Parkinson Vereniging

Forum Parkinson Vereniging
Het is nu za apr 27, 2024 10:27 am

Alle tijden zijn GMT + 1 uur [ Zomertijd ]




Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 28 berichten ]  Ga naar pagina Vorige  1, 2
Auteur Bericht
BerichtGeplaatst: vr sep 03, 2010 10:55 am 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
Beste lezer,
Er bestaat een schrijfwedstrijd voor mensen met een ziekte of beperking zie http://www.penalslotgenoot.nl Onderstaand mijn inzending
VAN SUPERMAN NAAR HINKELPINKEL WEEK 25
no. 1-08
18 juni 2008

--------------------------------------------------------------------------------
INTERACTIE:

--------------------------------------------------------------------------------
Bijdragen voor de COLUMN-ruimte zijn via redactie in te zenden. Graag ondertekening met e-mailadres. Ook een fotootje behoort tot de mogelijkheden. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, afwezigheid van de muze, vakantie e.d.
--------------------------------------------------------------------------------
ONDERWERPEN:

--------------------------------------------------------------------------------
De columnruimte is vrij. Het kan een persoonlijke oprisping, recensie, mailwisseling, oproep of iets anders zijn. Er geldt in principe een maximum van duizend woorden, maar uitzonderingen zijn mogelijk. Eventueel wordt over de vorm ge-emaild.

Oud-nwdennendaller Hans Bogers kreeg in augustus 2004, na terugkeer van een reis door het Braziliaanse Amazonegebied, een zware hersenbloeding. Hij zweefde zes maanden lang tussen leven en dood, waarin hij amper bij bewustzijn kwam. Na die periode verliep zijn herstel niet naar verwachting. De oorzaak bleek Parkinson te zijn. Hans had dus te maken gekregen met niet één maar twee zware neurologische hersenaandoeningen.
Bijna drie jaar later, na een langdurige en moeizame revalidatie, kwam hij ertoe een verslag van zijn ervaringen te schrijven. De aanleiding was Penalslotgenoot, een website waarop mensen verhalen kwijt kunnen over de verwerking van een ziekte of ongeluk. Het werk van de inzenders wordt door een jury beoordeeld en eventueel onderscheiden.
Het was de bedoeling van Hans mee te doen aan de editie 2007, maar die deadline werd niet gehaald. Nu heeft de nieuw-dennendalsite de primeur. Mogelijk zal zijn verhaal alsnog worden ingestuurd voor een latere editie van de Penalslotgenoot, maar daarover bestaat nog geen duidelijkheid.
Hans Bogers
op reünie,
maart 2003
(klikken op foto
geeft link naar Hans en
Gerrit Beumer
- mei 1974)
VAN SUPERMAN NAAR HINKELPINKEL
door Hans Bogers

Zou ik, door middel van een verslag van mijn ervaringen en ziekbed, de confrontatie durven aangaan met twee zware neurologische aandoeningen, die mijn lichaam en geest onmiskenbaar in de greep houden? Aandoeningen die mijn ‘hardware’ een zware opdonder hebben gegeven. Zou ik, oud-medewerker van het tijdschrift Bres en auteur van verscheidene publicaties, nog in staat zijn een leesbaar verslag te schrijven?
Het is begrijpelijk dat dergelijke vragen door mijn hoofd speelden toen ik achter de pc kroop. Ik realiseerde me evenwel dat iedere crisis zijn eigen dynamiek en kansen schept. In het bewustzijn zijn kostbare schatten te vinden; wie veiligheid zoekt vindt die niet in de rivier maar op de oever; wie verandering beoogt kan beter springen.
Durfde ik de sprong aan?

Sao Paulo, 21 augustus 2004
Als laatste herinnering rest een vage indruk aan een taxirit door de stoffige, drukke en vooral bloedhete straten van de Braziliaanse metropool Sao Paulo.
Mijn reis naar het tropische regenwoud van de Amazones was bijna voltooid. Ik was blij met de zacht zoemende airconditioning van het veel te dure hotel waar ik mij door de taxichauffeur naar toe had laten brengen.
Hoewel ik wist dat ik flink afgezet werd, had ik geen enkele behoefte gevoeld om het rituele spel van bieden en afdingen, dat in Brazilië iedere transactie vergezelt, te spelen.
Ook mijn liefdesverhouding met het altijd drukke Brazilië was in zijn tegendeel omgeslagen. Want wat was ik moe…..
Ik verlangde vooral naar rust. Ruim tien jaar had ik bijna jaarlijks het Zuid-Amerikaanse land bezocht om mij te verdiepen in de fascinerende rijkdom van spirituele en psychologische kennis die rondom oeroude sjamanistische rituelen in een lange traditie ononderbroken wordt doorgegeven.
Ik had een voorgevoel dat dit mijn laatste bezoek aan Brazilië geweest kon zijn.

25-februari 2005
Mijn eerstvolgende bewuste herinnering is dat ik in een rolstoel zit. Ik heb een voedingssonde in mijn neus en draag luiers… Een verpleegkundige duwt mij door de steriele gangen van een revalidatiecentrum.
Wat in de tussentijd was gebeurd, was volledig uit mijn geheugen verdwenen. De volgende reconstructie steunt dan ook vooral op informatie die ik van anderen heb ontvangen. Ook het lezen van de omvangrijke dossiers, die als paddenstoelen rondom mijn ziekbed leken op te schieten, gaven mij inzicht in wat er met mij was gebeurd.
Dit wegvallen van een coherente herinnering aan zeker zes maanden uit mijn leven, was een grote schok. Ik had bijna een half jaar op het randje van leven en dood gezweefd en kon mij daarvan niets meer herinneren. En dat overkwam mij, iemand die zich zijn hele volwassen leven intensief had bezig gehouden met bewustzijn en bewustzijnsverruiming.

terug naar augustus 2004
Nadat ik zeer vermoeid in Wassenaar was teruggekeerd, raakte ik nog dezelfde nacht in een vreemdsoortige toestand, waarbij ik iedere controle over mijn handelen verloor en uiteindelijk in een coma belandde.
Mijn vrouw Nisha belde prompt alarmnummer 1-1-2. Toen eindelijk de ambulance bij ons huis arriveerde wilden de ambulancebroeders mij naar een ziekenhuis uit de regio Den Haag brengen. Nisha drong echter aan op transport naar het Universitair Medisch Centrum (LUMC) in Leiden, ‘want hij moet aan zijn hoofd worden geopereerd’.
Het ambulancepersoneel vroeg uiteindelijk verbinding aan met de centrale in Den Haag. En wat een geluk: daar zat iemand aan de mobilofoon die de regels niet boven een levensbedreigende situatie liet gaan.
Zodoende kwam de ambulance midden in de nacht van 23 augustus 2004 aan op de EHBO- afdeling van het LUMC in Leiden. Ik verkeerde al die tijd in coma.
Onverwijld werd ik per brancard binnengebracht. Op weg naar de diagnostische scans gaf ik braaksel op, dat via een slang verwijderd moest worden. (Vermoedelijk door het braaksel in de longen zou zich een zware en langdurige longontsteking ontwikkelen, die slechts moeizaam overwonnen kon worden na het vinden van de juiste antibiotica.)
Na de opheffing van deze complicatie liet de inderhaast uit zijn bed gebelde neurochirurg onmiddellijk CT-scans maken, die een driedimensionaal beeld van de hersenen geven. Op basis hiervan werd met spoed de operatiekamer in gereedheid gebracht, want er was sprake van een levensbedreigende situatie. Het vermoeden van een hersenbloeding of een cva (cerebro vasculair accident) werd bevestigd.

De operatie verliep naar verwachting, maar ik bleef buiten bewustzijn. Op 10 september vond een nieuwe operatie plaats om de locatie van bloeding verder te ontlasten.
Ten slotte bleek dat het om een unieke en relatief zeldzame vaatafwijking ging: een zogenaamde durale arterio-veneuze fistel, een afwijking tussen de aanvoerende slagaders en de afvoerende aders. Niet behandelen levert een grote kans op overlijden op.

medisch raadsel
Gelukkig was tijdig ingegrepen en was na deze twee hersenoperaties het directe levensgevaar geweken. Maar herstel bleef uit, hetgeen aanvankelijk ook voor de medisch specialisten een raadsel bleef. Eten, drinken, praten, sanitaire behoeften, cognitieve functies, alles bleef verstoord.
Zouden dit de blijvende gevolgen zijn van de hersenbloeding? Er had immers geruime tijd gezeten tussen de bloeding en het moment van operatie. Iedere minuut telt en in de tijd waarbinnen niet geopereerd wordt kan de neurologische schade groter worden.

Er werden verscheidene angiografieën gemaakt en een MRI scan. (De MRI-scan geeft een ‘real-time’ beeld van de bloedstroomprocessen en onthult welke delen van de hersenen actief zijn gedurende bepaalde taken. De 3 milimeter dikke plakjes of beelden vormen samen de driedimensionale beelden, die weergeven waar bloedstolsels verschijnen in relatie tot specifieke processen.)
Alle onderzoeken en interventies leidden echter niet tot verbetering van mijn situatie. Uiteindelijk werd Nisha het advies gegeven om maar een verpleegtehuis voor mij te gaan zoeken want ik was ‘niet revalideerbaar’. Het leek erop dat het verpleegtehuis mijn definitieve bestemming zou worden.

dubbele diagnose
Gelukkig was er een oplettende medicus die opdracht gaf om een isotopenscan te laten maken. Dit gebeurde opnieuw in het LUMC, waar radioactieve contrastvloeistof in mijn aderen werd gespoten. De met spanning tegemoet geziene uitslag hiervan was tweeledig.
‘Wij weten inmiddels waarom u niet opknapt. Want naast de hersenbloeding heeft u óók de ziekte van Parkinson’, zei de specialist.
Ik had twee zware neurologische aandoeningen: een hersenbloeding én de ziekte van Parkinson, die blijkbaar tegelijkertijd waren opgetreden.
Geen mens kon zeggen wat eerst gekomen was, want vóór de hersenbloeding had ik geen enkele aanwijzing dat ik aan Parkinson zou lijden.

na de operatie
Lange tijd was het mij onduidelijk wat er aan de hand was. Dat er iets vreselijks gebeurd was zag ik wel aan de bezorgde blikken van mijn vrouw, kinderen, familie en vrienden die zich rondom mijn ziekenhuisbed verzamelden.
Maar ik begreep niets van alle drukte. Zo sprak ik enige tijd in het Engels met bezoekers en medici. Ik scheen het idee te hebben dat ik in een oorlog was beland en achter vijandelijke linies terecht was gekomen. En in oorlogssituaties werden op gevangenen allerlei hersenexperimenten uitgevoerd.
Waarom zat mijn hoofd helemaal in het verband en hoe kwam ik aan al die gaten in mijn hoofd, en waarom zaten er allemaal slangen in mijn lichaam? En waarom die dag- en nachtbewaking? Zelfs mijn adem werd via een apparaat geregeld En alles wat ik deed, of in die tijd vooral niet deed, werd door ernstig kijkende witjassen opgeschreven. Waarna de bezoekers zich ook al zo serieus in de rapportage leken te verdiepen.
Veel ontging mij, hoewel ik volgens mijn bezoekers wel coherente gesprekken met hen heb gevoerd. Mijn vrouw, kinderen, ouders, vrienden en familie zorgden ervoor dat ik geen dag alleen verbleef in het LUMC ziekenhuis en het Rijnlands revalidatiecentrum. Welbeschouwd waren zij het die mij er met hun zorg en liefde doorheen sleepten.

Na uit het ziekenhuis ontslagen te zijn kreeg ik nog ruim zes maanden begeleiding in het revalidatiecentrum. Hier leerde ik weer langzaam om structuur in mijn leven aan te brengen en bleek ik ondanks mijn beperkingen nog gek te zijn op het kijken naar voetballen en zwemmen. Dit laatste moest ik wel helemaal opnieuw leren. Ik kan me nog goed herinneren dat ik tussen twee begeleiders te water werd gelaten. Zonder hun steun zou ik als een baksteen zijn gezonken.
Mijn ontslag uit het revalidatiecentrum had de nodige voeten in de aarde. Ik vond dat ik niet met voedselsonde naar huis kon, maar dat ging dus wel.
Ook vond ik het heel onwennig om weer thuis te zijn. Ik was gehospitaliseerd geraakt.
Op de dag van mijn thuiskomst hadden familie en vrienden zich verstopt op de bovenverdieping. Toen ik in de huiskamer zat, kwamen zij luid ‘welkom thuis’ zingend naar beneden, waarop ik in een klaaglijk gehuil uitbarstte. Veel impulsen kon ik niet verwerken. Regelmatig stroomden ook de tranen over mijn wangen, wanneer ik op tv andere mensen zag lijden. De vroegere onverschrokken werker, die met zware drugscriminelen in gevangenissen had gewerkt, zat om het minste en geringste te snotteren.
Mijn resocialisatie ging ondertussen verder. Ik moest proberen de draad van het gewone leven weer op te pakken. Ik werd cliënt bij dezelfde stichting waarbij ik vóór mijn ziekte werkzaam was als begeleider van ernstig gehandicapte mensen.

Parkinson medicatie
Ik probeerde het beste van mijn situatie te maken en organiseerde verscheidene activiteiten, zoals salsa-avonden voor Parkinsonpatiënten. Ook werkte ik mee aan het blad PaPaVER, het magazine van de PArkinson PAtiënten VEReniging.
Voor de ziekte van Parkinson is nog geen geneesmiddel ontdekt. De huidige medicijnen bestrijden alleen de symptomen. De geneesmiddelen hebben echter ook een aantal negatieve bijwerkingen op het gebied van koop-, seks-, gok- en eetverslaving, bijwerkingen waar door een gevoel van schaamte geen patiënt over wil praten.
Samen met een vriend publiceerde ik hierover een uitgebreid artikel in PaPaVER. We baseerden ons hierbij op de British Medical Journal, die een artikel had gepubliceerd waarin gesteld werd dat acht procent van de mensen die dopamine-agonisten toegediend kregen, te kampen hadden met abnormale gokneigingen. De medicatie zou het risico om betrokken te raken bij gokproblemen met een factor 26 vergroten.
Na onze oproep ontvingen wij tientallen meldingen van patiënten die identieke klachten hadden. De BBC besteedde recent aandacht aan deze problematiek. In ons land maakte de tv-rubriek Eén Vandaag een programma over de zaak, waaraan ik meewerkte.
Op basis hiervan is de kwestie onder de aandacht gekomen van de Geneesmiddelenautoriteit en zijn bepaalde medicatiebijsluiters daadwerkelijk van een waarschuwing voor deze bijwerkingen voorzien.

Hinkelpinkel
Ondertussen ervoer ik met lede ogen hoe het ‘gehandicapt zijn’ mijn hele bestaan ging kenmerken.Terwijl ik vroeger in mijn portemonnee een reeks credit- en bankkaarten had zitten, was de plaats daarvan in korte tijd ingenomen door een stapel ‘gehandicaptenkaarten’. Hulpverleners- en instanties hadden het voortdurend over ‘gehandicapte’.
Uit weerzin tegen mijn afhankelijkheid besloot ik tot een radicale boycot van alles wat met het begrip ‘handicap’ te maken had. Ik vluchtte in een alter ego of ‘tweede ik’, waarbij ik mijn fysieke aftakeling met een zekere ironie -haast komisch- benaderde. ‘Hinkelpinkel is de naam’, zo introduceerde ik mij zonder schroom.
Ik verzon daarnaast min of meer ludieke acties, die ten doel hadden de stereotype beeldvorming rond gehandicapt zijn te doorbreken. Eén daarvan was de ontwikkeling van een exclusief hinkelpinkelsignaal, bestaande uit een gebogen linkerpink waar ook een beetje mee gewuifd kon worden.
Ik stak verscheidene mensen in het revalidatiecentrum aan en zag het als een geniale omkering van verwachtingspatronen.
Niet iedereen reageerde echter positief. Enkele gehandicapten met een lange staat van dienst herkenden de valkuil; anderen reageerden ronduit boos omdat ik hun handicap niet serieus leek te nemen. Zo kreeg ik te horen: ‘Ik ben gehandicapt en dat is toevallig wel zo. En jij met al je gelach kan daar niets aan veranderen.’

rust in vrede
Na een kort turbulent bestaan kwam onverwachts een snel einde aan Hinkelpinkel. Ik was mij bewust geworden van het ontkenningsaspect en wilde er zelf een punt achter zetten.
Maar hoe maak je een einde aan een alter ego?
Mijn dochter Ananda onderkende de ernst van het probleem en hielp me. We kozen voor een ceremonieel afscheid. Samen gingen we naar de bloemenstal op het grote plein voor de oude kerk in Den Haag en kochten een bos witte bloemen voor Hinkelpinkel.
Terwijl Ananda bij de verkoopster van de bloemenstal bleef staan, liep ik met de bloemen naar de imposante kerk, knielde op de stenen trap, sloeg een kruisteken en deed een gebed voor mijn trouwe bondgenoot, die mij niet langer zou vergezellen.
Ik legde de bloemen op de trap neer en liep daarna weer naar Ananda, om bij haar thuis met haar en haar vriend wat te eten.
Na afloop van het samenzijn keerde ik huiswaarts, maar moest daarbij opnieuw langs de grote kerk. Ik vroeg mij af of de bloemen nog op de trappen van het kerkportaal zouden liggen.
Ze waren er niet meer. Gelukkig zag ik al snel dat ze naast de trappen op straat lagen. Ik kon het niet nalaten, sloeg opnieuw een kruis en ging opnieuw op mijn knieën voor de enorme kerkdeur, om Hinkelpinkel nogmaals een goede reis te wensen en hem te danken voor de vele goeie herinneringen.
Voorbijgangers keken wat nieuwsgierig, maar op afstand, toe. De verkoopster van de bloemenstal knikte en vroeg voor wie de bloemen eigenlijk bestemd waren.
Ik antwoordde: ‘Voor een goede vriend.’

Voor Hinkelpinkel

Er gebeurde iets ingrijpends en dat deed heel erg zeer
Namelijk mijn grote vriend Hinkelpinkel is niet meer
Hoe is dat dan zo gekomen zult u vragen
Vertellen zal ik alles zonder te klagen

Maar ik vraag wel even geduld
Dat u van Hinkelpinkel niets weet is immers niet mijn schuld
Wat is er namelijk gebeurd?
Mijn werkelijkheid werd ruw verscheurd

Twee hersenoperaties zorgden voor diepe boorgaten in mijn hoofd
Toen ik op de Intensive Care eenmaal bijkwam was ik helemaal verdoofd
Wat daarna gebeurde weet ik niet meer zo goed
Maar ondanks alles leef ik nóg en dat is wat er werkelijk toe doet

Na het ziekenhuis kwam het eindeloze revalideren
Letterlijk alles moest ik van het begin af aan opnieuw leren
Lopen en praten, eten en drinken en als een baby op een potje poepen
'Ho, ho, ho kan het nog gekker?' hoor ik u al roepen.

