt met alle gevolgen van dien. Ze heeft enorm veel steun en zorg gehad van de verpleging van de buurtzorg, maar ook die is niet 24/7. Hij zit nu in een verpleeghuis en is geplaatst op een pg afdeling met allemaal dementerende mensen. Het probllem is alleen dat mijn vader niet dementeert. Dit is dan wel heel hard en moeilijk om te zien. Maar het moeilijkste is misschien nog wel de onbekendheid van het verzorgende personeel met de psp. Zo kan het dus gebeuren dat een verzorgende tegen mijn vader zegt dat hij zo goed vooruit gaat met lopen (hij mag van hun met zijn rollator lopen, wij vinden dit doodeng want hij gaat dan steeds sneller lopen, hij heeft geen "rem"!) en hoe blij mijn moeder daar dan mee zal zijn. Maar mijn vader haalt hier enigszins hoop uit dat hij dan weer naar huis kan. Maar hij gaat steeds verder achteruit. Idd de slikproblemen, vele blaasontstekingen en nu ook longontstekingen. Goh, ik heb nooit geweten hoe prettig het kan zijn om dit eens van je af te schrijven! Mss dat iemand reageert. Humor is inderdaad ook een steun om er mee om te gaan, ook richting mijn vader. Hij is niet dement, maar kan moeilijk en heel traag reageren. Hij vertelt best wel, maar het is erg moeilijk om te verstaan. Irene, jij en je ouders ook heel veel sterkte! Zorg dat mensen te weten krijgen wat psp is, dat scheelt zoveel! groetjes Marga
|