Parkinson Vereniging

Concept interview Frank Koomen.
Frank was vroeger een marathonloper, maar ligt nu ten gevolge van een bekkenbreuk in verppleeghuis Alle sterkte Frank!

Inleiding
Het accepteren dat je de ziekte van Parkinson hebt is voor velen een jarenlang proces van vallen en opstaan. Onvermijdelijk komt ook de vraag aan de orde: ‘Wat had ik anders kunnen doen in mijn leven, zodat de ziekte van Parkinson zich in een later stadium of zelfs helemaal niet zou manifesteren?’
Voor de .. jarige Schiedammer Frank Koomen zijn dit bekende vragen, die ook bij hem opkwamen toen hij in 19.. van zijn arts de diagnose ziekte van Parkinson (zvP) te horen had gekregen. Hij leefde een in alle opzichten gezond bestaan, mede door zijn voorliefde voor sport had hij een goede lichamelijke conditie en geestelijke weerbaarheid. Op sportgebied nam hij deel aan fietsevenementen en liep hij de Europarun, een marathon van Rotterdam naar Parijs. In korte tijd veranderde zijn perspectief van een actief en weerbare politieman die deelnam aan ME-acties en later als rechercheur alle kanten van de samenleving leerde kennen, naar een mens met een chronische ziekte. Maar ondanks de tegenslagen blijft hij een positieve levensinstelling houden. In zijn zelfverbouwde huis in Schiedam tref ik Frank, samen met zijn vrouw Jacqueline en hun twee dochters Vicky Oona en…. In de gezellige huiskamer vertelt Frank zijn levensverhaal.

‘

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

Frank was vroeger een marathonloper, maar ligt nu ten gevolge van een bekkenbreuk in verppleeghuis Alle sterkte Frank!

‘Zo rond mijn zestiende jaar ben ik stevig gaan sporten. Ik kreeg een oude racefiets die ik zelf opknapte en ben intensief gaan fietsen. Tijdens militaire dienst had ik de gelegenheid om veel te trainen en werd een niet onverdienstelijke hardloper. Mijn dagen waren goed gevuld: van ’s ochtends zeven tot ’s avonds negen uur werken en trainen. Ik ben te laat begonnen om een echte topper te worden, maar dat vond ik ook niet erg. Mijn marathontijd is voor de 42 kilometer twee uur en dertig minuten en de twintig kilometer heb ik in één uur en drie minuten gelopen.
In 19.. ging ik bij de politie Schiedam aan de slag; zeven jaar als agent op straat en daarna zeven jaar als rechercheur werkzaam aan het bureau.
In 1989 trouwde ik met Jacqueline en al spoedig kondigde de komst van onze twee dochters zich aan. De toekomst zag er rooskleurig uit. Sport bleef altijd heel belangrijk voor mij. Zo heb ik, in verschillende functies, tien jaar aan de Europarun meegedaan. Dit is een estafetteloop van Rotterdam naar Parijs over 520 kilometer, die ik als één van de acht renners ook zes maal heb gelopen.

In 1997 begon ik echter problemen te krijgen met mijn uithoudingsvermogen: bij het sporten verloor ik de aansluiting met andere deelnemers. Ik werd eerder moe, maar ook kleine dagelijkse dingen zoals tandenpoetsen gingen moeizamer. Met deze klachten ging ik naar de huisarts en zei: “Ik denk dat ik de ziekte van Parkinson heb,” waarop de huisarts antwoordde: “daar zeg je nogal wat.” Ik werd doorgestuurd voor verder onderzoek naar een neuroloog en kwam uiteindelijk in het Schieland ziekenhuis bij dr. Boon terecht. Na EEG’s en een MRI-scan bevestigde dr. Boon de diagnose. Met mijn 39 jaar behoorde ik tot haar jongste patiënten.

.

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan

Frank was vroeger een marathonloper, maar ligt nu ten gevolge van een bekkenbreuk in verppleeghuis Alle sterkte Frank!

Binnen 2 jaar was ik er slechter aan toe dan nu. Ik kon bijna niets meer, behalve driemaal per dag uit mijn bed kruipen. Ook voor mijn vrouw was dit natuurlijk een grote schok, zij zag haar eerst kerngezonde man steeds verder achteruit gaan. Daarbij kwam dat de kinderen twee en vier jaar waren toen de diagnose gesteld werd.
Mijn situatie verbeterde toen ik Amantadine voorgeschreven kreeg, dit is een mijns inziens ten onrechte bijna vergeten medicijn. Door de werking van Amantadine voelde ik mij binnen twee dagen een ander mens. Ik kreeg als het ware een duw in mijn rug de goede kant op. Ik wist niet wat ik meemaakte.’

Zo noemt Frank nog een aantal punten, waardoor hij er niet omheen kon dat de ziekte van Parkinson grote invloed op zijn leven had. Dit heeft geresulteerd in de halvering van zijn aantal werkzame uren en een aanpassing van de werkbelasting, zodat Frank nu nog parttime actief is in de kantoordienst van de politie Schiedam.

_________________
met frisse tegenzin accepterend wat niet meer kan en nu de energie richtend op wat nog wél kan