'Ja, hoor', zeiden de witjassen tegen mijn vrouw.
Een onderkoelde mededeling dompelde haar in diepe rouw
'Naar het verpleegtehuis met die patiënt', zei de dokter bijdehand
Toch had deze man van ‘Het Grote Plan’ geen verstand.

Tussen kunststof slangen, machines en vooral dat onophoudelijke gepiep
Gebeurde het soms dat ik wakker was, terwijl zij dachten dat ik sliep.
Opkijkend uit zijn papieren zei deze dokter iets vreselijks bot:
'Die zal nooit meer opknappen: dat is nu eenmaal zijn lot'

Vanuit gindse verten hoorde ik de man zijn gedachten
En wist: zij hebben veel kennis, maar geen weet van onvermoede krachten
Toen gebeurde er opnieuw een onvoorstelbaar wonder
Niet omdat ik nu zo speciaal ben of u bedonder

Liggend aan het infuus vroeg ik een stuk papier
Hierop schreef ik deze boodschap die werd ontvangen: Nu en Hier
In nauwelijks leesbare hanenpoten werd gemeld:
'Deze man is onder bescherming gesteld'

Wat hij met een kinderlijke hand op het papier schreef
Vormde een voorbode dat hij nog even bij ons bleef
En de zwartkijkers uit dit verhaal
Maakten opeens een stuk minder kabaal
Veel had ik niet gevraagd
Het leven werd uitgedaagd
Op de rand zou ik balanceren
Toch zou het bestaan mij eren

Werd mij extra tijd gegund
Mijn leven werd met handicaps gerund
Herstellen ging niet snel
Maar dat begrijpt een goede verstaander wel

Heb je ooit zoiets meegemaakt
Dan weet je dat de ziel nooit wordt geraakt
Het lichaam mag bijna sterven
Wij zijn hier op aarde om eeuwigheid te verwerven

Dit te bereiken in een lichaam van stof
Ik ben nog hier en dat is dikke bof
Dat is een voorrecht o zo groot
En met veel respect groeten wij de dood
Die nog even zal moeten wachten
Want het leven gaf mij nieuwe krachten
Eerst onbegrijpelijk was de boodschap voor de geleerden:
'die zullen we nog een poepie laten ruiken'
Toch waren dit wel dezelfde deskundigen die dachten:
'deze patiënt is morgen in urnen en kruiken'

'Maar', hoor ik u denken 'hoe kwam Hinkelpinkel nu eigenlijk in je leven?'
Een moment, hoor de ontknoping duurt nog even.
En net als vroeger bij de voor ouderen bekende Ome Willem
Brak op het spannendste moment natuurlijk net de film

Hinkelpinkel was wel degelijk meer dan een goede hulp
Bij zo’n ingrijpend gebeuren kruipen mensen te vaak in hun schulp
Mijn goede vriend daarentegen zorgde voor veel contacten in de straat
Ook zorgde hij voor spontane ontmoetingen en zei vrijuit waar het op staat

Ook verzon hij een eerst nog zeer geheim teken
Waar vooral de gezonden van lijf en leden raar van opkeken
Met een pink in een karakteristieke stand
Veroverde dit teken het hele land

Nou ja, het hele land... Beetje overdreven is dit wel
Want ik wil niet dat ik mijn geweten met leugens kwel
Wel werd er druk 'gehinkelpinkeld' in mijn straat
Totdat sommige mensen werden een beetje kwaad

Zij zeiden ronduit, wat gebeurde is niet fijn
Durf maar te voelen de werkelijke pijn
Ontkenning: ook ik moest eraan geloven
Maar dit verschuilen ga ik veranderen, dat wil ik plechtig beloven

Eerst was ik gezond, welvarend en sterk
Nu brengt ‘het busje’ mij naar het door hulpverleners begeleide werk
Toen keken de meisjes nog naar mij op straat
Nu zijn het vooral de honden die het opvalt: die loopt helemaal uit de maat.

In mijn buurt word ik vergezeld door hun luid geblaf
Wanneer zij horen van grote afstand mijn manke draf
Maar daar ga ik weer aan de haal
Terwijl ik weet: in beperking kenmerkt zich de meester over het verhaal

Dus komt hier hopelijk een overtuigend einde aan dit sonnet
Want u wilt natuurlijk ook wel eens rustig naar dromenland en uw bed
Eerlijk is eerlijk: niet alle nieuws was goed
Hinkelpinkel moest verdwijnen en wel met spoed

Ondanks dat er geen slecht woord over Hinkelpinkel valt
Kunnen we er niet langer omheen: Hinkelpinkel heeft het zelf verknald.
Want zeg nou zelf: je lacht toch niet zomaar alles weg van tafel
Het werd onderhand tijd dat Hinkelpinkel hield zijn grote wafel.

Jammer genoeg was de schrijver van dit verhaal
En dat is eerlijk gezegd iets waar ik stevig van baal
De laatste die het in de gaten kreeg:
Hinkelpinkel zijn gelach leidde naar een doodlopende steeg

Hij lachte regelmatig flink opzichtig en veel te luid
Steeds meer mensen begonnen zich te irriteren aan zijn opdringerige geluid
Toen hebben wij hem de laatste eer gebracht
Dat deed zoveel pijn, heus mijn tranen vulden de hele gracht

Dus rees voor ons allen een hele grote vraag
Ons te ontdoen van wat eerst was een hulp, maar nu een plaag
Ik prijs mij gelukkig met een dochter; mooi en helemaal niet bang
Ananda zei heel spontaan: 'Plak je angsten toch achter het behang'

Samen kochten wij daarom mooie witte bloemen voor mijn goede vriend
Want dat had hij na zijn toegewijde trouwe dienst zeker wel verdiend
Door de bewoners van de buurt
Werd vanachter gesloten ramen naar het kerkplein gegluurd

Maar daar trok ik mij helemaal niets van aan
Ik wist: mijn trouwe vriend heeft altijd voor mij klaargestaan
Nu was het mijn beurt om hem mijn dankbaarheid te demonstreren
Hinkelpinkel protesteerde, maar ik zei: 'Dit is het afscheid om joú te eren'

Met dit in gedachten legden wij op de kerktrappen een ware bloemenpracht
Geheel in deze stijl hebben wij onze vriend Hinkelpinkel de laatste eer gebracht

Leiderdorp Anno Domini 06-11-2007
Een beetje eenzame Hans Bogers

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: vr sep 17, 2010 12:28 pm 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
Ook van het Pieter van Vollenhove fonds ontving ik een financieele compensatie

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: wo sep 22, 2010 12:51 pm 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
INTERVIEW HANS BOGERS IN MEE-MAGAZINE
inclusief reactie op Dennendalvoorstelling WEEK 11
no. 3-10
22 maart 2010
________________________________________
INTERACTIE:
________________________________________
Bijdragen voor de COLUMN-ruimte zijn via redactie in te zenden. Graag ondertekening met e-mailadres. Ook een fotootje behoort tot de mogelijkheden. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, afwezigheid van de muze, vakantie e.d. ________________________________________
ONDERWERPEN:
________________________________________
De columnruimte is vrij. Het kan een persoonlijke oprisping, recensie, mailwisseling, oproep of iets anders zijn. Er geldt in principe een maximum van duizend woorden, maar uitzonderingen zijn mogelijk. Eventueel wordt over de vorm ge-emaild.

Oud-nwdennendaller Hans Bogers is na zijn malheurs (een hersenbloeding en Parkinson) bepaals niet stil gaan zitten. Hij is actief op tal van fronten, zoals patiëntenrechten en een bewegingsgroep voor Parkinsonpatiënten. Onlangs gaf hij hierover een interview aan MEE-magazine, dat hierbij met toestemming van het magazine wordt overgenomen. MEE-magazine is gewijd aan de ondersteuning van mensen met een beperking. Zie voor meer informatie over Hans op de nw-dennendalsite Van Superman tot Hinkelpinkel.
Hans is ook per mail bereikbaar:
Hans Bogers

Hans Bogers
(ontleend aan Facebook)
klikken op foto
geeft link naar Hans en
Gerrit Beumer
- mei 1974
NIET AANGEBOREN HERSENLETSEL/ ZIEKTE VAN PARKINSON

Het gezicht is stijf en strak, als een masker. Hij praat eentonig en beweegt moeilijk. Aan zijn maag heeft hij een medicatiepomp. Hans Bogers heeft de ziekte van Parkinson. Dit werd ontdekt nadat hij (bijna 6 jaar geleden) wegens zware hersenbloedingen maandenlang op het randje van de dood had gezweefd. Het hersenletsel tengevolge van die hersenbloedingen leidt bij Hans ook tot ernstige beperkingen. Maar dit weerhoudt hem er niet van om actief en betrokken te blijven. ‘Ik ben Hans Middelmaat niet.’
Zo was Hans Bogers betrokken bij de Salsagroepen voor mensen met Parkinson. Hij begon hier samen met anderen mee nadat was gebleken dat patiënten door invloed van ritme beter bewegen. Nu zijn ze overal in het land te volgen. Hans publiceert ook regelmatig op internetplatforms en in tijdschriften, bijvoorbeeld over verslavingsproblematiek onder Parkinsonpatiënten, maar ook over spiritualisme of over misstanden in de zorg.

Bewegingsgroepen
Op dit moment voert hij actie voor de Parkinson Bewegingsgroepen in Wassenaar. Hier leren de mensen hoe ze goed en veilig kunnen bewegen, wat ze moeten doen als ze vallen en ze krijgen tips en steun van lotgenoten. Tot nu toe ging dat op kosten van hun zorgverzekering, maar daar dreigt een eind aan te komen. Ook de AWBZ vergoedt dit niet meer. Hans klom ‘in de pen’ en ontketende een actie. Een stroom van mailtjes en telefoontjes volgde, op de website Parkinsonplaza kwamen tientallen reacties binnen en de actie werd ook opgemerkt door TV- en radioprogramma’s. Het is Hans Bogers ten voeten uit: het er niet bij laten zitten.

En zo is het zijn hele leven gegaan. In de jaren zeventig werden in Nieuw-Dennendal de standaardwaarden over psychiatrie en verstandelijk gehandicaptenzorg ter discussie gesteld. Hans Bogers werkte daar toen en werkte mee aan de bezetting van de inrichting; de politie moest er aan te pas komen. Hans laat een filmpje zien waarin hij tijdens een reünie bij een interview zijn tranen de vrije loop laat. ‘Ik geloof nog steeds in de veranderingsidealen van toen.’

Kleurrijk
Zoveel kan Hans vertellen over zijn kleurrijke verleden en over zijn fascinaties dat je je af gaat vragen hoe hij dat allemaal in één leven heeft kunnen stoppen: van school gestuurd op zijn 15e, gaan werken bij de Heinekenfabriek in Rotterdam, de avondhandelsschool erbij, gewetensbezwaarde, verslavingstherapeut, drugsvoorlichter en ondernemer in de horeca. En daarnaast, op zoek naar inspiratie, zijn vele reizen. Naar India, waar hij woonde in de gemeenschap van de kleine vrouw Mata Amritanandamayi, of kortweg Amma, die met één heilige knuffel je leven voorgoed kan veranderen. En naar Brazilië, bevlogen geraakt door Santo Daime, de spirituele leer van het Regenwoud. In zijn vloeiende Portugees vroeg hij de regering om vergeving voor de misstanden, die leidden tot de dood van vele indianen, de oorspronkelijke bewoners.

‘Vind je het misschien extreem?’ vraagt Hans op een gegeven moment. ‘Kan ik me voorstellen. Maar ik ben Hans Middelmaat niet. Je moet het leven leven met een kaarsje dat aan beide kanten aangestoken is.’ Hans wil ergens voor gáán. Zoals nu voor de bewegingsgroepen: ‘Daar hebben we plezier en zijn na al die jaren met elkaar verbonden geraakt.’ Actief, bevlogen, spiritueel en met een vleug humor: het is Hans Bogers ten voeten uit. Beperking of geen beperking.

bron: MEE-magazine, 20-02-2010

"Twijfel"
(reactie op Frascativoorstelling 'Dennendal' van Joris- en Bartho Smit -16 en 17 april j.l.):

Mensen je hebt recht op twijfel
Zet niet alles vast in stijfsel
Ook al kom je in botsing met de gevestigde orde
En hen die precies weten te vertellen hoe het hoorde
De onschuldige blik van een kind
Dat je die ooit weer vindt
Gewoon Samen Mens Zijn is een terugkerende strijd
Voor de krommen, de slimmen en de stommen van geest.
Gisteren, Vandaag en Morgen
Zo is het altijd geweest.
Dit wordt haarscherp verbeeld in deze theatervoorstelling
Deze authentieke idealen zijn niet nieuw en gaan terug tot voor de jaartelling.

Groet,
Hans Bogers

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: di okt 12, 2010 8:54 pm 
Offline

Geregistreerd: di okt 12, 2010 7:53 pm
Berichten: 2
Tsjonge!

Weer een reden om mijn wandelstok niet te vergeten, als ik uitga. Tot nu toe heb ik er eigenlijk alleen maar plezier van. De meeste mensen op straat zijn buitengewoon vriendelijk. In bus, tram en trein hoef ik nooit te staan. Ook allochtone jongens staan voor mij op. Soms word ik er verlegen van! Maar ik houd hem wel stevig vast!

Maar u begrijpt: ik ben niet een Wilders aanhanger.

Ruud H.


