Hallo Rob,
Al een tijdje lees ik jouw bijdragen op dit forum en met bewondering voor je uitdrukkingsvermogen.
Ik had inderdaad niet het gevoel dat zoals Brigitte al zegt, dat je een vraag had. maar ik wil wel laten weten hoe ik er persoonlijk mee omga.
Al ben ik nog maar een guppie in de visvijver, want ik heb pas sinds een halfjaar de diagnose ZvP; het jaar daaraan voorafgaand was sociaal gezien moeizamer dan de laatste maanden. Het gevoel dat er iets niet goed gaat en niet weten wat er is, vind ik moeilijker te verhapstukken dan de toch wel verpletterende bevestiging. Nog dezelfde dag heb ik mijn leidinggevende ingelicht en kort daarna mijn collega's, aangezien we een nogal sociaal ingestelde groep vormen. En ik als workaholic mijn collega's ook als sociale familie zie.
Er is daardoor nauwelijks een drempel om over de problemen die ik tegen kom openlijk te praten, al is het een makkelijker dan het ander.Dit sterkt me om ergens anders de houding nou en! aan te nemen, bv bij stuntelen met het pakken van je portemonnee, die zich verstopt onderin mijn (dames!)tas, natuurlijk. Of bij het uitstappen uit de auto net niet goed op je voeten gaan staan en wat gedacht van de emotionele labiliteit bij de neuroloog, die geen geduld heeft of empathie voor je standpunt dat kwaliteit van leven belangrijker is dan de 100 halen
Gelukkig bestaat het Parknet.
En ik heb het waarschijnlijk minder moeilijk, want ik ben altijd al een einzelganger geweest en trek me niet zoveel van andermans/vrouws mening aan.
Dus hoog in het vaandel : Parkinson, NOU EN
Louise