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: zo okt 17, 2010 10:48 am 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
Sommigen reizen om te vergeten anderen om te ervaren
Mijn bezoek aan de Franse plaats Chartre, 80 kilometer ten zuidwesten van Parijs zou niet de eerste keer zijn. Vóór mijn hersenbloeding in 2005 was ik hier ook op bezoek geweest. Ik was benieuwd wat ik mij hiervan nog zou kunnen herinneren. Ditmaal bevond ik mij in gezelschap van mijn vrouw Nisha en maakte gebruik van de mogelijkheid om tijdens ons verblijf in Chartre deel te nemen aan de excursie die de Leidsche Hoge School ter plaatse aan haar studenten had aangeboden. Nisha was afgestudeerd aan de kunstzinnige therapie afdeling waarbij zij deze HBO opleiding op antroposofische grondslag had afgerond. Chartre is een oude bedevaartsplek waar pelgrims al sinds Keltische tijden naar deze krachtplaats afreisden. Het maakt onderdeel uit van de route naar het bekende bedevaartsoord Santiago de Compostella. Tijdens deze tocht wordt door deelnemers via een dagenlange voettocht een sfeer van contemplatie gezocht. In tegenstelling tot het moderne toeristische reizen ligt de nadruk op eenvoudige accommodatie en niet op een grote consumptiedrang. De begeleidende docent van de excursie, dr. Harry Salman heeft zich toegelegd in het onderzoek naar nieuwe vormen van spiritualiteit en het sociale leven en behaalde zijn doctorsgraad in de filosofie. Hij publiceerde verschillende boeken over dit onderwerp en ook over Charte schreef hij een brochure genaamd: Het Geheim van Chartre. Speciale belangstelling heeft de Chartre historie voor hem en van hieruit begeleid hij jaarlijks groepen naar Chartre waar hij tijdens rondleidingen en in nagesprekken meer over de rijkdom van deze bedevaartsplaats weet te vertellen. In het centrum van de stad staat de kathedraal die door velen wordt gezien als het hoogtepunt van de Gotische kathedralenbouw. Chartres is ook de plaats waar de oude Druïden van Gallië hun jaarlijkse bijeenkomsten hielden. Ook kende Chartre een grote Maria verering en was het de plaats waar de zeven Vrije Kunsten tot bloei kwamen. Op heilige plaatsen beleefden mensen vroeger lichamelijke en psychische transformaties, zodat zij een diepere verbinding met zichzelf en met hun geestelijke vermogens kregen. Dit proces werd geïntensiveerd door de daar aanwezige energetische krachten van de aarde en kosmos. Wie er de tijd voor neemt en zich ervoor openstelt kan op geheel eigen wijze een toegang verkrijgen tot het geheim van Chartre. Het is een geheim dat te maken heeft met de geboorte van een nieuwe mens.
Eeuwenlang krachtplaats in Europa
De Romeinse veldheer Julius Caesar schreef al in 53 voor Christus dat de druïden jaarlijks in het centrum van Gallië bijeenkwamen. Uit alle delen van het land kwamen dan mensen die geschillen met elkaar hadden om zich te onderwerpen aan het oordeel van de druïden. Er is goede reden om aan te nemen dat het huidige Charte de plek van samenkomst was. Caesar’s vermelding had te maken met een grote, tegen de Romeinen gerichte, opstand om de druïdecultuur te behouden. De druïden waren de geestelijke leiders van de Kelten, die vermoedelijk 2500 jaar geleden vanuit Midden-Europa Frankrijk waren binnengedrongen. De druïden (zowel mannen als vrouwen) vervulden de functie van priester, rechter, leraar, arts, en astronoom. Speciale groepen onder hen waren de barden, zangers die de geschiedenis in liederen bewaarden en zieners die de toekomst voorspelden. Deze ingewijden konden communiceren met geestelijke wezens, zoals natuurwezens en engelen. Ook werden in deze oude culturen, die vanaf 5000 v. Chr. ontstonden de bewegingen van de zon, maan en planeten zorgvuldig in de gaten gehouden. Stonehenge in Engeland is hier een ander voorbeeld van. Door bepaalde punten aan de horizon te markeren ontstond een kalender waarin feesten werden vastgelegd, vooral aan het begin van de seizoenen. Het ligt voor de hand de heuvel van Chartres, die aan de noordzijde nogal steil naar het dal van de Eure afloopt, door de druïden gebruikt werd voor astronomische waarnemingen. Een ander veronderstelling is dat op de heuvel van Chartres een of meer rechtopstaande stenen (menhirs) zijn geplaatst. In de omgeving zijn dergelijke stenen nog veel te vinden. Hun functie is niet wetenschappelijk aangetoond, maar aangenomen wordt dat zij als antennes energetische stromen opvangen en uitzenden. In de megalitische tijd werd een grootnetwerk van menhirs aangelegd mede om de vruchtbaarheid van de aarde te bevorderen. In Chartre bevindt zich ook een waterput, waarvan het metselwerk dateert uit de eerste eeuwen van onze jaartelling. Het water uit de put gold in de middeleeuwen als geneeskrachtig en werd door zieken en pelgrims gedronken.
De kathedraalschool
In de mysterieplaatsen van de druïden werd onderzoek gedaan naar de geheimen van de natuur. Tegenover de weg van de macrokosmos stond in het zuiden van Europa en in Egypte een weg in de microkosmos ,waarop kennis werd verkregen over geheimen van de eigen ziel. In de ontwikkeling van het christendom zijn deze, aanvankelijk gescheiden wegen van spiritueel onderzoek met elkaar verbonden. Daarbij werd de mens gevraagd om enerzijds zijn waarnemingsorganen en denkvermogen te scholen en anderzijds met het verkregen oordeelsvermogen af te dalen in de diepten van zijn ziel om de krachten te leren kennen die in de wil werken. Hiertussen opent zich een nieuw veld voor het gevoel dat moet worden ontwikkeld om op een bewuste wijze vorm te geven aan onze sociale relaties. Dit is evenwel een taak voor vele eeuwen, maar in de loop van de tijd nemen steeds meer mensen deel aan dit grote scolingsproject dat met de geboorte van de filosofie begonnen is. In Griekenland zijn in de 4e eeuw voor Chr. Twee grote filosofische stromingen ontstaan. In de scholen van Plato en Aristoteles. Plato richtte de aandacht op de geestelijke wereld achter de zintuiglijke werkelijkheid. OM die waar te nemen zijn hogere kenwaarden nodig. Aristoteles daarentegen bestudeerde daarentegen de zintuiglijke waarneembare wereld en legde de nadruk op de ontwikkeling van het denken in heldere begrippen. Uit hun scholen zijn het Platonisme, dat een mystieke inslag heeft, en het meer wetenschappelijke Aristotelisme voortgekomen. Na de ondergang van het Romeinse Rijk moest de cultuur in West-Europa opnieuw worden opgebouwd. De weinige onderwijsinstellingen die nog bestonden, gebruikten tekstboeken uit Rome, zoals de boeken over de zogenaamde Vrije Kunsten waarin de basiskennis van de Oudheid was samengevat.
Het lesprogramma van de school werd gevormd door de zeven vrije kunsten aangevuld met geneeskunde, architectuur en theologie. Deze kunsten omvatte drie vakken die gericht waren op de omgang met het woord in het schrijven, het denken en het spreken: de grammatica. De dialectica of logica, en de retorica. Daarnaast vier vakken waarin de mathematische orde van de wereld werd onderwezen; de rekenkunde, de geometrie, de muziek, en de astronomie. DE onderwijsfilosofie was die van het Platonisme. Daarom ging het in deze vakken niet om het ontwikkelen van intellectuele vaardigheden, maar om het verkrijgen van een toegang tot de geheimen van de mens en de kosmos.
Een scholingsweg
Op deze scholingsweg werkte de student in een gemeenschap van leraren en medestudenten aan zijn eigen inwijding, dat wil zeggen aan het verkrijgen van een toegang tot de geestelijke wereld. In de kathedraalschool van Chartres werd deze scholingsweg gezien als een bijdrage aan het herstel van de oorspronkelijke natuur van de mens, die door de zondeval verloren was gegaan. In de school van Charte , als een van de eerste in Europa ook de resultaten van de Arabische wetenschap bestudeerd.
De school van Chartres stond in een kosmisch georiënteerd christendom dat Keltische wortels en een scholingsweg aanbood die de mens wilde terugvoeren tot zijn kosmische oerbeeld. Zoals de oude druïdenschool wilde zij bijdragen aan de geboorte van een nieuwe mens. NA de 22e eeuw veranderde het bewustzijn van de Westerse mens zodanig dat de twee hoogste vormen van kennis ontoegankelijk werden. Het rationele denken begon zich te ontplooien in de toewending naar de wereld van materie. Niettemin heeft de school van Chartres in de vorm van de gotische kathedraal een onschatbare erfenis achter gelaten die de moderne mens uitnodigt om de middeleeuwse scholingsweg van het christelijk Platonisme opnieuw te ontdekken.
Het Labyrint
De filosofie van het licht werd uitgewerkt in het christelijke Platonisme; het licht heeft een goddelijke oorsprong en verleend schoonheid aan de zichtbare dingen. De architectuur van het licht verheft de ziel van de materiële naar een immateriële werkelijkheid. God is Licht. Hieruit volde de gotische bouwstijl. Er wordt verondersteld dat de orde van Tempelier, die in 1118 in Jeruzalem was gesticht, de financier van de gotiek is geweest. Voor de middeleeuwse mens was de kathedraal van Chartres een beeld van Maria, die op haar beurt weer als beeld van de menselijke ziel werd beleefd. Wie de kathedraal binnentreedt, kan ervaren in de wereld van de eigen ziel binnen te stappen, maar dan in harmonische en zuivere toestand gebracht waarin geestelijke vermogens kunnen worden geboren die tot de nieuwe, nog onzichtbare mens in ons behoren. In de middeleeuwen trokken de pelgrims zingend (en misschien ook wel dansend) de kerk binnen om direct via een trap af te dalen in de benedenkerk, voor een bezoek aan de kapel van de onderaardse Madonna. In de bovenkerk gingen zij vervolgens het labyrint binnen. Dit werd gezien als een symbolische weg door het leven naar Jeruzalem. Deze weg is 261,5 m lang en werd op een bepaalde wijzer gedanst, ook door de priesters. Het labyrint is door de Vikingen naar Normandie gebracht en in de Franse kerken geïntroduceerd. Volgens dr. Harrie Salman is het labyrint een afbeelding van de kosmos en werd het gebruikt bij inwijdingen. Wie er binnenging maakte een reis door de planetensferen. Het bereiken van het centrum maakte de mens bewust van zijn incarnatieproces en wekte zijn ik. In Chartres kan het lopen van het Labyrint leiden tot een nieuw bewustzijn van het eigen leven en van de kracht van het ik die nodig is om in het eigen centrum te staan.
De terugkeer van de Platonici
IN de zomer van 1924 sprak Rudolf Steiner voor het eerst over de school van Chatres, Hij wees er toen op dat tussen 1203 (de dood van de laatste grote Plantonicus Alanus ab Insules) en 1225 (de geboorte van de eerste grote Aristotelicus Thomas van Aquino) in de geestelijke wereld een ontmoeting had plaatsgevonden tussen de stromingen van Plato en Aristoteles. Afgesproken werd dat deze stromingen, die steeds na elkaar hadden gewerkt, aan het einde van de 20e eeuw zouden samenwerken. Leerlingen van Steiner zouden in de tweede helft van de eeuw weer op aarde komen om met de teruggekeerde filosofen uit de school van Chartres aan de verdere spiritualisering van het menselijk denken te werken. Het is niet zo moeilijk om mensen met Platonische (“vrouwelijke”)kwaliteiten aan te wijzen. Zij beschikken over het beeldend denken en voelen zich niet thuis in een wereld van extreem intellectueel –mannelijk- denken. Zij zoeken samenhangen en ontwikkelen holistische visies. Zij voelen zich sterk met de natuur verbonden. Zij stellen in wetenschappelijke discussies morele vragen aan de orde. Zij hebben creatieve, kunstzinnige en therapeutische vermogens en willen die gebruiken om anderen te helpen. In hun leven ook sterke sociale impulsen die zij willen verwerkelijken in nieuwe gemeenschappen. Het Chartres van de moderne tijd is niet meer een druïdenheiligdom, een filosofische school of een gotische kathedraal,maar een plaats waar een levend spiritueel denken en nieuwe vermogens worden ontwikkeld, waar mensen zoeken naar grotere samenhangen en morele vragen stellen, waar ecologische groepen actief zijn , waar kunstenaars de creatieve vermogens van anderen helpen ontwikkelen., waar therapeuten anderen helpen hun problemen op te lossen, en ook waar mensen met elkaar nieuwe vormen van gemeenschap ontwikkelen. Het gaat hierbij niet om grote ingewijden , filosofen of bouwmeesters, maar om mensen die in zichzelf nieuwe vermogens ontdekken en ontwikkelen, en in staat zijn anderen daarbij te helpen. Een bezoek aan de kathedraal van Chartres kan een terugkeer zijn tot de bron van spirituele impulsen waarmee we ons (misschien opnieuw) willen verbinden. Chartes is een plaats van geboortemysteriën. De geschiedenis van het heiligdom laat zien dat de geboorte van een nieuwe mens met nieuwe kwaliteiten een heel geleidelijk en noodzakelijkerwijs ook een sociaal proces is.
Persoonlijke ervaringen
Zoals ik al eerder heb vermeld was dit niet mijn eerste bezoek aan Chartre. Vóór mijn hersenbloeding in 2004 was ik ook al in de kathedraal geweest. Toen wij door het glooiende Franse landschap vanuit de auto de imposante torens zagen opdoemen was mijn geheugen volkomen blanco. Ook toen wij door de smalle staten van de stad wandelden was er geen herkenningspunt. Desondanks was er een gevoel van herkenning om samen met een groep studenten aanwezig te zijn bij deze oude bedevaartsplaats. Gezeten in een plaatselijke horecagelegenheid dronken wij koffie en aten croissants terwijl de begeleider vanuit de Leidse Hoge School dr. Harry Salman de vele vragen op deskundige wijze beantwoordde. Vragen die gericht waren op het belang van deze oude bedevaartsplek voor de moderne mens.
Het Labyrint
Een speciale ervaring was het lopen van het labyrint, zoals hierboven beschreven.
Tijdens de dagelijkse kerkroutine was het labyrint niet zichtbaar omdat er stoelen op de vloer van de kapel waren geplaatst. Eénmaal per week werden de stoelen verwijderd en stroomden honderden mensen vanuit alle windstreken en nationaliteiten samen om in stilte de rondgang over het labyrint te maken.
Sommige mensen droegen een kaarsje in de hand om kracht en genezing voor een dierbare te vragen. Ook bezochten wij een reguliere kerkdienst, waarbij in de imposante kathedraal slechts een handjevol bezoekers aanwezig waren. Het getuigde van het afbrokkelen van het traditionele geloven en maakte duidelijke dat de mens zich altijd geplaatst ziet voor zingevingvragen.
Het onderhoud van het gebouw zou een vermogen kosten en zou door een kleine groep gelovigen nooit op te brengen zijn. Gelukkig hoorden wij dat de kathedraal nu vanuit een Europees stimuleringsfonds gesteund wordt..
Inderdaad was sprake van restauratiewerkzaamheden, waarbij de oorspronkelijke bebouwing weer zichtbaar werd.
Ook het feit dat vroeger in de kathedraal open vuren werden gebruikt als verwarming voor de bezoekers zorgde voor een grauwsluier, die nu op een aantal plaatsen was verwijderd.
Hierdoor kreeg men een blik in de vroegere glorie van het monumentale gebouw.
Zelf had ik nog last van aanpassingsproblemen.
Aangezien ik voor de ziekte van Parkinson een medicijnpomp aan mijn lichaam heb dien ik ook hiervoor de nodige verpleegkundige handelingen zoals wondverzorging te verrichten.
Het iedere keer op een andere plaats aanwezig zijn deed mijn gebruikelijke thuisroutine verdwijnen en hierdoor ontstond een zekere mate van onzekerheid voor mijn functioneren.
Desondanks denk ik met veel plezier terug aan de leerzame en boeiende tijd die ik in Charte mocht doorbrengen.
Hans Bogers
Aantal woorden 2395
Literatuur:
Het Geheim van Chartre, Wegwijzer 4. ABC Antroposofie, 2004, Assen dr. Harry Salman
Michael Ladwein, Chatres, complete gids voor de kathed

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: zo okt 17, 2010 3:10 pm 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
http://www.michaeljfox.org/newsEvents_p ... cfm?ID=672 zie weblink voor facinerende TV documentaire

HAns Bogers

• Home
• Donate Now
• News & Events
• Shop Fox
• Get Email Alerts
• Text Size


• About Us
• Our Research
• Living With Parkinson's
• Support MJFF

Back to Main
October 7, 2010
CNN Special Report: A Conversation With Michael J. Fox

Source: CNN
(BEGIN VIDEO CLIP)
MICHAEL J. FOX, ACTOR: With Parkinson's, it's like you're crossing the road and you get stuck in the middle. And you know the bus is coming, and you can't get out of the way.

So, you can kind of freak out and you can kind of go, well, that bus is going to hit me at some point, even though you don't know how fast or how big.

(END VIDEO CLIP)

DR. SANJAY GUPTA, CNN SENIOR MEDICAL CORRESPONDENT: There's so much we don't know about Parkinson disease. What exactly causes for it, for instance, and why would someone at the age of 29 start to develop the symptoms? No one knows.

But this, we do know. Michael J. Fox has in many ways become the handsome face of Parkinson's. Did you know that he's had the disease for almost 19 years now? What is his life like day to day?
And what is he planning on doing with the $200 million he's raised through his foundation? What can we all learn in him?

I will tell you, he doesn't do a lot of long interviews, because he gets so tired nowadays. But, on this day, he had a lot to say.

(BEGIN VIDEOTAPE)

GUPTA: People, when I said I was going to be interviewing you, people would ask me, how's he doing? And, again, I don't want to belabor that, but I'm just -- you're doing OK?

FOX: Yes.

What I was going say that I refer to Parkinson's and the effect it's had on my life as a gift. And people are completely dubious of that and kind of wonder how I could say that.

But I quantify it -- qualify it by saying it's a gift that keeps on taking, but it is a gift, because it's really opened me up to more kind of compassionate, curious, risk-taking person. And it's given me -- I wouldn't call the foundation my magnum opus, but it's definitely the most important thing I have ever done or will probably do in my life.

GUPTA: With a disease like Parkinson's, with humidity, for example, what's happening? What do you experience?

FOX: Everybody has their own thing. Everybody has their own version of it.

I'm on and off. It's the story of my life, is when I'm on and when I'm off. For example, now, I'm relatively on. And, in the course of this interview, I will probably go towards being off.

And I will try to correct that midstream with medication. But, sometimes, I catch it. Sometimes, I don't. And, sometimes, my brain is more receptive to it, and sometimes it isn't.

GUPTA: You're trying grab something. And if the brakes are off, so to speak, you will shake. Right now, when you're moving, like I see you're grabbing your left leg, are you trying to tell your left leg not to move? Like, is that something that you're constantly thinking about? Or...

FOX: You know something? It's like Whac-A-Mole. It's like the arm will go. If I stop the arm, the other arm will go. I sit down, the leg will go, cross the leg. It's going to go somewhere.

So it's constantly moving it around until -- and then there will be times when I will just be stop and be still. Right now, for example, if I wasn't talking with you, if I was just sitting, I would be perfectly still.

GUPTA: Is that the stress part of it? Or is that...

(CROSSTALK)

FOX: Yes. That's just -- again, it's like the stuff that fires that tells you I want to pick up this glass is firing to tell me that something's required of me here. And my mind can't tell my brain what it is.

GUPTA: When you wake up in the morning, is there a certain routine you have to go through? Do you take your med at a certain time then? Or do you feel a certain way?

(CROSSTALK)

FOX: Well, it changes. But, for the most part, when I wake up, I have a feature called dystonia, which is a rigidity, a cramping.

With me, it affects my feet. So, strangely enough, the first time my wife often hears me in the morning is me clumping across the floor, because I keep a hard pair of shoes right next to the bed. And I wake up and I put them on and immediately the stiffness of the shoe kind of forces the feet to behave.

And then I wait probably about half-an-hour, 45 minutes before I -- I might take a half-a-pill just to get me started. But I might wait a couple hours before -- depending on what my day requires of me before I really kick in.

GUPTA: Things like even tending to yourself, brushing your hair, brushing your teeth?

(CROSSTALK)

FOX: Well, I sometimes (INAUDIBLE) electric toothbrush without the necessity of a battery or a charger. I just...

GUPTA: Put your hand in the...

FOX: Yes, put one hand in and let it go.

Yes, all that stuff, again, it's -- you just -- I'm just used to it. I'm just used to it. I mean, it's -- any of us have -- whatever we face in our lives, we find ways to deal and move forward. If we don't, it doesn't matter what you have, the result is going to be the same. You're not going to go forward. You're going to stagnate, and it doesn't matter anyway.

Right now, we're in an extraordinary situation. I don't sit down for interviews every day. As surprising as it may seem, people are sick of seeing me. But it carries with it a certain amount of stress. No matter how congenial and willing my participation is, it's going to -- say my wife is driving and a car comes close and I go like this.

And she says, I'm a good driver.

And I say, it's not your driving. It's not my mind that is telling me there's a problem. It's my brain.

GUPTA: Did you just call Tracy a bad driver?

FOX: No. Tracy is a good driver.

(LAUGHTER)

(END VIDEOTAPE)

GUPTA: Now let's take a look at how this all started.

(BEGIN VIDEOTAPE)

FOX: Every morning, as long I as can remember, I would wake up in the morning, I got somewhere to go, I got something to do, you know? What do I got to do tomorrow when the alarm goes off?

GUPTA (voice-over): It's hard to believe it's been more than a decade since Michael J. Fox left the soundstage of his hit TV series "Spin City" in a final curtain call.

(CHEERING AND APPLAUSE)

GUPTA: Fox had first publicly disclosed his Parkinson's diagnosis two years early. But the long hours on set were catching up with him, exacerbating the symptoms of his disease.

FOX: The stress of doing the show is kind of an X-factor. It's going to be interesting to see that removed from the scenario and see what effect that has.

GUPTA: Fox's decision to step away from the cameras was a dramatic change for a man who practically grew up on screen, launching his television career in the early '70s in his native Canada.

Small film roles led Fox to Hollywood, and soon America came to know him as the young Republican Alex P. Keaton on the popular sitcom "Family Ties."

(BEGIN VIDEO CLIP, "FAMILY TIES")

FOX: That selfishness saved my life. I knew it would come in handy.
(END VIDEO CLIP)

GUPTA: At its peak, family ties drew in a third of American households every week. Fox's work on the series won him three Emmy Awards and a Golden Globe.

It's also where Fox met his future wife, actress Tracy Pollan.

(BEGIN VIDEO CLIP, "FAMILY TIES")

FOX: Sort of a compliment.

(LAUGHTER)

(END VIDEO CLIP)

GUPTA: The couple has been married for 22 years. And they have four children.

Fox's TV success propelled him to movie stardom with the blockbuster trilogy "Back to the Future." Fox followed his role as Marty McFly with more than 20 films. But it was on the set of the movie "Doc Hollywood" where Fox first displayed symptoms of early Parkinson's disease, which eventually pushed him into a new role, that of advocate.

FOX: The war against Parkinson's is a winnable war. And I have resolved to play a role in that victory.

GUPTA: Fox works tirelessly in his quest for a cure for Parkinson's, fighting for funding, campaigning for politicians sympathetic to his cause.

His support for stem cell research and the quest for a Parkinson's cure has at times sparked controversy. Despite using his celebrity to point the spotlight in a different direction, Fox hasn't left Hollywood behind completely. With numerous guest appearances on TV series in recent year, Fox is still a familiar face. And a line from his final episode of "Spin City" still rings true.

(BEGIN VIDEO CLIP, "SPIN CITY")

FOX: It's going to be OK. I'm going to bounce back from this.

HEATHER LOCKLEAR, ACTRESS: Of course, Mike.

FOX: It's not over, right?

LOCKLEAR: A long way from over.

(END VIDEO CLIP)

(END VIDEOTAPE)

GUPTA: And coming up: the moment when Michael J. Fox learned his life was about to change forever.

(BEGIN VIDEO CLIP)

GUPTA: This may sound like a silly question, but are they sure you have Parkinson's?

(END VIDEO CLIP)

(BEGIN VIDEOTAPE)

FOX: My natural state is pretty kinetic and (INAUDIBLE) and trembling, until I get to the point where I have no movement at all.

That's what my brain wants to do, because that's the condition that it's in. So, I don't fool myself. I take advantage of the time when I'm medicated. And I look at it as a gift and as an opportunity to make that time even wider by finding a more substantial treatment or cure.

With some people with Parkinson's, there's a cognitive element. And I sometimes get concerned about that when I have recall issues and stuff like that. My wife is quick to tell me I'm almost 50 years old, and that's why.

GUPTA: This may sound like a silly question, but are they sure you have Parkinson's?

FOX: I mean, yes, to an extent. But Parkinson's is this umbrella.
Parkinson isn't -- in many ways, I have textbook Parkinson's. In other ways, I have idiosyncratic aspects to my experience. For example, I'm still tremendously sensitive to L-dopa. And, over time, with a lot of patients, its efficacy wears off. It doesn't -- it isn't as...

GUPTA: You get a tolerance to it?

FOX: Yes, and also it comes with terrible dyskinesia, which I do experience, but not to the extent that I could. But you experience what you experience. You can't push it out to fill a box that someone else has created for it. And you can't shrink it to squeeze into a parenthetic notation that someone's made about it. It's your experience.

It's -- I'm pretty sure that I have Parkinson's. But what is Parkinson's?

GUPTA: And the medication is a precursor to dopamine, which is the neurotransmitter that is in short supply in that particular area of your brain.

FOX: Yes.

GUPTA: So, you're taking this pill.

FOX: Right.

There's a lot of titrating. There's a lot of -- there's no set -- it isn't like, for me, where I wake in the morning and I take two pills, and at 10:00, a bell goes off and I take two pills, and at 12:00, a bell goes off and I take two pills.

It's constant feeling out, titrating. And sometimes I will take a half-a-pill. Sometimes, I will take a quarter-of-a-pill. It all depends on what kind of cocktail I have brewing in my brain that day.

(END VIDEOTAPE)

GUPTA: He explained to me that sometimes his mind may want to do one thing, but his brain sort of takes control, causing many of the symptoms you just heard him talk about.

Now, medically speaking, Parkinson's disease is actually pretty straightforward, when you think about it. What you have is a particular part of the brain that produces a chemical known as dopamine. It helps us with motor skills specifically, smooth muscle movements.

But the brain of someone with Parkinson's disease is not producing enough dopamine. Now, why that happens exactly is anyone's guess. But the disease does get progressively worse. And, as things stand right now, doctors can only treat the symptoms, typically, with a pill that looks like this.

It's calls levodopa. And it's the single most effective treatment to control symptoms. Let me give you a little bit of an idea of just exactly how this works.

Now, what you have here is the pill going into the bloodstream, and, subsequently, it goes to the brain, where it's converted into dopamine. But here's the problem. When the pill starts to wear off, the symptoms come back. Sometimes, they're even worse. And that all continues until the next pill is taken.

Eventually, you can develop a tolerance to this medication as well, though there is some help -- some progress really in trying to minimize that. It's sort of -- think of it like sort of a gel version of this particular medication.

It's called Duodopa. And what happens is, the drug gets released via a tube directly into the small intestine. And patients can monitor their levels, must in the same way that a diabetic does with insulin, and be alerted before the symptoms get too severe.

Now, this is currently in the clinical trial stage for approval in the United States, but already approved for use in 34 other countries.

Surgery is also an option for patients not responding well to medication. And the most common nowadays is something known as deep brain stimulation. And I want to give you just a little bit of an idea of how this works.

It blocks abnormal nerve signals that cause Parkinson's symptoms by implanting a battery-operated device about the size of a stopwatch and sending electrical stimulations, which essentially block the abnormal signals from ever reaching the brain.

Now, Michael J. Fox had an operation back in 1998. During his operation, which was called a thalamotomy, Michael was actually awake. He was actually talking to his surgeon.

(BEGIN VIDEOTAPE)

FOX: So, he said, make my -- make your hand shake. And I tried to do and I couldn't. And I felt this disappointment that I couldn't give him what he wanted. Then, of course -- and I said, I can't. And he said, we're done.

And I was like, wow.

GUPTA: The operation was over because they accomplished the goal.

FOX: Yes, they accomplished the goal, which was really
(INAUDIBLE) for me. So, it was just about cessation.
And I had a big tremor on my left side, fully on my left side, and nothing on my right. And so my whole life, working and stuff was about manipulating circumstances, so that I could pin that arm.

GUPTA: Put your hand in your pocket or...

FOX: Put my hand in your pocket or busy it or something, because that helped.

And -- but it just got too much. So, that's when I had the brain surgery. And then, of course, I had brain surgery, and it diminished the effects on my left side, but just true to the progression of the disease, within a few months, my right side started. So, and I made the decision not to have another brain surgery. But...

GUPTA: I don't want to belabor the point, but if they said to you, look, it's not curative, but with stimulation, we can dial it up, dial it down with magnets and possibly really alleviate some of your symptoms, why not do that?

(END VIDEOTAPE)

GUPTA: Michael J. Fox had surgery 12 years ago on the right side of his brain, which controls the left side of his body. The problem was the right side of his body slowly became worse after that. And it's progressed over the years.

He told me pretty candidly about his decision to avoid any more operations.

(BEGIN VIDEOTAPE)

GUPTA: I don't want to belabor the point, but if they said to you, look, it's not curative, but with stimulation, we can dial it up, dial it down with magnets and possibly really alleviate some of your symptoms, why not do that?

FOX: I mean, it's just a personal thing. The next time they go into my brain, I want it to be to get it done. I don't want it to be -- we were joking about the book "When the Air Hits Your Brain." The air already hit my brain too many times.

I want it to -- if there's something that they can do in there that will be curative or restorative or help progression in any kind of much more fundamental way than just a kind of mechanical stopgap, kind of a pacemaker, which is what they have now -- that's just my personal preference.

But it's been tremendous in people's lives. There are hundreds of people I have met, and certainly thousands have had the procedure deep brain stimulation, that it's been, you know, huge, the improvement. People that couldn't walk, people that had a hard time functioning, all of a sudden, have fluidity of movement, because it's kind of de-syncopated the firing in their brain.

GUPTA: The doctors, when they fiddle with your medications, they try different things, what is the -- is there an overall plan? Are they saying, Michael, look, we will just keep fiddling indefinitely here? Or are they saying, look, at some point, you know, we have got to take a next big step, or we think you need to do X? What do they tell you?

FOX: It's about getting -- being comfortable and being functioning, functional on a day-to-day basis. And that's really the thing. It's about my comfort.

And because we -- there is that big next thing. There's surgery, potentially, but, again, I'm weighing that. I tend to lean against it.

GUPTA: Because you don't want to do another surgery unless there's greater promise?

FOX: Well, it's brain surgery.

GUPTA: I'm a brain surgeon, so I...

(CROSSTALK)

FOX: Yes, brain surgeons love it.

(LAUGHTER)

FOX: But -- and, so, yes, actually, there's -- maybe something will come through the pipeline that changes the picture.
But, for now, I'm perfectly -- I can -- if I look back at the last 20 years, and you told me that this is where I would be 20 years from now, after my diagnosis, I would have taken this in a heartbeat.

I'm very happy with my life. I'm very happy with what I'm able to do and what I'm able to accomplish. It's not ideal, but it certainly beats a lot of other options.

(END VIDEOTAPE)

GUPTA: You know, a few years ago, many people, including Michael, were hopeful that stem cells were going to be one of those options.

(BEGIN VIDEO CLIP)

GUPTA: Why don't you talk about stem cells as much anymore?

(END VIDEO CLIP)

GUPTA: Ten years ago, Michael J. Fox started the foundation that now has his name to find a cure for Parkinson's. The foundation is now embarking on a major research project. They're looking for biomarkers for Parkinson's.

(BEGIN VIDEOTAPE)

GUPTA: It's interesting, because a biomarker is some sort of signal that the disease gives off, whether it's a protein or something in the body. It can serve a few different purposes.

Perhaps, like in the case of Alzheimer's, it can give some early clue that someone either has the disease, maybe doesn't have symptoms yet, or is going to develop the disease. But it may give you some more insight into the disease itself.

FOX: It gives you a starting point.
If you want to track the progression of a disease in a patient, now you have to wait until he's symptomatic. But if you have a biomarker, you can track that from its earliest stages. You can say, what is going to be the trigger here that's going to -- not only the trigger that's going to eradicate symptoms or halt progression, but what's the trigger that caused it to start?

If we have -- you know, it's often said that, with Parkinson's, genetics loads the gun and environment pulls the trigger. There's something -- why has no one in my family never had Parkinson's? It's not necessarily that we don't all have the genetic risk. It's that I ran into whatever that trigger was. And these are the things we want to learn about.

GUPTA: When they talk about some of the most potentially effective therapies -- and you have talked a lot about this -- stem cells is something that still comes up. Why don't you talk about stem cells as much anymore?

FOX: Well, it was an urgency of the moment, with that vote coming
up in 2006.

I mean, the simple fact is that patients have the right to insist that federal funders and industry pursue anything that's likely to find an answer, to find a cure.

There are ethical questions. We went through them. We went through them for every side. Reasonable people disagreed. I happen to think that, in the case of eggs, embryos left over from in vitro fertilization, that they were going to be destroyed anyway. Why not help?

But that's another issue. I think that -- I think that just the basic idea of stem cell science, it's part of our portfolio. It's part of things we pursue, but it's by no means the majority of the avenues that we're going down now.

But to shut off any possible inroad to a cure or a breakthrough just seemed to me to make no sense, and especially when attached to a political agenda.

GUPTA: How important is Michael J. Fox to this? How important are you to this mission?

FOX: Well, I think, me, personally, I think I serve as head cheerleader. And perhaps I put a face on it for people that are experiencing it.

I don't want to underestimate that, because I know, when I first disclosed that I was dealing with this, I got an e-mail from a lady who was going into this local store. And she just assumed that the person behind the counter thought she was drunk, because she had erratic movements. And he kind of dealt with her brusquely.
And then she went in after I had kind of disclosed, and he was looking at her. And she said, I have Parkinson's.

And he said, oh, like Michael Fox.

So, I mean, that -- and that really touched me, I mean, because the -- talking about the patient experience, it can be a very lonely experience. And, so, if you feel like there's somebody who's getting up in the morning and is on it -- you know, because cures don't fall out of the sky.

They don't -- we have to go up and get them. And we just assume -- like, I think I always assumed there was a department of cures, that there was a minister of cures, a secretary of cures. But there isn't. It's us.

(END VIDEOTAPE)

GUPTA: Such an important point, the secretary of cures he's talking about there.

So many unknowns to this disease, and how close are we to finding some of the answers?

Well, joining me now are two of the leaders in treating and research in Parkinson's disease. Dr. Walter Koroshetz, he's deputy director of the National Institute of Neurological Disorders and Stroke, and Dr. Bernard Ravina, associate chief of neurology at the University of Rochester. He's also a researcher with the Michael J. Fox Foundation. Thanks for joining us.

GUPTA: He's doing so well. You know, he really had a lot to say obviously. But he did point as well that there are so many unknowns. We don't know what causes this. The treatment for this hasn't changed a lot the last several years and at one point he says, you know, just diagnosing him at such a young age, they weren't even sure he had Parkinson's disease. Dr. Ravina, is that part of the reason that makes it so difficult to make progress here?

DR. BERNARD RAVINA, ASSOC. CHIEF OF NEUROLOGY, UNIVERSITY OF ROCHESTER: It's true. There are multiple factors that may contribute to causing Parkinson's disease, and certainly in people who have early onset or young onset Parkinson's disease, it can be much more difficult to make a diagnosis because there are several other diseases that may be suspected or that you need to rule out first.

GUPTA: He has the disease. I guess there are other things that can sort of mimic it, especially when he has diagnosed. Had symptoms at 29. Was diagnosed at 30. Are there other things that this could be?

DR. WALTER KOROSHETZ, NATIONAL INSTITUTE OF NEUROLOGIAL DISORDERS & STROKE: Well, I think there are a number of disorders that cause degeneration in the same brain areas, and they produce a very similar phenotype. The distinguishing features to Parkinson's disease, I think the one that is the most distinguishing is that the patients respond to the medications in the early stages, where many of the other diseases are not responsive. So this ability to respond to dopamine agonist is usually the cut point that makes you feel certain that someone has Parkinson's.

GUPTA: And he says he clearly responds to it, he clearly has benefit from taking the dopamine which is what is deficient in the brain in some of the Parkinson's.

KOROSHETZ: Correct.

GUPTA: He talked a fair amount and obviously the foundation very interested in biomarkers. First of all, tell us a little about what biomarkers are and why is it so important as we move forward?

RAVINA: Sure. Well, biomarkers are a characteristic or something that can measure that tells you about the underlying disease process. So not the symptoms, but what's causing the symptoms. A good example is being able to measure blood sugar in diabetes. It helps you make the diagnosis and it also helps figure out if people are responding to the treatment.

In Parkinson's disease, we really don't have biomarkers that tell us what the underlying disease is doing in the brain. And it's a little bit more challenging because the measures that we're interested in are in the brain. So it's not necessarily quite as simple as getting a blood test.

GUPTA: So there's something that might be that you can measure that tells you that someone, first of all, has Parkinson's, and a specific target for a medication as well?

KOROSHETZ: Right. Well, I think that's really the key. In my mind, the biomarker significance is a measure that you can target with a drug or therapy that increases the probability that you're going to respond to that therapy.

GUPTA: Five-year study, $40 million, several countries around the world?

RAVINA: That's right. This is one of the first large-scale international efforts to develop biomarkers that will tell us about the progression of Parkinson's.

GUPTA: Right.

RAVINA: And as Walter was saying, exactly the point, the goal here is to be able to use these biomarkers to help develop drugs that will slow the progression. So if we can use them to get a read --

GUPTA: Right.

RAVINA: -- on whether or not the drugs are really hitting that process, we can really move that process along more quickly.

GUPTA: A couple of things, we only have a little bit of time left. But
stem cells was something that Michael J. Fox used to talk a lot about. He doesn't talk as much about it. Why not? Is there less promise? There was a lot of enthusiasm, Dr. Ravina.

RAVINA: I don't know that there's less promise. Certainly it's a controversial issue. But what I think what's key in Parkinson's is that we pursue multiple different avenues to treatments. Stem cells may work, but there are also other ways that we can go about addressing the progression.

KOROSHETZ: I think the key thing to know is that the genetics has really opened the door because it isolated a defect in a protein called synuclein in a particular family that got Parkinson's. And that opened the door because what we found after that was that everyone with Parkinson's has this synuclein problem. And it occurs in the brain and in the nerves way before you get the symptoms. So now, we know kind of what we might be able to go after to get the treatment.

GUPTA: A little forerunner --

KOROSHETZ: Correct.

GUPTA: -- gives you a little prediction. I think we can all agree on this. I mean, he is the eternal optimist.

UNIDENTIFIED MALE: Yes.

GUPTA: I mean, and always looking up.

UNIDENTIFIED MALE: Yes.

GUPTA: He does call himself an eternal optimist. When we return, he's going to explain why he also calls Parkinson's disease a gift. Stay with us.

GUPTA: Michael J. Fox calls himself an incurable optimist. And he called Parkinson's a gift. A gift that keeps on taking, as he put it. Not surprising. He was skeptical when doctors told him the tremors that began when he was just 29 years old were signs of Parkinson's. It's a disease that typically strikes people after the age of 50.

(BEGIN VIDEOTAPE)

GUPTA: Did you believe them when they told you?

MICHAEL J. FOX, ACTOR: No, I thought they were crazy. I felt bad for the doctors afterward because I was -- yes, I was too funny now, but I was indignant. I was like, no, you made a mistake. Not only because I was young, but because my life had been so charmed to that point, that I thought, this has to be some kind of error. But as I pursued second opinions and third opinions and it became clear that was the situation.

GUPTA: Do you remember what you told, you told the doctor? Was the doctor shocked that you went to other doctors? Or what did he do?

FOX: Yes, I did. I went -- I saw the original doctor, the diagnosing doctor. And then I saw a couple other prominent, you know, neurologists. I mean, they weren't as -- it wasn't the kind of movement disorder specialty that there is now. There's certainly people that focused on Parkinson's, not in the way they do now. But I saw them. And I finally ended up with the big (INAUDIBLE). I won't mention his name but he was quite an esteemed neurologist. And he was very brusque. He was insistent when I first came in. No, you're too young. No. And I thought, oh, this is good. And this guy is a little grumpy, but we may get to the truth here. And then -- and then sure enough, he finished his examination and said, no, you have Parkinson's.

GUPTA: I have so many patients I see in the office and, you know, sometimes, I tell them news that's not great. And one thing they understandably ask is why me? And obviously, there's not an answer to that question. But did you ever ask yourself why you were --
FOX: No, I went to, it's not me. My first response was, it was a mistake as we talked about earlier.

GUPTA: The doctors made a mistake.

FOX: No, I didn't -- I didn't get there. I did go through a long period of kind of denial about it and hiding it and wondering what was going to happen. How fast it was going to happen. But there was a clear period around 1993-'94, two years after the diagnosis where I just got it. I just accepted it. And I realized that there's a real saying that my happiness grows in direct proportion to my acceptance and in direct proportion to my expectation. You know, it's just about it. This is what it is. And so now what?

GUPTA: So once you were not in denial, you think you were happier?

FOX: Yes, absolutely. Because when you can look at the truth of something, then I mean, that's what it is. It is what it is. Now, you have options. The only thing I don't have a choice about is whether I have Parkinson's. Everything else is my choice. And that's incredibly liberating. That's much more liberating than the physical (INAUDIBLE) of this disease are limiting.

GUPTA: Are there things that you particularly miss that you can't do? I mean, things that you say, God, I really just wish I could do this still?

FOX: No.

GUPTA: You did everything.

FOX: I did everything I did before. Yes, I know. I play hockey. I play golf. I play guitar with my kids. I mean, if it seriously limited or restricted or adversely affected my ability to react with my kids, I think that would be something that would be hard to deal with.
I go back to my reasons for starting this foundation. If you -- I use this analogy a lot but it's really apt. If you step off a curb and get hit by a bus, the impact in your life is immediate and catastrophic. And you have no options. You just -- it's the effect of whatever happens there. With Parkinson's, it's like, you're crossing the road and you get stuck in the middle. And you know the bus is coming. And you can't get out of the way. So you can kind of freak out and you go, oh, that bus is going to hit me at some point, even though you don't know how fast or how big or where. But you can be stuck in that result that this bus is going to hit you. Or you can use the time you have before the bus gets there to try to change the route. And that's what we try to do. You know, methodically, but with a degree of urgency, try to connect the dots. And get this done.

(END VIDEOTAPE)

GUPTA: And coming up, why Michael J. Fox has thrown vanity right out the window.

(BEGIN VIDEO CLIP)

MICHAEL J. FOX: Whoa! Oh. It was great. Everything was great!

(END VIDEO CLIP)

GUPTA: That was Michael J. Fox, obviously in "Back to the Future" shot 25 years ago. You can believe it? There's still no time travel. There's no flying DeLoreans and there's no cure for Parkinson's.

(BEGIN VIDEOTAPE)

FOX: You know, vanity goes out the window very early. Once you kind of accept this and you decide to move forward with it and react positively, you start to realize it doesn't matter what you look like. It matters what you can get done, what you can do.

GUPTA: But the teenage girls all across the world had your pictures up on their walls.

FOX: Yes, that's right. Now I got teenage daughters with pictures of guys at their walls.

GUPTA: Vanity goes out the window. I mean, what you mean by that is that this isn't about how you look, it's about trying to move the mission forward?

FOX: Right, exactly. And I'm really excited about it. I mean, again, with the foundation, in 10 years we've been able to fund somewhere near $200 million.

GUPTA: That's an incredible number, $200 million. And I've seen the funding budgets at large organizations including the National Institutes of Health. $200 million can get things done.

FOX: Yes, we were definitely having an impact. And when I came into this, I obviously had the pain and lack of experience in these kinds of things so I can make broad-sweeping pronouncements and/or objectives and then kind of go back and go in and hopefully they'll be carried out, and they were. Like, I didn't want this to be a bank. I didn't want to start to have an endowment. I wanted the money to come in and go out. I wanted to speed up research and have an option for researchers who were on to something, whether it was a big question or just a little question like how to solve the next bigger question. But get them funding as quickly as possible. And we were able to do that. And then it expanded into other new areas of philanthropic research. And it's been an amazing experience.

GUPTA: You described your life as being front-loaded, meaning you accomplished a lot of things very early in life. And I read your books. You are so optimistic. And it's not to say that you shouldn't be. But is there a lesson there for other people? What keeps you so optimistic?

FOX: It's like being in the moment. It's just like there's no more important moment than right now. And I think, you know, I say to my wife sometimes, if you get caught up in the worst case scenario and it doesn't happen, you've wasted your time. And if you are caught up in the worst case scenario and it does happen, you've lived it twice. You know, there's no -- to be prepared and to informed and to know what the future may bring, but it's also important to celebrate right now what you can do right now.

(END VIDEOTAPE)

GUPTA: And coming up, Michael J. FOX tells us what he sees in his future and also the future of his foundation.

(BEGIN VIDEO CLIP)

MICHAEL J. FOX, ACTOR: What do you see? An actor? An athlete? How about two people who share a common illness, no different than the millions of others with Parkinson's disease. Look again, you'll see two people who won't stop fighting until there's a cure.

MUHAMMAD ALI, BOXING CHAMPION: I'm still bad. I think I'll make a comeback.

(END VIDEO CLIP)

GUPTA: Now, when Muhammad Ali hit you, did that hurt?

MICHAEL J. FOX, ACTOR: No. What hurt was we did a promo. And I said -- he said how tall he was. And then I said I'm 5'1." And he said -- 5 foot. There's a (INAUDIBLE).

GUPTA: What did they say is the progression for you of Parkinson's?

FOX: It's the same. I mean, my doctor says there is no predictable path. Again, I could be looking for milestones. On some course, that I'm projected to go down. I could miss milestones that are coming on another path. It really is a day-to-day thing. So there's no point knowing of the journey where you get to a place that triggers these options -- these continued disease. It really isn't like that.

GUPTA: I mean, you don't have the morose, more morose conversations about lifespan or --

FOX: I have more morose conversations than anybody about anything.

GUPTA: Probably a good thing.

FOX: Yes.

GUPTA: Always looking up.

FOX: Always looking up, absolutely. If you got mice, you don't have rats. Someone told me that. If you have mice, you don't have rats. Because the rats would kill the mice. So if you have mice, that's a good sign.

When I'm occupied, a lot of times I can do things. There are times when I can't. But it's -- I go on the -- I go on the -- I golf. I'm a terrible golfer. And I started golfing in my 40s with Parkinson's. If that isn't optimism, I don't know what is. But I just do what I want to do. And I just work with what I show up with that day. And -- but that's me. And again, I'm very lucky in a lot of ways.

GUPTA: What's the legacy of the foundation going to be?

FOX: Well hopefully, we'll accomplish our mission and in some way, facilitate a solution to this puzzle. You know, it's completely soluble. You know, we look at the things we've done, we've accomplished as a species, it really seems doable. It's just a matter those of us who are affected by it and concerned about it do what we can, whether it's clinical trials, whether it's supporting our foundation or other foundations, or politically or whatever. But just know that you have an impact on the course (INAUDIBLE). And if you insist on something, and you're willing to give what you need to give in order to make it happen, you know, it's doable. It's accomplishable.

(END VIDEOTAPE)

GUPTA: You know, I spent over an hour and a half with Michael, and I can tell you that optimism you just heard, it's infectious. And after the break, we'll tell you how you can join the fight. Stay with us.

(BEGIN VIDEO CLIP)

MICHAEL J. FOX, ACTOR: We know you're a big athlete and runner. So did you run the marathon, I urge you to run for Team Fox.

(END VIDEO CLIP)

GUPTA: You can see Michael was recruiting me there to join Team Fox. He's pretty persuasive. You know, he joins athletes all around the country, cheering them on for helping him find a cure to Parkinson's disease.

A lot of information was discussed this hour. We want to put it all in one place for you to make it as easy as possible to get involved. Go to CNN.com/impact. Find links to learn more about Parkinson's. Sign up for the latest clinical trials or simply make a donation.

Thanks for joining me tonight. I'm Dr. Sanjay Gupta. More news on CNN starts right now.

via transcripts.cnn.com

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: do okt 28, 2010 1:20 pm 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
In de hoofdrol
Hans Bogers heeft Parkinson: “ik ken het woord progessief nu alleen nog in negatieve zin”
Door Loes Rietvelt
Wassenaar is een bijzonder dorp. Veel variatie in natuur, een uiteenlopende bebouwing en misschien wel het meest interessant: veel bijzondere inwoners, zowel jong als oud, die op diverse manieren een rol spelen in het dorpsleven. De Wassenaarder, de krant voor alle Wassenaarders, wil graag die bijzondere dorpsgenoten aan u voorstellen.
Een afspraak maken met de 60-jarige Hans Bogers lijkt in een eerst telefonisch contact niet gemakkelijk. Zijn stem klinkt onduidelijk en monotoon. Hans blijkt echter een bijzonder innemende man te zijn, die zonder enige terughoudendheid vertelt welke invloed de ziekte Parkinson heeft op zijn leven.
Pas 54 jaar oud was Hans Bogers toen hij een zware hersenbloeding kreeg. Een half jaar lang zweefde hij tussen leven en dood. Na die periode verliep het herstel niet naar verwachting. De oorzaak bleek Parkinson te zijn, een progressieve hersenziekte waarbij de zenuwcellen langzaam afsterven. “Zoek maar een verpleeghuis voor hem”, luidde het advies van de artsen. Inmiddels zijn we zes jaar verder. De ziekte heeft Hans sterk in haar greep. Ondanks dat speelt hij een belangrijke rol binnen de Wassenaarse Parkinsonvereniging. Hans vanuit zijn eigen woonkamer: “Mijn levensperspectief is volkomen gekanteld. Ik kan heel veel dingen niet, maar sommige wel. Lopen gaat langzaam, mijn vingers kan ik niet stil houden, concentreren is lastig en ik heb veel last en pijn in mijn tenen. Mijn stem klinkt vlak en het is net of ik een gezichtsmasker draag. Vroeger vond ik het woord progressief in politieke zin leuk. Nu betekent het in het kader van mijn ziekte alleen nog maar inleveren. Toch vind ik het belangrijk er te zijn voor anderen, ook omdat je door deze ziekte gemakkelijk in een isolement belandt. Ik ben een aanspreekpunt voor de leden van de Parkinsonbeweging en heb niet lang geleden nog een reünie georganiseerd. Dit niet alleen voor leden uit Wassenaar,, maar ook voor mensen uit Katwijk en omgeving. De opkomst was met veertig mensen succesvol te noemen. Daarnaast ben ik initiatiefnemer van de zogenaamde salsa-beweging.
Dansen
Het klinkt onwaarschijnlijk, maar Salsa-dansen doet veel Parkinsonpatiënten goed. “Het is voor ons altijd heel moeilijk om op gang te komen. Salsa-muziek maakt echter iets los, we kunnen bewegingen maken die anders niet lukken. Dat geldt niet alleen voor mij, maar het is een openbaring voor alle mensen met deze ziekte. Inmiddels heeft het zich als een olievlek over heel Europa verspreid en beginnen veel patiënten hun dag met salsadansen.”
Van hulpverlener tot hulpontvanger
Voor zijn ziekte had Hans een veelbewogen leven. Zo heeft hij een discotheek met cursuscentrum en restaurant gehad en werkte hij voor zijn ziekte als hulpverlener o.a. in de psychiatrie, verslavings- en gehandicaptenzorg. Nu is alles veranderd. “Het busje komt nu voor mij.” Zijn gevoel voor humor is hij ondanks alle beproevingen niet verloren. “Er is botox in mijn tenen gespoten om mijn spieren te ontspannen, veel geholpen heeft het niet, ze zijn er alleen wel een stuk jonger op geworden.” Niet alleen zijn humor, maar ook zijn spiritualiteit zorgen ervoor dat hij geen verbitterd mens is geworden. “Al voordat ik ziek werd had ik me verdiept in de leer van het Sjamanisme. Dit is een overkoepelend begrip voor traditionele religies en praktijken uit verschillende culturen.”
Wellicht wilt u naar aanleiding van dit artikel in contact komen met Hans Bogers. Zijn telefoonnummer is tijdens kantooruren 0703462217. Mocht u informatie willen hebben over deze verwoestende ziekte dan kunt u een kijkje nemen op http://www.parkinson.plaza.nl of op http://www.aerofit.nl/medisch/parkinson.

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: vr okt 29, 2010 3:48 pm 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
Chartres is een oude bedevaartsplek waar pelgrims al sinds Keltische tijden naar deze krachtplaats afreisden. Het maakt onderdeel uit van de route naar het bekende bedevaartsoord Santiago de Compostella. Tijdens deze tocht wordt door deelnemers via een dagenlange voettocht een sfeer van contemplatie gezocht. In tegenstelling tot het moderne toeristische reizen ligt de nadruk op eenvoudige accommodatie en niet op een grote consumptiedrang. De begeleidende docent van de excursie, dr. Harry Salman heeft zich toegelegd in het onderzoek naar nieuwe vormen van spiritualiteit en het sociale leven en behaalde zijn doctorsgraad in de filosofie. Hij publiceerde verschillende boeken over dit onderwerp en ook over Chartres schreef hij een brochure genaamd: ´Het Geheim van Char tre. Speciale belangstelling heeft de Chartres historie voor hem en van hieruit begeleid hij jaarlijks groepen naar Chartres waar hij tijdens rondleidingen en in nagesprekken meer over de rijkdom van deze bedevaartsplaats weet te vertellen. In het centrum van de stad staat de kathedraal die door velen wordt gezien als het hoogtepunt van de Gotische kathedralenbouw. Chartres is ook de plaats waar de oude Druïden van Gallië hun jaarlijkse bijeenkomsten hielden. Ook kende Chartres een grote Maria verering en was het de plaats waar de zeven Vrije Kunsten tot bloei kwamen. Op heilige plaatsen beleefden mensen vroeger lichamelijke en psychische transformaties, zodat zij een diepere verbinding met zichzelf en met hun geestelijke vermogens kregen. Dit proces werd geïntensiveerd door de daar aanwezige energetische krachten van de aarde en kosmos. Wie er de tijd voor neemt en zich ervoor openstelt kan op geheel eigen wijze een toegang verkrijgen tot het geheim van Chartres. Het is een geheim dat te maken heeft met de geboorte van een nieuwe mens.
Eeuwenlang krachtplaats in Europa
De Romeinse veldheer Julius Caesar schreef al in 53 voor Christus dat de druïden jaarlijks in het centrum van Gallië bijeenkwamen. Uit alle delen van het land kwamen dan mensen die geschillen met elkaar hadden om zich te onderwerpen aan het oordeel van de druïden. Er is goede reden om aan te nemen dat het huidige Chartres de plek van samenkomst was. Caesar’s vermelding had te maken met een grote, tegen de Romeinen gerichte, opstand om de druïdecultuur te behouden. De druïden waren de geestelijke leiders van de Kelten, die vermoedelijk 2500 jaar geleden vanuit Midden-Europa Frankrijk waren binnengedrongen. De druïden (zowel mannen als vrouwen) vervulden de functie van priester, rechter, leraar, arts, en astronoom. Speciale groepen onder hen waren de barden, zangers die de geschiedenis in liederen bewaarden en zieners die de toekomst voorspelden. Deze ingewijden konden communiceren met geestelijke wezens, zoals natuurwezens en engelen. Ook werden in deze oude culturen, die vanaf 5000 v. Chr. ontstonden de bewegingen van de zon, maan en planeten zorgvuldig in de gaten gehouden. Stonehenge in Engeland is hier een ander voorbeeld van. Door bepaalde punten aan de horizon te markeren ontstond een kalender waarin feesten werden vastgelegd, vooral aan het begin van de seizoenen. Het ligt voor de hand de heuvel van Chartres gebruikt werden voor astronomische waarnemingen. Een ander veronderstelling is dat op de heuvel van Chartres een of meer rechtopstaande stenen (menhirs) zijn geplaatst. In de omgeving zijn dergelijke stenen nog veel te vinden. Hun functie is niet wetenschappelijk aangetoond, maar aangenomen wordt dat zij als antennes energetische stromen opvangen en uitzenden. In de megalithische tijd werd een grootnetwerk van menhirs aangelegd mede om de vruchtbaarheid van de aarde te bevorderen. In Chartres bevindt zich ook een waterput, waarvan het metselwerk dateert uit de eerste eeuwen van onze jaartelling. Het water uit de put gold in de middeleeuwen als geneeskrachtig en werd door zieken en pelgrims gedronken.
De kathedraalschool
In de mysterieplaatsen van de druïden werd onderzoek gedaan naar de geheimen van de natuur. Tegenover de weg van de macrokosmos stond in het zuiden van Europa en in Egypte een weg in de microkosmos, waarop kennis werd verkregen over geheimen van de eigen ziel. In de ontwikkeling van het christendom zijn deze, aanvankelijk gescheiden wegen van spiritueel onderzoek met elkaar verbonden. Daarbij werd de mens gevraagd om enerzijds zijn waarnemingsorganen en denkvermogen te scholen en anderzijds met het verkregen oordeelsvermogen af te dalen in de diepten van zijn ziel om de krachten te leren kennen die in de wil werken. Hiertussen opent zich een nieuw veld voor het gevoel dat moet worden ontwikkeld om op een bewuste wijze vorm te geven aan onze sociale relaties. Dit is echter een taak voor vele eeuwen, maar in de loop van de tijd nemen steeds meer mensen deel aan dit grote scholingsproject dat met de geboorte van de filosofie begonnen is. In Griekenland zijn in de 4e eeuw voor Chr. twee grote filosofische stromingen ontstaan± de scholen van Plato en Aristoteles. Plato richtte de aandacht op de geestelijke wereld achter de zintuiglijke werkelijkheid. Om die waar te nemen zijn hogere kenwaarden nodig. Aristoteles echter bestudeerde de zintuiglijke waarneembare wereld en legde de nadruk op de ontwikkeling van het denken in heldere begrippen. Uit hun scholen zijn het Platonisme, dat een mystieke inslag heeft, en het meer wetenschappelijke Aristotelisme voortgekomen. Na de ondergang van het Romeinse Rijk moest de cultuur in West-Europa opnieuw worden opgebouwd. De weinige onderwijsinstellingen die nog bestonden, gebruikten tekstboeken uit Rome, zoals de boeken over de zogenaamde Vrije Kunsten waarin de basiskennis van de Oudheid was samengevat.
De Vrije Kunsten
Het lesprogramma van de school werd gevormd door de zeven vrije kunsten aangevuld met geneeskunde, architectuur en theologie. Deze kunsten omvatte drie vakken die gericht waren op de omgang met het woord in het schrijven, het denken en het spreken: de grammatica. De dialectica of logica, en de retorica. Daarnaast vier vakken waarin de mathematische orde van de wereld werd onderwezen; de rekenkunde, de geometrie, de muziek, en de astronomie. De onderwijsfilosofie was die van het Platonisme. Daarom ging het in deze vakken niet om het ontwikkelen van intellectuele vaardigheden, maar om het verkrijgen van een toegang tot de geheimen van de mens en de kosmos.
Een scholingsweg
Op deze scholingsweg werkte de student in een gemeenschap van leraren en medestudenten aan zijn eigen inwijding, dat wil zeggen aan het verkrijgen van een toegang tot de geestelijke wereld. In de kathedraalschool van Chartres werd deze scholingsweg gezien als een bijdrage aan het herstel van de oorspronkelijke natuur van de mens, die door de zondeval verloren was gegaan. In de school van Chartres , als een van de eerste in Europa ook de resultaten van de Arabische wetenschap bestudeerd.
De school van Chartres stond in een kosmisch georiënteerd christendom dat Keltische wortels en een scholingsweg aanbood die de mens wilde terugvoeren tot zijn kosmische oerbeeld. Zoals de oude druïdenschool wilde zij bijdragen aan de geboorte van een nieuwe mens. Het rationele denken begon zich te ontplooien in de toewending naar de wereld van materie. Niettemin heeft de school van Chartres in de vorm van de gotische kathedraal een onschatbare erfenis achter gelaten die de moderne mens uitnodigt om de middeleeuwse scholingsweg van het christelijk Platonisme opnieuw te ontdekken.
Het Labyrint
De filosofie van het licht werd uitgewerkt in het christelijke Platonisme; het licht heeft een goddelijke oorsprong en verleend schoonheid aan de zichtbare dingen. De architectuur van het licht verheft de ziel van de materiële naar een immateriële werkelijkheid. God is Licht. Voor de middeleeuwse mens was de kathedraal van Chartres een beeld van Maria, die op haar beurt weer als beeld van de menselijke ziel werd beleefd. Wie de kathedraal binnentreedt, kan ervaren in de wereld van de eigen ziel binnen te stappen, maar dan in harmonische en zuivere toestand gebracht waarin geestelijke vermogens kunnen worden geboren die tot de nieuwe, nog onzichtbare mens in ons behoren. In de middeleeuwen trokken de pelgrims zingend (en misschien ook wel dansend) de kerk binnen om direct via een trap af te dalen in de benedenkerk, voor een bezoek aan de kapel van de onderaardse Madonna. In de bovenkerk gingen zij vervolgens het labyrint binnen. Dit werd gezien als een symbolische weg door het leven naar Jeruzalem. Deze weg is 261,5 m lang en werd op een bepaalde wijze gedanst, ook door de priesters. Het labyrint is door de Vikingen naar Normandie gebracht en in de Franse kerken geïntroduceerd. Volgens dr. Harrie Salman is het labyrint een afbeelding van de kosmos en werd het gebruikt bij inwijdingen. Wie er binnenging maakte een reis door de planetensferen. Het bereiken van het centrum maakte de mens bewust van zijn incarnatieproces en wekte zijn ik. In Chartres kan het lopen van het Labyrint leiden tot een nieuw bewustzijn van het eigen leven en van de kracht van het ik die nodig is om in het eigen centrum te staan.
De terugkeer van de Platonici
In de zomer van 1924 sprak Rudolf Steiner voor het eerst over de school van Chatres, Hij wees er toen op dat tussen in de geestelijke wereld een ontmoeting had plaatsgevonden tussen de stromingen van Plato en Aristoteles. Afgesproken werd dat deze stromingen, die steeds na elkaar hadden gewerkt, aan het einde van de 20e eeuw zouden samenwerken. Leerlingen van Steiner zouden in de tweede helft van de eeuw weer op aarde komen om met de teruggekeerde filosofen uit de school van Chartres aan de verdere spiritualisering van het menselijk denken te werken. Het is niet zo moeilijk om mensen met Platonische (“vrouwelijke”)kwaliteiten aan te wijzen. Zij beschikken over het beeldend denken en voelen zich niet thuis in een wereld van extreem intellectueel –mannelijk- denken. Zij zoeken samenhangen en ontwikkelen holistische visies. Zij voelen zich sterk met de natuur verbonden. Zij stellen in wetenschappelijke discussies morele vragen aan de orde. Zij hebben creatieve, kunstzinnige en therapeutische vermogens en willen die gebruiken om anderen te helpen. In hun leven ook sterke sociale impulsen die zij willen verwerkelijken in nieuwe gemeenschappen. Het Chartres van de moderne tijd is niet meer een druïdeheiligdom, een filosofische school of een gotische kathedraal,maar een plaats waar een levend spiritueel denken en nieuwe vermogens worden ontwikkeld, waar mensen zoeken naar grotere samenhangen en morele vragen stellen, waar ecologische groepen actief zijn, waar kunstenaars de creatieve vermogens van anderen helpen ontwikkelen, waar therapeuten anderen helpen hun problemen op te lossen, en ook waar mensen met elkaar nieuwe vormen van gemeenschap ontwikkelen. Het gaat hierbij niet om grote ingewijden, filosofen of bouwmeesters, maar om mensen die in zichzelf nieuwe vermogens ontdekken en ontwikkelen, en in staat zijn anderen daarbij te helpen. Een bezoek aan de kathedraal van Chartres kan een terugkeer zijn tot de bron van spirituele impulsen waarmee we ons (misschien opnieuw) willen verbinden. Chartres is een plaats van geboortemysteriën. Opmerkelijk is ook dat de kathedraal nooit is gebruikt als begraafplaats, dit in tegenstelling tot veel andere kerken. De geschiedenis van het heiligdom laat zien dat de geboorte van een nieuwe mens met nieuwe kwaliteiten een heel geleidelijk en noodzakelijkerwijs ook een sociaal proces is.
Persoonlijke ervaringen
Zoals ik al eerder heb vermeld was dit niet mijn eerste bezoek aan Chartre. Vóór mijn hersenbloeding in 2004 was ik ook al in de kathedraal geweest. Toen wij door het glooiende Franse landschap vanuit de auto de imposante torens zagen opdoemen was mijn geheugen volkomen blanco. Ook toen wij door de smalle staten van de stad wandelden was er geen herkenningspunt. Desondanks was er een prettig gevoel van welkom om samen met een groep studenten aanwezig te zijn bij deze oude bedevaartsplaats. Gezeten in een plaatselijke horecagelegenheid dronken wij koffie en aten croissants terwijl de begeleider vanuit de Leidse Hoge School dr. Harry Salman de vele vragen op deskundige wijze beantwoordde. Vragen die gericht waren op het belang van deze oude bedevaartsplek voor de moderne mens. Ik voelde mij ondanks dat ik geen student was aan de Leidsche Hoge School opgenomen tussen de studenten. Wel had ik in de nauwe Franse straten problemen met het lopen over het ongelijke plaveisel.
Toen ik nog met gehandicapte mensen werkte heb ik een elektrische rolstoel tegen mijn knie gekregen en heb sindsdien last van beschadigd kraakbeen. Dit zorgt er ,ook bij rust, voor dat ik altijd een pijn in mijn knie voel. Een gevoel dat nog versterkt wordt door ongelijke wandelpaden. Gelukkig had ik een gehandicaptenparkeerkaart bij mij, zodat we bij de meeste toeristische plekken een goede plaats konden vinden.
Aangezien Nisha graag vegetarisch eet hadden we in het vleesrijke Frankrijk nog een flinke klus om een vegetarisch restaurant te vinden. Na een goede tip vonden we uiteindelijk nog een Indiaas restaurant met foto’s aan de muur van de bekende Taj Mahal tempel in India.
Aangezien we deze beide in het echt hadden aangeschouwd smaakte de vegetarische maaltijd extra goed.
Het Labyrint
Een speciale ervaring was het lopen van het labyrint, zoals hierboven beschreven.
Tijdens de dagelijkse kerkroutine was het labyrint niet zichtbaar omdat er stoelen op de vloer van de kapel waren geplaatst. Eénmaal per week werden de stoelen verwijderd en stroomden honderden mensen vanuit alle windstreken en nationaliteiten samen om in stilte de rondgang over het labyrint te maken.
Sommige mensen droegen een kaarsje in de hand om kracht en genezing voor een dierbare te vragen. Voor mij was het een intense ervaring om tussen de muren van de oude kathedraal langzaam een ronde te lopen door het labyrint. Veel herinneringen aan gebeurtenissen uit het verleden kwamen spontaan bovendrijven. Het geheel leek wel een meditatieve oefening waarbij flarden verleden zich aandienden. Goede voornemens waren in deze bijzondere sfeer vanzelfsprekend. Vrede op aarde in de harten van alle mensen leek zo voor de hand te liggen dat het vreemd was om even later weer tussen de luid toerende auto’s te staan. Ook bezochten wij een reguliere kerkdienst , waarbij in de imposante kathedraal slechts een handjevol bezoekers aanwezig waren. Het getuigde van het afbrokkelen van het traditionele geloven en maakte duidelijke dat de mens zich altijd geplaatst ziet voor zingevingvragen. Dat hierbij de vormen van contemplatie veranderen was overduidelijk.
Het onderhoud van het gebouw zou een vermogen kosten en zou door een kleine groep gelovigen nooit op te brengen zijn. Gelukkig hoorden wij dat de restauratie van de kathedraal nu vanuit een Europees stimuleringsfonds gesteund wordt.
Inderdaad was sprake van restauratiewerkzaamheden, waarbij de oorspronkelijke bebouwing weer in oude glorie zichtbaar werd.
Ook het feit dat vroeger in de kathedraal open vuren werden gebruikt als verwarming voor de bezoekers zorgde voor een grauwsluier, die nu op een aantal plaatsen was verwijderd.
Hierdoor kreeg men een blik in de oorspronkelijke schoonheid van het monumentale gebouw.
Zelf had ik nog last van verschillende aanpassingsproblemen.
Aangezien ik voor de ziekte van Parkinson een medicijnpomp aan mijn lichaam heb dien ik ook hiervoor de nodige verpleegkundige handelingen, zoals wondverzorging te verrichten. Thuis staat alles op zijn bekende plaats, maar met iedere hotelkamer was ook de routing weer anders. Voor de medicijnpomp dien ik iedere dag een nieuwe medicijncasette aan te sluiten.
Aangezien deze altijd gekoeld moeten blijven worden mijn reizen buiten de deur altijd vergezeld van een koelkast in de auto. Ik reis dan van koelkast naar koelkast. Dan is het wel handig om de koelkast in de buurt te hebben, want nadat de pomp aangekoppeld is dien ik nog een uur in bed te blijven liggen vóórdat de medicatie aanslaat.
Als ik dan ga douchen moet de pomp weer afgekoppeld worden, zodat voordat ik toonbaar ben al enige uren zijn verstreken.
Het voordeel van deze medicatietoediening is dat deze via een sonde rechtstreeks in de dunne darm wordt ingebracht. Hierdoor wordt de maag gespaard. Vóór deze tijd nam ik orale medicijnen, maar ten gevolge van het progressieve karakter van Parkinson is ook de spijsvertering in de loop der tijd minder dan bij gezonde mensen. Dankzij deze medicijnpomp ben ik verlost van de opname fluctuaties die ik bij orale medicatie nog wel ondervond. Het verschil omschreef ik als volgt: “Van een rondspringende Skippybal ben ik nu veranderd in een tractor die door de zware klei ploegt.`


Het iedere keer op een andere plaats aanwezig zijn deed mijn gebruikelijke thuisroutine verdwijnen en hierdoor ontstond een zekere mate van onzekerheid voor mijn functioneren. Ook het andere voedsel zorgde voor een hindernis, waarbij ik veel tijd nodig had om de Franse toiletten van binnen uit te bestuderen.
Desondanks ben ik erg dankbaar dat ik deze reis kon maken en denk ik met veel plezier terug aan de leerzame en boeiende tijd die ik in Chartres mocht doorbrengen.
Hans Bogers
Aantal woorden 2849
Literatuur:
Het Geheim van Chartre, Wegwijzer 4. ABC Antroposofie, 2004, Assen dr. Harry Salman
Michael Ladwein, Chatres, complete gids voor de kathedraal

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: di nov 02, 2010 2:07 pm 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
Een geluk bij een ongeluk- 16-03-2010 Hans Bogers
In de vroege ochtend van 23 augustus 2004 reed een ambulance met zwaailicht het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC) binnen.
In de ambulance lag ik bewusteloos met mijn vrouw Nisha aan mijn zijde.
Ik was de dag ervoor teruggekomen uit Brazilië en had een lange intercontinentale vlucht achter de rug. In bed merkte mijn vrouw een snurkende ademhaling op en ook was ik buiten bewustzijn. In eerste instantie heeft Nisha mij laten slapen, maar uiteindelijk bleek ik niet wekbaar. Nisha belde daarop 112, waarop de eerste wonderbaarlijke gebeurtenis zich voltrok.
Ik woon in Wassenaar en deze plaats valt qua ziekenhuisindeling onder Den Haag.
Toen de ambulancebroeders mij naar Den Haag wilden brengen stond Nisha erop dat ik naar het LUMC zou worden gebracht.
Hiervoor werd gelukkig toestemming verleend en deze beslissing zou later mijn leven blijken te hebben gered. Dit aangezien de specifieke vorm van hersenbloeding die ik bleek te hebben niet in Den Haag behandeld had kunnen worden
Toen ik op de EHBO afdeling binnenkwam braakte ik voedsel uit, waarop ik snel werd geaspireeerd en geintubeerd. De inderhaast uit zijn bed gebelde neurochirurg liet daarop CT scans van mijn hoofd maken waarop te zien was dat er sprake was van een grote lobaire bloeding links frontaal en een subduraal hematoon. Hierna werd een angiogram gemaakt waarop een durale AV fistel te zien was. Dit is een verworven aandoening die anders behandeld dient te worden als een gangbare hersenbloeding. Ook kan deze aandoening uitsluitend in gespecialiseerde ziekenhuizen –zoals het LUMC -behandeld worden. Bovendien was dit het laatste vrije bed op de Intensive Care van het LUMC.
Bij een tweede operatie door middel van boorgaten in mijn hoofd werd de spanning in de bloedstolsels opgelost en het aneurysma werd geclipt. Ik werd overgeplaatst naar Medium Care. Toen kreeg ik een longontsteking waardoor mijn conditie niet goed genoeg was om nogmaals geopereerd te worden. Gedurende deze periode was er ook sprake van slechte zorg. Zo heeft mijn vrouw mij drijfnat van urine aangetroffen waar ik geruime tijd in een natte luier in bed gelegen had, zodat mijn billen rood uitgeslagen waren. Ook bemerkte zij achteruitgang van mijn functioneren, waarvoor zij lange tijd geen gehoor kreeg bij de verpleging. Uiteindelijk werden deze klachten door het personeel erkend, maar dit heeft wel lang geduurd. De klachten leidden er uiteindelijk toe dat ik weer teruggeplaatst werd naar Medium Care en dat de gehele afdeling gesloten werd.
Ondank dat alle operaties goed waren verlopen bleek ik niet op te knappen. Mijn vrouw werd zelfs het advies gegeven om een verpleeghuis voor mij te gaan zoeken. Inderdaad heeft zij toen verschillende verpleeghuizen in de regio bezocht. Uiteindelijk ging ik toch eerst naar een revalidatiecentrum, waar de verpleging vermoedde dat ik ook aan de ziekte van Parkinson leed. Dit werd door neurologisch onderzoek bevestigd en zo had ik plotseling twee neurologische aandoeningen die zich tegelijk manifesteerden. Door de Parkinson-medicatie herstelden mijn motorische en cognitieve functies zover dat ik naar een revalidatiecentrum kon worden overgeplaatst. Hier bleek ik nog steeds gek te zijn op voetballen maar moest als een kind alles weer helemaal opnieuw leren. Zindelijkheid, lopen, praten, eten en zwemmen waren nieuwe uitvindingen op mijn 52e levensjaar. Mijn verjaardag vierde ik in het revalidatiecentrum.
Tot aan hier heb ik het artikel zelf geschreven. Mijn vrouw en goede vrienden vertelden mij echter dat er nog veel niet verteld was. Wat is het namelijk moeilijk om te praten over wat je niet meer weet. Via mijn intieme vrienden kreeg teruggespiegeld dat mijn geheugen mij nogal eens in de steek liet. Zo noemde ik soms mijn vrouw Nisha mijn externe harde schijf. Dat dit voor ons beiden erg wennen was mag duidelijk zijn. Dit had ook gevolgen voor de relatie. Aangezien ik vroeger eigenaar was geweest van een middelgroot bedrijf met personeel, was het nu wennen om financiële transacties uitsluitend nog in overleg te doen. Ook emotioneel was het leven voor mij anders: vroeger had ik gewerkt in gevangenissen met drugscriminelen. Nu zat ik hartgrondig mee te snotteren wanneer op TV mensen in nood werden getoond. Ook was ik veel impulsiever geworden, mijn rem was verdwenen. Hiervoor moest ik soms meer op het oordeel van vrienden vertrouwen dan op mijn eigen ingevingen. Voor veel mensen was ik vroeger een baken geweest voor raad en daad in moeilijke tijden. Nu moest ik accepteren dat ik zelf professionele ondersteuning nodig had om te kunnen functioneren.
Een van de speciale gebeurtenissen is dat ik nu maandelijks bij een neuropsycholoog op consult ga, die gevestigd is in hetzelfde verpleegtehuis waar mijn vrouw tijdens mijn ziekenhuis verblijf was wezen informeren voor een woonplek voor mij. Dat ik daarna weer met de taxi huiswaarts keer is een geweldig gevoel.
Ook bijzonder is dat ik nu twee dagen per week naar een activiteitencentrum ga dat onderdeel uit maakt van dezelfde Stichting waarvoor ik vóór mijn ziekte werkzaam was als groepsleider van gehandicapte mensen. Dat het busje mij nu op komt halen is een heel aparte ervaring.
Dat het belangrijk is om positief te blijven blijkt wel uit het feit dat ik samen met mijn vrouw Nisha nog naar Florence in Italië ben gereisd en binnenkort staat er een bezoek aan de kathedraal van Chartres op het programma. Zelfs ben ik van plan nog met een goede vriend met het vliegtuig naar Brazilië te reizen.
Ook ben ik nog actief in de parkinsonzorg, regelmatig schrijf ik voor het verenigingsblad Papaver en heb in mijn woonplaats Wassenaar een Parkinson Bewegingsgroep opgericht. Ook deed ik mee aan een cursus salsa dansen voor Parkinsonpatiënten.
Dit artikel is het eerste voor de CVA Vereniging waarvan ik kort geleden, gezien mijn dubbele diagnose lid van geworden ben

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: vr nov 05, 2010 12:15 pm 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
Met dank aan Adrie
door Loes Rietvelt
Wassenaar is een bijzonder
dorp. Veel variatie in natuur,
een uiteenlopende bebouwing
en misschien wel het meest interessant:
veel bijzondere inwoners,
zowel jong als oud, die op
diverse manieren een rol spelen
in het dorpsleven. De Wassenaarder,
de krant voor alle
Wassenaarders, wil graag die
bijzondere dorpsgenoten aan u
voorstellen.
Wassenaar - Een afspraak maken
met de 58-jarige Hans Bogers lijkt
in een eerste telefonisch contact
niet gemakkelijk. Zijn stem klinkt
onduidelijk en monotoon. Hans
blijkt echter een bijzonder innemende
man te zijn, die zonder enige
terughoudendheid vertelt welke
invloed de ziekte Parkinson heeft
op zijn leven.
Pas 51 jaar oud was Hans Bogers,
toen hij een zware hersenbloeding
kreeg. Twee hersenoperaties en een
verblijf van zeven weken in het ziekenhuis
volgden. Na die periode
verliep het herstel niet naar verwachting.
De oorzaak bleek
Parkinson te zijn, een progressieve
hersenziekte waarbij de zenuwcellen
langzaam afsterven. “Zoek
maar een verpleeghuis voor hem”,
luidde het advies van de artsen.
Inmiddels zijn we zes jaar verder.
De ziekte heeft Hans sterk in haar
greep. Ondanks dat speelt hij een
belangrijke rol binnen de
Wassenaarse Parkinsonvereniging.
Hans vanuit zijn eigen woonkamer:
“Mijn levensperspectief is volkomen
gekanteld. Ik kan heel veel
dingen niet, maar sommige wel.
Lopen gaat langzaam, mijn vingers
kan ik niet stilhouden, concentreren
is lastig en ik heb veel last en
pijn in mijn tenen. Mijn stem klinkt
vlak en het is net of ik een gezichtsmasker
draag. Vroeger vond ik het
woord progressief in politieke zin
leuk.
Nu betekent het in het kader van
mijn ziekte alleen nog maar inleveren.
Toch vind ik het belangrijk er
te zijn voor anderen, ook omdat je
door deze ziekte gemakkelijk in een
isolement belandt. Ik ben een aanspreekpunt
voor de leden van de
Parkinsonbewe gingsgroep en heb
niet lang geleden nog een reünie
georganiseerd. Dit niet alleen voor
leden uit Wassenaar, maar ook
voor mensen uit Katwijk en omgeving.
De opkomst was met veertig
mensen succesvol te noemen.
Daarnaast ben ik mede-initiatiefnemer
van de zogenaamde salsabeweging’’.
Salsadansen
Het klinkt onwaarschijnlijk, maar
salsadansen doet veel Parkinsonpatiënten
goed. “Het is voor ons
altijd heel moeilijk om op gang te
komen. Salsamuziek maakt echter
iets los, we kunnen bewegingen
maken die anders niet lukken. Dat
geldt niet alleen voor mij, maar het
is een openbaring voor alle mensen
met deze ziekte. Inmiddels heeft het
zich als een olievlek over heel
Europa verspreid en beginnen veel
patiënten hun dag met salsadansen.”
Van hulpverlener
tot hulpontvanger
Voor zijn ziekte had Hans een veelbewogen
leven. Zo heeft hij een
discotheek met cursuscentrum en
restaurant gehad en werkte hij voor
zijn ziekte als hulpverlener onder
andere in de psychiatrie, verslavings-
en gehandicaptenzorg. Nu is
alles veranderd. “Het busje komt
nu voor mij.” Zijn gevoel voor
humor is hij ondanks alle beproevingen
niet verloren. “Er is botox
in mijn tenen gespoten om mijn
spieren te ontspannen, veel geholpen
heeft het niet, ze zijn er alleen
wel een stuk jonger op geworden.”
Niet alleen zijn humor, maar ook
zijn spiritualiteit zorgen ervoor dat
hij geen verbitterd mens is geworden.
“Al voordat ik ziek werd, had
ik me verdiept in de leer van het
sjamanisme. Dit is een overkoepelend
begrip voor traditionele religies
en praktijken uit verschillende
culturen.”
Wellicht wilt u naar aanleiding van
dit artikel in contact komen met
Hans Bogers. Zijn telefoonnummer
is tijdens kantooruren (070-)
3462217. Mocht u informatie willen
hebben over deze verwoestende
ziekte, dan kunt u een kijkje nemen
op http://www.parkinson.plaza.nl.

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: wo nov 24, 2010 3:12 pm 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
Hans Bogers kampt met meerdere gezondheidsproblemen, zo onderging hij twee hersenoperaties ten gevolge van een CVA, een hartkatheterisatie en werd bij hem de ziekte van Parkinson gediagnosticeerd. Desondanks heeft hij de pen hervonden. In een eerder leven was hij zwakzinnigen werker bij de roemruchte Dennendal kliniek in Den Dolder, verslavingstherapeut bij de Emiliehoeve in Den Haag , leerling van Osho Rajneesh en leider van het Braziliaanse Santo Daimekerkgenootschap . Deze kerk gebruikt het visioenopwekkende plantextract ayahuasca dat door justitie destijds als harddrug werd beschouwd. In die laatste hoedanigheid heeft Hans in 2001 zelfs enkele dagen in de gevangenis doorgebracht op verdenking van handel in harddrugs. In een met spanning tegemoet geziene rechterlijke uitspraak werd bevestigd dat de Santo Daime kerken zich konden beroepen op de Europese Rechten Van De Mens en de kerken zijn nu wereldwijd gelegaliseerd. Hij schreef onder meer voor BRES, tijdschrift voor een bezield bestaan, en leverde bijdragen aan diverse boeken, zoals De Psychedelische (R)evolutie en Psychedelische perspectieven.
Hans Bogers
(dubbelklikken geeft
mei 1974)
SOMMIGEN REIZEN OM TE VERGETEN, ANDEREN OM TE ERVAREN
Door Hans Bogers

Mijn bezoek aan de Franse plaats Chartres, 80 kilometer ten zuidwesten van Parijs was niet het eerste aan de oude kathedraalstad. Vóór mijn hersenbloeding in 2004 was ik hier ook al eens geweest. Ik was benieuwd wat ik mij hiervan nog zou kunnen herinneren en of het als mindervalide reiziger nog mogelijk was om zo’n reis te ondernemen. Ditmaal bevond ik mij in gezelschap van mijn vrouw Nisha en maakte gebruik van de mogelijkheid om tijdens ons verblijf deel te nemen aan een excursie die de Hoge School Leidenl (HLS) aan haar studenten had aangeboden. Nisha is afgestudeerd aan de kunstzinnige therapieafdeling van de LHS, een studie op antroposofische grondslag.
De begeleidende docent van de excursie, de filosoof Harry Salman, doet onderzoek naar nieuwe vormen van spiritualiteit. Hij publiceerde daarover verschillende boeken en schreef over Chartres een brochure genaamd: ´Het Geheim van Chartres'. Salman organiseert jaarlijks groepsreizen naar de stad.
Chartres is een oude bedevaartsplek waar pelgrims al sinds Keltische tijden naar toe reizen. De plaats ligt ondermeer aan een van de vele routes naar het bekende bedevaartsoord Santiago de Compostella in Spanje.
Bovenal was -en is- Chartres een van de heilige plaatsen voor lichamelijke en psychische transformatie, een proces dat wordt geïntensiveerd door de daar aanwezige energetische krachten van de aarde en de kosmos. Wie er de tijd voor neemt en zich ervoor openstelt kan, aldus Salman, op geheel eigen wijze toegang verkrijgen tot het 'geheim van Chartres': de geboorte van een nieuwe mens.

Eeuwenlang krachtplaats
De Romeinse veldheer Julius Caesar schreef al in 53 voor Christus dat druïden jaarlijks in het centrum van Gallië bijeenkwamen, bijvoorbeeld om geschillen tussen stammen of individuen op te lossen. Er zijn goede redenen om aan te nemen dat Chartres zo'n plek van samenkomst was. Caesar’s vermelding had te maken met een grote, tegen de Romeinen gerichte, opstand van inheemse volken.
Waarschijnlijk werd de heuvel van Chartres in de megalithische tijd (4800 - 1600 v. christus) gebruikt voor astronomische waarnemingen. Een andere veronderstelling is dat op de heuvel een of meer rechtopstaande stenen (menhirs) stonden. In de omgeving zijn dergelijke stenen nog veel te vinden. Hun functie is niet wetenschappelijk aangetoond, maar aangenomen wordt dat zij als antennes energetische stromen opvangen en uitzenden. Mogelijk was rond Chartres sprake van een groot netwerk van menhirs, mede aangelegd om de vruchtbaarheid van de aarde te bevorderen.
In Chartres bevindt zich ook een waterput, waarvan het metselwerk dateert uit de eerste eeuwen van onze jaartelling. Het water uit de put gold in de middeleeuwen als geneeskrachtig en werd door zieken en pelgrims gedronken.

De kathedraalschool
In de mysterieplaatsen van de druïden werd uitvoerig onderzoek gedaan naar de geheimen van de natuur. Maar de eerste schriftelijke bronnen van universele wijsheid die direct van belang waren voor onze westerse wereld vinden we elders, in Egypte en Zuid-Europa.
De bakermat van de westerse filosofie is natuurlijk Griekenland, waar in de 6de eeuw v. Chr. al werd 'gefilosofeerd', dat wil zeggen: er werden door de presocratici vragen gesteld naar kernwaarden van ons bestaan en het 'ik': waarom ben ik hier op deze aarde, waartoe ben ik hier?
In de Griekse stadstaten ontstonden in de 4de eeuw v. Chr. twee grote filosofische stromingen, de scholen van Plato en Aristoteles. Plato richtte de aandacht op de geestelijke wereld achter de zintuiglijke werkelijkheid. Aristoteles bestudeerde de zintuiglijk waarneembare wereld en legde de nadruk op de ontwikkeling van het denken in heldere begrippen. Uit hun scholen zijn het Platonisme, dat een mystieke inslag heeft, en het meer wetenschappelijke Aristotelisme voortgekomen.
De ondergang van het Romeinse Rijk in het begin van onze jaartelling ging gepaard met het teloorgaan van veel van de beschaving van de Klassieke Oudheid. De weinige scholen die overleefden grepen terug naar teksten uit het oude Rome, zoals die van de zogenaamde Zeven Vrije Kunsten, waarin de basiskennis van de Oudheid was samengevat. Die scholen hadden een sterk christelijke inslag. Het christendom, dat zijn kracht ontleende aan zijn exclusieve karakter en sterke wereldlijke organisatie, zou immers in de leemte stappen die na de val van het Romeinse Rijk ontstond. De kathedraalschool van Chartres was zo'n voorbeeld van een christelijk geïnspireerde mysterieschool.

De Vrije Kunsten
Het lesprogramma van de school leunde deels nog sterk op disciplines die in de Oudheid waren ontwikkeld. De Zeven Vrije Kunsten werden aangevuld met geneeskunde, architectuur en theologie. De zeven programma's omvatten drie vakken die gericht waren op het woord: schrijven, denken en spreken, te weten grammatica, dialectica of logica en retorica. Daarnaast waren er vier vakken waarin de mathematische orde van de wereld werd onderwezen: de rekenkunde, de geometrie, de muziek en de astronomie. De onderwijsfilosofie was die van het Platonisme (uiteraard wel op christelijk theologische basis). Het ging in deze vakken niet om het ontwikkelen van intellectuele vaardigheden, maar om het verkrijgen van toegang tot de geheimen van de mens en de kosmos via het geloof in 'de gekruisigde, de kracht en de wijsheid Gods' (Paulus: 1 Kor. 1:20-27).
Op deze scholingsweg werkte de student -uiteraard veelal monnik of non in een kloosterorde- aan zijn/haar eigen inwijding. De school in Chartres zag deze scholingsweg als een bijdrage aan het herstel van de oorspronkelijke natuur van de mens, die –het christelijke element!- door de zondeval verloren was gegaan. Dat de school breed was georiënteerd moge hieruit blijken dat ze als een van de eerste in Europa ook Arabische bronnen bestudeerde.
De huidige kathedraal werd gebouwd tussen 1194 en circa 1220, maar de heuvel waarop hij staat droeg eerdere zeker zes kerken. Zo werd in 850 op de plek al een kerk door de Noormannen vernietigd. Een brand die in 1194 in Chartres woedde, legde ook het toenmalige kerkgebouw grotendeels in de as en gaf de stoot tot de bouw van de huidige gothische kathedraal.
De kathedraal dankt haar faam vooral aan haar gebrandschilderde ramen, waardoor de gloed van 'het blauwe Chartreslicht' schijnt. Ze wordt wel gerekend tot de niet-klassieke wereldwonderen. De beroemdste reliek van de kathedraal is een kleed, de Sancta Camisa, dat gedragen zou zijn door de maagd Maria. Dit werd in 876 door Karel de Kale, kleinzoon van Karel de Grote, aan de kerk geschonken. Goethe zei hierover: 'Alsof het eeuwig-vrouwelijke in Chartres in steeds wisselende gedaanten vereerd werd.' De wade van Maria bleef bij de brand van 1194 gespaard.

Terugkeer van de Platonici
Velen herkenden in de loop der geschiedenis de kathedraal als een universeel portaal tot transformatie. Zo ook aanhangers van de op christelijke grondslag opererende antroposofie. Rudolf Steiner (1861-1925) sprak in de zomer van 1924 voor het eerst over de school van Chartres. Hij wees er toen op dat op astraal niveau -de antroposofie bedient zich om esoterische redenen graag van hiërarchische modellen, zoals het christendom spreekt van 'gelovigen', 'doop', 'leven na de dood', 'opstanding' enzovoort, maar baseert zich uiteraard in de kern op het Ene of het Zijnde- een ontmoeting had plaatsgevonden tussen de stromingen van Plato en Aristoteles. Afgesproken werd dat deze stromingen, die elkaar steeds hadden afgewisseld, aan het einde van de 20ste eeuw intensief zouden gaan samenwerken. Leerlingen van Steiner zouden in de tweede helft van de eeuw op aarde terugkeren om met alumni van de school van Chartres aan verdere spiritualisering van de mens te werken.
Het Chartres van de moderne tijd is niet meer een druïdeheiligdom, een filosofische school of een gotische kathedraal, maar een plaats waar een levend spiritueel denken en nieuwe vaardigheden worden ontwikkeld, waar mensen zoeken naar grotere samenhangen en morele vragen stellen, waar ecologische actiegroepen actief zijn, waar kunstenaars de creatieve vermogens van anderen helpen ontwikkelen, waar therapeuten mensen helpen hun problemen op te lossen, en waar mensen met elkaar nieuwe gemeenschappen opzetten. Het gaat hierbij niet om 'grote ingewijden', 'filosofen' of 'bouwmeesters' in de geest van de Vrijmetselarij, maar om mensen die in zichzelf nieuwe vermogens ontdekken en ontwikkelen, en die simpelweg in staat zijn anderen te helpen.

Het labyrint
In de late middeleeuwen trokken de pelgrims zingend (en misschien ook wel dansend) de kerk binnen om direct via een trap af te dalen in de benedenkerk, voor een bezoek aan de kapel van de onderaardse Madonna. In de bovenkerk gingen zij vervolgens het uit 1205 daterende labyrint binnen. Dit werd gezien als een symbolische weg door het leven naar Jeruzalem. Deze weg is 261,5 m lang en werd op een bepaalde wijze gedanst, ook door de priesters.
De idee van het labyrint is afkomstig van de Noormannen, die in de vroege middeleeuwen, sinds de 9de eeuw, de West-Franse kusten belaagden en onder andere het huidige Bretagne binnenvielen. Het 'design' van het doolhof werd in Franse kerken geïncorporeerd. (Ook de kathedraal van Reims heeft een labyrint, daterend uit 1286.)
Volgens Salman is het labyrint een afbeelding van de kosmos en werd het gebruikt bij inwijdingen. Wie er binnenging maakte een reis door de planetensferen. Het bereiken van het centrum maakte de mens bewust van zijn incarnatieproces en wekte zijn 'ik'. Het lopen van het labyrint kan leiden tot een nieuw of sterker bewustzijn van het eigen leven en van de kracht van het 'ik' (mij, zelf) die nodig is om in het eigen centrum te staan.

Het lopen van het labyrint
Het lopen van het labyrint is een speciale ervaring. Tijdens de dagelijkse kerkroutine is het labyrint niet zichtbaar, omdat er stoelen op de vloer van de kapel staan. Eénmaal per week worden de stoelen verwijderd en stromen honderden belangstellenden vanuit alle windstreken en nationaliteiten samen om in stilte de rondgang te maken. Sommigen dragen een kaarsje om kracht en genezing voor een dierbare te vragen.
Voor mij was het een intense ervaring om tussen de muren van de oude kathedraal langzaam een ronde te lopen. Veel herinneringen aan gebeurtenissen uit het verleden kwamen spontaan boven. Dit betrof zowel mooie als traumatische gebeurtenissen. Voor mijn misstappen vroeg ik daar ter plekke om vergeving en nam mij voor voorzichtiger te werk te gaan in menselijke verhoudingen. Met name uit de tijd dat ik veel macht over mensen had gehad dienden zich confronterende herinneringen aan. Het geheel leek wel een meditatieve oefening waarbij flarden verleden zich aandienden. Goede voornemens waren in deze bijzondere sfeer vanzelfsprekend. Vrede op aarde in de harten van alle mensen leek zo voor de hand te liggen dat het vreemd was om even later weer tussen luid toeterende auto’s te staan.

Persoonlijke ervaringen
Zoals boven vermeld was dit niet mijn eerste bezoek aan Chartres. Toen wij door het glooiende Franse landschap vanuit de auto de imposante torens van de kathedraal zagen opdoemen uit het omringende landschap was mijn geheugen volkomen blanco. Ook toen wij door de smalle staten van de stad wandelden was er geen herkenning. Dit leverde een vreemd gevoel op omdat ik wist dat ik deze straten eerder had betreden. Waar waren mijn herinneringen gebleven? Ik herinnerde mij toen ook weer dat ik na mijn hersenbloeding in het ziekenhuis een tijdlang in de Engelse taal met bezoekers had geconverseerd. Dit omdat ik niet kon plaatsen dat ik mij in een ziekenhuis bevond. Mijn laatste herinneringen gingen terug naar Brazilië, waar ik kort tevoren van een lange intercontinentale reis was teruggekeerd. Juist op zo’n bijzondere plaats als Chartre, waar vanuit het collectieve bewustzijn een krachtplek was gecreëerd deed zich het raadsel van het menselijk geheugen zich sterk aan mij manifesteren. Ondanks deze existentiële vragen was er een prettig gevoel van welkom toen wij de groep van Salman ontmoetten. We bezochten samen een café, dronken koffie en aten croissants terwijl Salman vragen beantwoordde. Ik voelde mij volledig in de groep opgenomen.
De reis was gezien mijn conditie een avontuur. Omdat ik voor de ziekte van Parkinson een medicijnpomp aan mijn lichaam draag, dien ik de nodige verpleegkundige handelingen, zoals wondverzorging, te verrichten. Thuis staat alles op zijn bekende plaats, maar met iedere hotelkamer was ook de routine weer anders. Op de medicijnpomp moet ik dagelijks een nieuwe medicijncassette aansluiten, die permanent gekoeld moet blijven. Daardoor behoort een koelkastje tot onze standaard reisuitrusting. Nadat de pomp aangekoppeld is moet ik een uur in bed blijven liggen zodat de medicatie goed aanslaat. Als ik dan ga douchen, moet de pomp weer afgekoppeld worden, zodat enige uren zijn verstreken voordat ik voor derden toonbaar ben.
Het voordeel van deze methode van medicatietoediening is dat de medicijnen via een sonde rechtstreeks in de dunne darm worden ingebracht. Hierdoor wordt de maag gespaard. Voorheen nam ik orale medicijnen, maar door het progressieve karakter van Parkinson is ook de spijsvertering in de loop der tijd minder dan bij gezonde mensen. Dankzij de medicijnpomp ben ik verlost van de opnamefluctuaties die ik bij orale medicatie nog wel ondervond. Het verschil: 'Van een rondspringende Skippybal ben ik veranderd in een tractor die door zware klei ploegt.'
Ondanks alle lichamelijke problemen ben ik bijzonder dankbaar dat ik de reis naar Chartre heb kunnen maken en deel kon uitmaken van de excursie onder leiding van de inspirerende gids Harry Salman.
Met dank aan de journalist Hans Grimm voor redactionele ondersteuning

Literatuur,
Het Geheim van Chartres, Wegwijzer 4. ABC Antroposofie, 2004, Assen, dr. Harry Salman
Michael Ladwein, Chartres, complete gids voor de kathedraal, 2000, Amsterdam, Indigo

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: ma dec 20, 2010 5:31 pm 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
Home - Inhoud - Fout (terug) - Archief - red.
REIS NAAR CHARTRES WEEK 43
no. 9-10
24 oktober

--------------------------------------------------------------------------------
INTERACTIE:

--------------------------------------------------------------------------------
Bijdragen voor de COLUMN-ruimte zijn via redactie in te zenden. Graag ondertekening met e-mailadres. Ook een fotootje behoort tot de mogelijkheden. Een sleutelwoord of kopje is handig. Plaatsing kan op zich laten wachten door technische problemen, afwezigheid van de muze, vakantie e.d.
--------------------------------------------------------------------------------
ONDERWERPEN:

--------------------------------------------------------------------------------
De columnruimte is vrij. Het kan een persoonlijke oprisping, recensie, mailwisseling, oproep of iets anders zijn. Er geldt in principe een maximum van duizend woorden, maar uitzonderingen zijn mogelijk. Eventueel wordt over de vorm ge-emaild.
Hans Bogers kampt met meerdere gezondheidsproblemen, maar heeft de pen hervonden. Zie eerdere bijdragen aan nieuw-dennendal.nl, zoals Van Superman naar Hinkelpinkel en Interview. In een eerder leven was hij zwakzinnengwerker, verslavingstherapeut, neosannyasin, horecauitbater en Santo Daimekerkleider. Hij schreef onder meer voor BRES, tijdschrift voor een bezield bestaan, en leverde bijdragen aan diverse boeken, zoals De Psychedelische (R)evolutie en Psychedelische perspectieven.
Hans Bogers
(dubbelklikken geeft
mei 1974)
SOMMIGEN REIZEN OM TE VERGETEN, ANDEREN OM TE ERVAREN
Door Hans Bogers

Mijn bezoek aan de Franse plaats Chartres, 80 kilometer ten zuidwesten van Parijs was niet het eerste aan de oude kathedraalstad. Vóór mijn hersenbloeding in 2004 was ik hier ook al eens geweest. Ik was benieuwd wat ik mij hiervan nog zou kunnen herinneren. Ditmaal bevond ik mij in gezelschap van mijn vrouw Nisha en maakte gebruik van de mogelijkheid om tijdens ons verblijf deel te nemen aan een excursie die de Leidse Hoge School (LHS) aan haar studenten had aangeboden. Nisha is afgestudeerd aan de kunstzinnige therapieafdeling van de LHS, een studie op antroposofische grondslag.
De begeleidende docent van de excursie, de filosoof Harry Salman, doet onderzoek naar nieuwe vormen van spiritualiteit. Hij publiceerde daarover verschillende boeken en schreef over Chartres een brochure genaamd: ´Het Geheim van Chartres'. Salman organiseert jaarlijks groepsreizen naar de stad.
Chartres is een oude bedevaartsplek waar pelgrims al sinds Keltische tijden naar toe reizen. De plaats ligt ondermeer aan een van de vele routes naar het bekende bedevaartsoord Santiago de Compostella.
Bovenal was -en is- Chartres een van de heilige plaatsen voor lichamelijke en psychische transformatie, een proces dat wordt geïntensiveerd door de daar aanwezige energetische krachten van de aarde en de kosmos. Wie er de tijd voor neemt en zich ervoor openstelt kan, aldus Salman, op geheel eigen wijze toegang verkrijgen tot het 'geheim van Chartres': de geboorte van een nieuwe mens.

Eeuwenlang krachtplaats
De Romeinse veldheer Julius Caesar schreef al in 53 voor Christus dat druïden jaarlijks in het centrum van Gallië bijeenkwamen, bijvoorbeeld om geschillen tussen stammen of individuën op te lossen. Er zijn goede redenen om aan te nemen dat Chartres zo'n plek van samenkomst was. Caesar’s vermelding had te maken met een grote, tegen de Romeinen gerichte, opstand van inheemse volken.
Waarschijnlijk werd de heuvel van Chartres in de megalithische tijd (4800 - 1600 v. christus) gebruikt voor astronomische waarnemingen. Een andere veronderstelling is dat op de heuvel een of meer rechtopstaande stenen (menhirs) stonden. In de omgeving zijn dergelijke stenen nog veel te vinden. Hun functie is niet wetenschappelijk aangetoond, maar aangenomen wordt dat zij als antennes energetische stromen opvangen en uitzenden. Mogelijk was rond Chartres sprake van een groot netwerk van menhirs, mede aangelegd om de vruchtbaarheid van de aarde te bevorderen.
In Chartres bevindt zich ook een waterput, waarvan het metselwerk dateert uit de eerste eeuwen van onze jaartelling. Het water uit de put gold in de middeleeuwen als geneeskrachtig en werd door zieken en pelgrims gedronken.

De kathedraalschool
In de mysterieplaatsen van de druïden werd uitvoerig onderzoek gedaan naar de geheimen van de natuur. Maar de eerste schriftelijke bronnen van universele wijsheid die direct van belang waren voor onze westerse wereld vinden we elders, in Egypte en Zuid-Europa.
De bakermat van de westerse filosofie is natuurlijk Griekenland, waar in de 6de eeuw v. Chr. al werd 'gefilosofeerd', dat wil zeggen: er werden door de presocratici vragen gesteld naar kernwaarden van ons bestaan en het 'ik': waarom ben ik hier op deze aarde, waartoe ben ik hier?
In de Griekse stadstaten ontstonden in de 4de eeuw v. Chr. twee grote filosofische stromingen, de scholen van Plato en Aristoteles. Plato richtte de aandacht op de geestelijke wereld achter de zintuiglijke werkelijkheid. Aristoteles bestudeerde de zintuiglijk waarneembare wereld en legde de nadruk op de ontwikkeling van het denken in heldere begrippen. Uit hun scholen zijn het Platonisme, dat een mystieke inslag heeft, en het meer wetenschappelijke Aristotelisme voortgekomen.
De ondergang van het Romeinse Rijk in het begin van onze jaartelling ging gepaard met het teloorgaan van veel van de beschaving van de Klassieke Oudheid. De weinige scholen die overleefden grepen terug naar teksten uit het oude Rome, zoals die van de zogenaamde Zeven Vrije Kunsten, waarin de basiskennis van de Oudheid was samengevat. Die scholen hadden een sterk christelijke inslag. Het christendom, dat zijn kracht ontleende aan zijn exclusieve karakter en sterke wereldlijke organisatie, zou immers in de leemte stappen die na de val van het Romeinse Rijk ontstond. De kathedraalschool van Chartres was zo'n voorbeeld van een christelijk geïnspireerde mysterieschool.

De Vrije Kunsten
Het lesprogramma van de school leunde deels nog sterk op disciplines die in de Oudheid waren ontwikkeld. De Zeven Vrije Kunsten werden aangevuld met geneeskunde, architectuur en theologie. De zeven programma's omvatten drie vakken die gericht waren op het woord: schrijven, denken en spreken, te weten grammatica, dialectica of logica en retorica. Daarnaast waren er vier vakken waarin de mathematische orde van de wereld werd onderwezen: de rekenkunde, de geometrie, de muziek en de astronomie. De onderwijsfilosofie was die van het Platonisme (uiteraard wel op christelijk theologische basis). Het ging in deze vakken niet om het ontwikkelen van intellectuele vaardigheden, maar om het verkrijgen van toegang tot de geheimen van de mens en de kosmos via het geloof in 'de gekruisigde, de kracht en de wijsheid Gods' (Paulus: 1 Kor. 1:20-27).
Op deze scholingsweg werkte de student -uiteraard veelal monnik of non in een kloosterorde- aan zijn/haar eigen inwijding. De school in Chartres zag deze scholingsweg als een bijdrage aan het herstel van de oorspronkelijke natuur van de mens, die –het christelijke element!- door de zondeval verloren was gegaan. Dat de school breed was georiënteerd moge hieruit blijken dat ze als een van de eerste in Europa ook Arabische bronnen bestudeerde.
De huidige kathedraal werd gebouwd tussen 1194 en circa 1220, maar de heuvel waarop hij staat droeg eerdere zeker zes kerken. Zo werd in 850 op de plek al een kerk door de Noormannen vernietigd. Een brand die in 1194 in Chartres woedde, legde ook het toenmalige kerkgebouw grotendeels in de as en gaf de stoot tot de bouw van de huidige gothische kathedraal.
De kathedraal dankt haar faam vooral aan haar gebrandschilderde ramen, waardoor de gloed van 'het blauwe Chartreslicht' schijnt. Ze wordt wel gerekend tot de niet-klassieke wereldwonderen. De beroemdste reliek van de kathedraal is een kleed, de Sancta Camisa, dat gedragen zou zijn door de maagd Maria. Dit werd in 876 door Karel de Kale, kleinzoon van Karel de Grote, aan de kerk geschonken. Goethe zei hierover: 'Alsof het eeuwig-vrouwelijke in Chartres in steeds wisselende gedaanten vereerd werd.' De wade van Maria bleef bij de brand van 1194 gespaard.

Terugkeer van de Platonici
Velen herkenden in de loop der geschiedenis de kathedraal als een universeel portaal tot transformatie. Zo ook aanhangers van de op christelijke grondslag opererende antroposofie. Rudolf Steiner (1861-1925) sprak in de zomer van 1924 voor het eerst over de school van Chartres. Hij wees er toen op dat op astraal niveau -de antroposofie bedient zich om esoterische redenen graag van hiërarchische modellen, zoals het christendom spreekt van 'gelovigen', 'doop', 'leven na de dood', 'opstanding' enzovoort, maar baseert zich uiteraard in de kern op het Ene of het Zijnde- een ontmoeting had plaatsgevonden tussen de stromingen van Plato en Aristoteles. Afgesproken werd dat deze stromingen, die elkaar steeds hadden afgewisseld, aan het einde van de 20ste eeuw intensief zouden gaan samenwerken. Leerlingen van Steiner zouden in de tweede helft van de eeuw op aarde terugkeren om met alumni van de school van Chartres aan verdere spiritualisering van de mens te werken.
Het Chartres van de moderne tijd is niet meer een druïdeheiligdom, een filosofische school of een gotische kathedraal, maar een plaats waar een levend spiritueel denken en nieuwe vaardigheden worden ontwikkeld, waar mensen zoeken naar grotere samenhangen en morele vragen stellen, waar ecologische actiegroepen actief zijn, waar kunstenaars de creatieve vermogens van anderen helpen ontwikkelen, waar therapeuten mensen helpen hun problemen op te lossen, en waar mensen met elkaar nieuwe gemeenschappen opzetten. Het gaat hierbij niet om 'grote ingewijden', 'filosofen' of 'bouwmeesters' in de geest van de Vrijmetselarij, maar om mensen die in zichzelf nieuwe vermogens ontdekken en ontwikkelen, en die simpelweg in staat zijn anderen te helpen.

Het labyrint
In de late middeleeuwen trokken de pelgrims zingend (en misschien ook wel dansend) de kerk binnen om direct via een trap af te dalen in de benedenkerk, voor een bezoek aan de kapel van de onderaardse Madonna. In de bovenkerk gingen zij vervolgens het uit 1205 daterende labyrint binnen. Dit werd gezien als een symbolische weg door het leven naar Jeruzalem. Deze weg is 261,5 m lang en werd op een bepaalde wijze gedanst, ook door de priesters.
De idee van het labyrint is afkomstig van de Noormannen, die in de vroege middeleeuwen, sinds de 9de eeuw, de West-Franse kusten belaagden en onder andere het huidige Bretagne binnenvielen. Het 'design' van het doolhof werd in Franse kerken geïncorporeerd. (Ook de kathedraal van Reims heeft een labyrint, daterend uit 1286.)
Volgens Salman is het labyrint een afbeelding van de kosmos en werd het gebruikt bij inwijdingen. Wie er binnenging maakte een reis door de planetensferen. Het bereiken van het centrum maakte de mens bewust van zijn incarnatieproces en wekte zijn 'ik'. Het lopen van het labyrint kan leiden tot een nieuw of sterker bewustzijn van het eigen leven en van de kracht van het 'ik' (mij, zelf) die nodig is om in het eigen centrum te staan.

Het lopen van het labyrint
Het lopen van het labyrint is een speciale ervaring. Tijdens de dagelijkse kerkroutine is het labyrint niet zichtbaar, omdat er stoelen op de vloer van de kapel staan. Eénmaal per week worden de stoelen verwijderd en stromen honderden belangstellenden van alle windstreken en nationaliteiten samen om in stilte de rondgang te maken. Sommigen dragen een kaarsje om kracht en genezing voor een dierbare te vragen.
Voor mij was het een intense ervaring om tussen de muren van de oude kathedraal langzaam een ronde te lopen. Veel herinneringen aan gebeurtenissen uit het verleden kwamen spontaan boven. Het geheel leek wel een meditatieve oefening waarbij flarden verleden zich aandienden. Goede voornemens waren in deze bijzondere sfeer vanzelfsprekend. Vrede op aarde in de harten van alle mensen leek zo voor de hand te liggen dat het vreemd was om even later weer tussen luid toeterende auto’s te staan.

Persoonlijke ervaringen
Zoals boven vermeld was dit niet mijn eerste bezoek aan Chartres. Toen wij door het glooiende Franse landschap vanuit de auto de imposante torens van de kathedraal zagen opdoemen was mijn geheugen volkomen blanco. Ook toen wij door de smalle staten van de stad wandelden was er geen herkenning. Desondanks was er een prettig gevoel van welkom toen wij de groep van Salman ontmoetten. We bezochten samen een café, dronken koffie en aten croissants terwijl Salman vragen beantwoordde. Ik voelde mij volledig in de groep opgenomen.
De reis was gezien mijn conditie een avontuur. Omdat ik voor de ziekte van Parkinson een medicijnpomp aan mijn lichaam heb, dien ik de nodige verpleegkundige handelingen, zoals wondverzorging, te verrichten. Thuis staat alles op zijn bekende plaats, maar met iedere hotelkamer was ook de routine weer anders. Op de medicijnpomp moet ik dagelijks een nieuwe medicijncassette aansluiten, die permanent gekoeld moet blijven. Daardoor behoort een koelkastje tot onze standaard reisuitrusting. Nadat de pomp aangekoppeld is moet ik een uur in bed blijven liggen zodat de medicatie goed aanslaat. Als ik dan ga douchen moet de pomp weer afgekoppeld worden, zodat enige uren zijn verstreken voordat ik voor derden toonbaar ben.
Het voordeel van deze methode van medicatietoediening is dat de medicijnen via een sonde rechtstreeks in de dunne darm worden ingebracht. Hierdoor wordt de maag gespaard. Voorheen nam ik orale medicijnen, maar door het progressieve karakter van Parkinson is ook de spijsvertering in de loop der tijd minder dan bij gezonde mensen. Dankzij de medicijnpomp ben ik verlost van de opnamefluctuaties die ik bij orale medicatie nog wel ondervond. Het verschil: 'Van een rondspringende Skippybal ben ik veranderd in een tractor die door zware klei ploegt.'
Ondanks alle lichamelijke problemen ben ik bijzonder dankbaar dat ik de reis heb kunnen maken.

Literatuur,
Het Geheim van Chartres, Wegwijzer 4. ABC Antroposofie, 2004, Assen, dr. Harry Salman
Michael Ladwein, Chartres, complete gids voor de kathedraal, 2000, Amsterdam, Indigo

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
BerichtGeplaatst: ma dec 27, 2010 1:54 pm 
Offline

Geregistreerd: di apr 08, 2008 10:36 am
Berichten: 261
Woonplaats: wassenaar
32 PM
Subject: boek "Mag ik deze dans?"Impressie over dans en inclusie" over bewegen met een beperking ISBN 9789490243210

32 PM
Subject: boek "Mag ik deze dans?"Impressie over dans en inclusie" over bewegen met een beperking ISBN 9789490243210


Beste mensen,
MEt veel vreugde ontving ik het boek "Mag ik deze dans?"Impressie over dans en inclusie" over bewegen met een beperking ISBN 9789490243210
"Ik sta zelf op pag 23 vermeld met mijn verhaal en zou graag nog een viertal eksemplaren ontvangen
Ik ga er ook een recensie over schrijven voor de Nederlandse Parkinson Vereniging in het Papaver magazine

Mag ik van u vernemen?
Groet,
Hans Bogers
Paul Krugerstraat
2242 Xj
Wassenaar

070-3462217
Holland

Beste mensen,
MEt veel vreugde ontving ik het boek "Mag ik deze dans?"Impressie over dans en inclusie" over bewegen met een beperking ISBN 9789490243210
"Ik sta zelf op pag 23 vermeld met mijn verhaal en zou graag nog een viertal eksemplaren ontvangen
Ik ga er ook een recensie over schrijven voor de Nederlandse Parkinson Vereniging in het Papaver magazine

Mag ik van u vernemen?
Groet,
Hans Bogers
Paul Krugerstraat
2242 Xj
Wassenaar

070-3462217
Holland

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan


Omhoog
 Profiel  
 
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 28 berichten ]  Ga naar pagina Vorige  1, 2

Alle tijden zijn GMT + 1 uur [ Zomertijd ]


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 89 gasten


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen

Zoek naar:
Ga naar:  
cron
Powered by phpBB® Forum Software © phpBB Group
phpBB.nl Vertaling